Τετάρτη 21 Μαρτίου 2012

Οι 40.000 εγκληματίες

του Κώστα Γιαννακίδη

Περισσότεροι από 40.000 άνθρωποι εισέπρατταν επιδόματα και συντάξεις εξαπατώντας τα ασφαλιστικά ταμεία. Κανένας τους δεν είναι Γερμανός. Σχεδόν 600 άνθρωποι αποτελούσαν τους θύλακες του κυκλώματος που έκανε πλιάτσικο στο ΙΚΑ Καλλιθέας. Δεν νομίζω ότι υπήρχε κάποιος Ολλανδός ανάμεσα τους. Μπορώ, όμως, να στοιχηματίσω ότι όλο και κάποιος από αυτούς θα δήλωνε «Αγανακτισμένος», στέλνοντας το φάσκελο να περάσει μέσα από το βρόγχο της αγχόνης και να καταλήξει στη Βουλή. Αλλά ακόμα και αν δεν ήταν ανάμεσα στους 600, δεν μπορεί, θα ήταν μερικοί από τις 40.000 των συμπολιτών μας. Δεν ήταν; Του κερατά, θα ήταν κάποιοι από το περιβάλλον τους.
Προσπαθώ να υπολογίσω πόσες χιλιάδες άνθρωποι γνώριζαν ότι στην Ελλάδα πρώτα σου φεύγει η ψυχή και μετά -αρκετά αργότερα- η σύνταξη. Και μου βγαίνουν πολλές χιλιάδες. Πόλεις ολόκληρες, μη σας πω και μία χώρα από τη μία άκρη ως την άλλη. Η χώρα όπου ο πατέρας μεγάλωνε τον γιο για να εισπράττει τη σύνταξη της άγαμης θυγατέρας. Εκεί όπου ο νεκρός δεν ζούσε μόνο στις καρδιές των συγγενών αλλά και στα μητρώα του ασφαλιστικού του ταμείου. Ένα μυστικό που όλοι γνωρίζαμε αλλά κανένας δεν ήθελε να διηγηθεί. Δεν λειτουργούσε, λέει, το σύστημα. Σωστό. Γιατί δεν λειτουργούσε το σύστημα; Επειδή όλοι κέρδιζαν από την καχεξία του. Ο πολίτης βολευόταν, ο πολιτικός καθόταν καλύτερα στην καρέκλα του και η συλλογική συνείδηση έβρισκε άλλοθι σε δικαιολογίες του τύπου «έλα μωρέ, θα κόψουν τη σύνταξη της γριάς, ενώ δεν πιάνουν τους πραγματικούς κλέφτες».
Το έγκλημα έχει πολλούς συνενόχους. Η οικογένεια δεν δήλωνε το θάνατο του παππού, ο αστυνομικός έκανε τα στραβά μάτια, ο κουμπάρος στο ΚΕΠ έβαζε τη σφραγίδα και ο υπάλληλος στην τράπεζα χαμογελούσε με κατανόηση. Ο επιθεωρητής σφράγιζε το πιστοποιητικό αναπηρίας και αν δεν έβαζε κάτι στην τσέπη, ο ξάδερφος του «ανάπηρου» όλο και κάποια εξυπηρέτηση θα είχε να κάνει. Εντάξει, δεν τα φάγαμε μαζί. Έφαγαν, όμως, πολλοί από μας, τσιμπώντας κομμάτι-κομμάτι από τη σάρκα της χώρας. Και το σύστημα δεν λειτουργούσε επειδή έτσι βόλευε τους περισσότερους, τους κουτοπόνηρους με τη γαλιφιά και τη μπαγαποντιά της τουρκοκρατίας να γράφει κώδικα στο DNA τους. Τώρα το σύστημα άρχισε να λειτουργεί, η τσιμπίδα δουλεύει. Δεν μπορεί να γίνει αλλιώς, είναι οι ξένοι που τραβούν αυτιά, σηκώνουν το χαλί και βλέπουμε τις βρομιές μας.  

Τρίτη 20 Μαρτίου 2012

Από τα ξεχωριστά σχόλια στο ίντερνετ...

Συναντάς και όμορφα πράγματα στο ιντερνετ... το παρακάτω κυκλοφορεί εδώ και λίγες μέρες σαν σχόλιο κάτω από το τραγούδι "΄Αγγελε μου..." Αξίζει πολλά...


afierwmeno sto mikro mou plasmataki pou den antekse kai pethane mesa sthn koilitsa mou mikro mou aggeloudi mporei kai egw na eimai mikrh mporei na exana ta panta an genniousoun omws tha ekana ta panta gia eisai eutuxismeno kai den me noiazei ti gnwmh tha eixan oi alloi gia emena omws twra pote den tha se parw agkalia pote den tha sou pw apo konta poso se agapaw omws na ksereis oti se skeftomai sunexeia kai mou leipeis makari kapote na sunantithoume sagapaw i mikri sou mama...

Πέμπτη 15 Μαρτίου 2012

Γιατί Θεέ μου;


Γράφει ο Χρήστος Μπλατσιώτης

Είναι κάποιες στιγμές που σηκώνεις το κεφάλι σου ψηλά και κοιτώντας μέχρι εκεί που μπορεί να φθάσει η σκέψη σου, ρωτάς: "Γιατί Θεέ μου;"
Απάντηση δεν πρόκειται να πάρεις. Και όπως λένε, η ζωή συνεχίζεται και -μάλλον- δεν έχει χρόνο για τέτοιες απαντήσεις.
Τον Απρίλιο του 2003 έζησα από κοντά την τραγωδία των Τεμπών. Εκεί που κόπηκε άδικα και αναπάντεχα το νήμα της ζωής 21 μαθητών από την Ημαθία. Ήταν κόρες και γιοί φίλων, παλιών συμμαθητών. Ήταν παιδιά κοντινών ανθρώπων, με τους οποίους λίγο ή πολύ γνωριζόμασταν.
Όλα αυτά επέστρεψαν εφιαλτικά στη μνήμη μου, όταν το ξημέρωμα της Τετάρτης έμαθα για τον παρόμοιο χαμό 22 Βέλγων μαθητών, που άφησαν την τελευταία τους πνοή σε τροχαίο, επιστρέφοντας από τη σχολική εκδρομή τους στην Ελβετία.
Τότε, πριν από 9 χρόνια, η αποφράδα μέρα ήταν 13 Απριλίου 2003. Αυτή τη φορά ήταν 14 Μαρτίου 2012. Μόλις ένας μήνας η διαφορά. Σχολική εκδρομή με λεωφορείο τότε, σχολική εκδρομή με λεωφορείο και τώρα. Στους 21 οι νεκροί μαθητές τότε, στους 22 τώρα.
Έχουν συμβεί τέτοια κι άλλες φορές. Γράφω όμως γι αυτά τα δύο δυστυχήματα, διότι αυτά έζησα.
Και παρ΄ότι δεν δίνω ποτέ μεταφυσική διάσταση στις συμπτώσεις, ένα ..."τι γίνεται ρε γαμώτο"...βγήκε από μέσα μου. Και όχι μόνο.
Όσο μεγάλος κι αν ήταν ο πόνος μας, για τα παιδιά που χάσαμε στην Ημαθία, ξέραμε ότι δεν μπορούσε να πλησιάσει στο παραμικρό, την αφόρητη οδύνη που ένιωθαν οι γονείς τους, τα αδέλφια τους, οι συγγενείς τους, οι φίλοι τους. Το ίδιο νιώθω και τώρα. Το ίδιο ξέρω και τώρα.
Μας συγκλόνισε η είδηση για τα αδικοχαμένα παιδιά του Βελγίου. Όμως -κακά τα ψέματα- ο θάνατος είναι ένα βιωματικό γεγονός, που δεν μπορεί να το νιώσει κανένας, όπως το νιώθουν αυτοί που χάνουν τους δικούς τους ανθρώπους. Ο πόνος γι αυτούς δεν θα τελειώσει ποτέ. Πάντα θα είναι αβάσταχτος, πάντα θα είναι αζύγιστος.
Αντίθετα, όταν ο θάνατος εισπράττεται σαν είδηση, όσο κακή κι αν είναι, ακολουθεί την εξ ίσου κακή μοίρα της επικαιρότητας. Ξεθωριάζει. Έτσι είναι τα πράγματα.
Δεν τα γράφω αυτά, ούτε ως παρηγοριά, ούτε για να απαλύνω πόνους.
Ξέρω ότι εκεί στην Ημαθία, ο πόνος παραμένει αθαράπευτος (σα να μην πέρασε μια μέρα), αντιλαμβάνομαι ότι κι εδώ στο Βέλγιο, ο θρήνος και η όψη της τραγωδίας δεν διαφέρουν.
Τα γράφω επειδή νιώθω αγανάκτηση και θυμό.
Τέτοια γεγονότα δεν είναι απλά θέμα μεγάλης ατυχίας. Είναι θέμα αφόρητης αδικίας.
Ένα από τα χειρότερα της ζωής είναι η ανατροπή της φυσικής σειράς των πραγμάτων. Ίσως το χειρότερο.
Και δεν είναι φυσική η σειρά των πραγμάτων, όταν ο γονιός καλείται να θάψει το παιδί του.
Εκεί είναι που αγανακτώ, που θυμώνω, που σηκώνω το κεφάλι μου ψηλά, κοιτώ και ρωτώ: "Γιατί Θεέ μου;..."

Δευτέρα 5 Μαρτίου 2012

Σάλπι... ο αρχηγός


του Κώστα Γιαννακίδη
Λίγο πριν ο Δημήτρης Σαλπιγγίδης μετακινηθεί από τον ΠΑΟΚ στον Παναθηναϊκό, το 2006, οι φίλοι της ομάδας διοργάνωσαν έρανο, προκειμένου ο ποδοσφαιριστής να πληρωθεί και να χάσει το δικαίωμα προσφυγής για να μείνει ελεύθερος. Έτσι, θα αποτελούσε περιουσιακό στοιχείο του συλλόγου. Ήταν ήδη σημαία στη διαδικασία της έπαρσης, σε λίγο θα έφτανε στο υψηλότερο σημείο. Αντιθέτως ο ΠΑΟΚ ήταν στο χαμηλότερο σημείο της ιστορίας του, υπό τη διοίκηση Γούμενου. Ο παίκτης πληρώθηκε αν και δεν είναι απολύτως βέβαιο ότι έβαλε στην τσέπη τα λεφτά του εράνου ή χρήματα που εξασφάλισε ο ιδιοκτήτης της ομάδας. Στη συνέχεια πωλήθηκε στον Παναθηναϊκό. Με τα χρήματα που πήρε η ομάδα πληρώθηκαν οι υπόλοιποι ποδοσφαιριστές. Αν ο Σαλπιγγίδης δεν ήταν καλός ΠΑΟΚτσής και κακός επιχειρηματίας θα έκανε το αυτονόητο: θα έμενε ελεύθερος, θα πήγαινε ο ίδιος σε διαπραγμάτευση με τον Παναθηναϊκό και θα έβαζε στην τσέπη όλο το ποσό της μετεγγραφής, κερδίζοντας στα δικαστήρια τα οφειλόμενα από τον ΠΑΟΚ. Δεν το έκανε. Φρόντισε την ομάδα της καρδιάς του.

Κυριακή 4 Μαρτίου 2012

Σκουπίδια στο Σέλι... Μάρτης 2012

Πρωι της Κυριακής, 4 Μάρτη. Σκουπίδια, σκουπίδια παντού. 
Πριν λίγες μέρες εγκρίθηκε μελέτη αξίας 900.000,00 για την διαμόρφωση της εισόδου στο Σέλι. Μέχρι εκεί όμως. Η κατάσταση δεν λέει να αλλάξει. 
Δεν είναι άραγε υποχρέωση και προγραμματισμός να περνά "έστω" και μια φορά την εβδομάδα το απορριμματοφόρο από το χωριό, από το χιονοδρομικό;
Η πρώτη και η τελευταία εικόνα είναι δυστυχώς αυτή... Σκουπίδια
Δεν είναι άραγε το Σέλι, το χιονοδρομικό ο πρώτος χειμερινός προορισμός για φέτος; Δεν το επισκέπτονται χιλiάδες κόσμος;
Μάλλον σε κάποιους δεν αρέσει αυτό.

 Σήμερα η τηλεόραση του ΑΝΤ1 θα είναι στο Σέλι, στο χιονοδρομικό. Ελπίζω να μην τα δουν...