Δευτέρα 27 Απριλίου 2009

ΒΕΡΓΙΩΤΙΚΗ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΣΤΟΛΗ

Σε ένα δεύτερο φυσικό μπαλκόνι του όρους Βερμίου είναι κτισμένη η Βέροια, χαμηλότερα από την κοντινή της Νάουσα. Στα γνωστά για την αρχιτεκτονική τους αρχοντικά της πόλης, οι Βεργιώτες ζούσαν μία σχετικά πολυτελή ζωή. Το ανεβασμένο αισθητικό επίπεδο φαίνεται κι από τα γυναικεία ρούχα τα οποία, αν και φοριόταν από γυναίκες πλούσιες, είναι λεπτά και αυστηρά. Μαζί με τις άλλες αστικές της Δυτ. Μακεδονίας, ανήκει στη φορεσιά αστικού δυτικού τύπου.
Το υφαντό μεταξοβάμβακο ή μεταξωτό εσωτερικό πουκάμισο, στολισμένο με μπιμπίλες και χρυσοκεντήματα τσεβρέ, ήταν το εσώρουχο. Έπειτα φορούσαν την φούστα, όμοιο με της Νάουσας αμάνικο φαρδύ εσωτερικό φόρεμα. Στο στήθος έμπαιναν οι τραχηλιές, στολισμένες με λεπτές μεταξωτές μπιμπίλες όπως και τα πρόσθετα μανίκια. Τα σκάλωναν με αστικού τύπου χρυσές καρφίτσες. Το πλισεδωτό φουστάνι ήταν μακρύ "μέχρι της γης" ραμμένο από μεταξωτές στόφες, ταφτάδες ή ατλάζια σκούρου συνήθως χρώματος.
Στο στήθος και στις μανσέτες κεντιόταν με χρυσογάιτανο. Η ποδιά γινόταν πάντα από το ίδιο ύφασμα. Γύρω από τη μέση έβαζαν το μεταξωτό "ζωνάρι", έναν στενό χρυσοκέντητο τσεβρέ που έδενα αριστερά και οι άκρες του τελείωναν μαζί με την ποδιά. Η βελούδινη ή μεταξωτή χρυσοκέντητη ζώνη κούμπωνε μπροστά με συρματερές επίχρυσες πόρπες στολισμένες με ημιπολύτιμες πέτρες. Από πάνω φοριόταν το "λιμπαντί", το μαύρο τσόχινο χρυσοκέντητο γιλέκο ή το επίσης τσόχινο μαύρο πτυχωτό πίσω χρυσοκέντητο πανωφόρι. Οι χρυσοκεντητάδες της Βέροιας και της Νάουσας, είχαν αναπτύξει μια θαυμαστή τεχνική και έτσι κεντούσαν μικρά μοτίβα με πυκνό σχέδιο χρησιμοποιώντας λεπτό μονόκλωνο χρυσογάιτανο και λεπτές χρυσές πούλιες.
Τα μαλλιά τα πλέκαν από 4 έως 6 πλεξούδες και τα ανέβαζαν από τα δεξιά στο μικρό μαύρο φέσι το οποίο ήταν σκεπασμένο με σουρωτή μαύρη μεταξωτή δανδέλα σκαλωμένη γύρω γύρω με 2 - 3 μαζί μικρά μαργαριτάρια. Τα βραχιόλια, τα δακτυλίδια καθώς και οι καρφίτσες του φεσιού, ήταν χρυσά και στολισμένα με διαμάντια. Τις έφερναν συνήθως από την Σαλονίκη ή και τη Πόλη. Στο λαιμό κρεμούσαν την πλακέ αλυσίδα με τα πεντόλιρα καθώς και την μακριά χοντρή "καδένα" με το χρυσό ρολογάκι στην άκρη, που το σκάλωναν δεξιά στο ζουνάρι πάνω σε ένα διπλωμένο μεταξωτό μαντιλάκι με μπιμπίλες. Οι κάλτσες τους λεπτές μάλλινες άσπρες, ήταν διακριτικά κεντημένες πλεκτά στους αστραγάλους. Η Βέροια επηρέασε την φορεσιά της Νάουσας γι αυτό παρατηρούμε τόσο λίγες διαφορές, όπως στο φέσι ή στο ζωνάρι. Η υπερβολή όμως στο χρυσό, στα μεγέθη και προπάντων στα φανταχτερά χρώματα, έκαναν την φορεσιά της Νάουσας τελικά να ξεχωρίζει.
40 Ελληνικές φορεσιές
από τη Συλλογή του θεάτρου "Δόρα Στράτου"
Η παρουσίαση στάθηκε αφορμή από τα εγκαίνια της έκθεσης που διοργανώνει ο Δήμος Βέροιας, στα πλαίσια εκδηλώσεων για τα 90χρονα του, με θέμα "Παραδοσιακές Βεροιώτικες στολές και σειρά παλαιών φωτογραφιών από τη ζωή της πόλης" την Κυριακή 26 Απριλίου 2009 παρουσία του Προέδρου της Δημοκρατίας κ. Κάρολου Παπούλια.

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗΣ - ΕΝΑΣ ΑΝΔΡΑΣ



Ο Αλέξανδρος Παναγούλης (2 Ιουλίου 1939 – 1 Μαΐου 1976) υπήρξε πολιτικός και ποιητής. Δραστηριοποιήθηκε στον αγώνα κατά της Δικτατορίας της Χούντας των Συνταγματαρχών (1967-1974). Παγκόσμια γνωστός, ιδιαίτερα για την ηρωική του πράξη, την απόπειρα δολοφονίας του δικτάτορα Γ. Παπαδόπουλου στις 13 Αυγούστου 1968, αλλά και για την αντοχή του στα βασανιστήρια που ακολούθησαν. Στην μεταπολίτευση εκλέχθηκε βουλευτής με την Ένωση Κέντρου (Ε.Κ.).




Βιογραφία


Ο Αλέξανδρος Παναγούλης γεννήθηκε στην Γλυφάδα. Δευτερότοκος γιος της Αθηνάς και του Βασιλείου Παναγούλη, αξιωματικού του στρατού ξηράς. Αδερφός του Γεωργίου Παναγούλη, θύματος του καθεστώτος των Συνταγματαρχών, και του Ευσταθίου, μετέπειτα πολιτικού άνδρα. Από την πλευρά του πατέρα του κατάγεται από την Δίβρη (Λαμπεία) Ηλείας και από την πλευρά της μητέρας του από την Λευκάδα. Εξαιτίας της κατοχής από της δυνάμεις του Άξονα, ο Α. Παναγούλης πέρασε μέρος της παιδικής του ηλικίας στη Λευκάδα. Σπούδασε στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο στην Σχολή Μηχανολόγων-Ηλεκτρολόγων.


Πολιτική


Πνεύμα ελεύθερο και δημοκρατικό, ο Αλέξανδρος Παναγούλης εντάχθηκε από νεαρή ηλικία στις κεντρώες πολιτικές δυνάμεις του τόπου: στην Ένωση Κέντρου (Ε.Κ.) του Γεωργίου Παπανδρέου. Συγκεκριμένα ο Α. Παναγούλης εντάχθηκε στην οργάνωση της νεολαίας του κόμματος – Οργάνωση Νέων της Ένωσης Κέντρου (Ο.Ν.Ε.Κ.) που μετονομάζετε στη συνέχεια σε Ελληνική Δημοκρατική Νεολαία (Ε.ΔΗ.Ν.) – για να αναλάβει μετά την μεταπολίτευση την προεδρία της στις 3 Σεπτεμβρίου του 1974.




Αντιδικτατορική δράση


Ο Αλέξανδρος Παναγούλης στο Στρατοδικείο, Νοέμβριος 1968Ο Αλέξανδρος Παναγούλης συμμετείχε ενεργά στον αγώνα για την επαναφορά της δημοκρατίας και εναντίον του στρατιωτικού καθεστώτος του Γ. Παπαδόπουλου (1967-1974). Λιποτάκτησε από το στράτευμα και ίδρυσε την οργάνωση Εθνική Αντίσταση. Αυτοεξορίστηκε στην Κύπρο για να καταστρώσει σχέδιο δράσης. Εκεί έρχεται σε επαφή με τους πολιτικούς άνδρες του τόπου, όπως ο Πολύκαρπος Γεωργαντζής, με σκοπό να τους ζητήσει να συνδράμουν στην αντίσταση. Επανέρχεται στην Ελλάδα και μαζί με στενούς του συνεργάτες σχεδιάζει την απόπειρα δολοφονίας του δικτάτορα Παπαδόπουλου την 13η Αυγούστου 1968 κοντά στη Βάρκιζα. Αποτυγχάνει και συλλαμβάνεται. Όπως σημειώνει η Oριάνα Φαλάτσι στην συνέντευξη της με τον Αλέξανδρο Παναγούλη μετά την απελευθέρωση του, η πράξη του ήταν μια πολιτική πράξη εναντίον της δικτατορίας. Η Φαλάτσι αναφέρει τον Α. Παναγούλη ως εξής: Δεν επιδίωξα να σκοτώσω έναν άνθρωπο. Δεν είμαι ικανός να σκοτώσω έναν άνθρωπο. Επιδίωξα να σκοτώσω έναν τύραννο[1].Δικάζεται από το Στρατοδικείο στις 3 Νοεμβρίου 1968 και καταδικάζεται εις θάνατον, μαζί με άλλα μέλη της Εθνικής Αντίστασης, στις 17 Νοεμβρίου 1968. Μεταφέρεται στην Αίγινα για την εκτέλεση η οποία όμως ματαιώθηκε χάρη στις πιέσεις της διεθνούς κοινότητας. Στης 25 Νοεμβρίου 1968 ο Παναγούλης μεταφέρθηκε από την Αίγινα στις Στρατιωτικές Φυλακές του Μπογιατίου (Σ.Φ.Μ.).Ο Αλέξανδρος Παναγούλης αρνείται να συνεργαστεί με την χούντα και υποβάλλεται σε φρικτά σωματικά και ψυχικά βασανιστήρια. Δραπετεύει από τις Στρατιωτικές Φυλακές του Μπογιατίου (Σ.Φ.Μ.) όπου κρατείτο, στις 5 Ιουνίου 1969. Συλλαμβάνεται εκ νέου και οδηγείται προσωρινά στο στρατόπεδο του Γουδίου για να μεταφερθεί μετά από ένα μήνα και πάλι στις φυλακές του Μπογιατίου. Εκεί τον περιμένει η απομόνωση στο κελί «Τάφος». Επιχειρεί να δραπετεύσει αρκετές φορές ανεπιτυχώς.Ο Α. Παναγούλης σύμφωνα με ορισμένους αρνείται την πρόταση απονομής χάριτος που του προσέφερε η χούντα. Τον Αύγουστο του 1973 - μετά από τεσσεράμισι σχεδόν χρόνια φυλάκισης – απελευθερώθηκε βάση της γενικής αμνηστίας που απένειμε το καθεστώς των συνταγματαρχών στους πολιτικούς κρατούμενους, κατόπιν της αποτυχημένης προσπάθειας του Γ. Παπαδόπουλου να φιλελευθεροποιήσει το καθεστώς του. Αυτοεξορίζεται εκ νέου, αυτή τη φορά στην Φλωρεντία της Ιταλίας, για να επαναδραστηριοποιηθεί στην αντίσταση.




Μεταπολίτευση


Ο Αλέκος – Ε.ΔΗ.Ν.Στην μεταπολίτευση ο Αλέξανδρος Παναγούλης εκλέγεται βουλευτής της Β΄ Αθηνών από την Ένωση Κέντρου-Νέες Δυνάμεις (Ε.Κ.-Ν.Δ.) στις εκλογές της 17ης Νοεμβρίου 1974. Επιδιώκει την απομόνωση των πολιτικών που συνεργάστηκαν με το δικτατορικό καθεστώς της της Χούνταςκαι εξαπολύει σωρεία καταγγελιών. Λίγο μετά την εκλογή του έρχεται σε ρήξη με την ηγεσία του κόμματος του και παραιτείται. Παρέμεινε όμως στη Βουλή των Ελλήνων ως ανεξάρτητος βουλευτής. Επιμένει στις καταγγελίες του και έρχεται σε ανοιχτή αντιπαράθεση με τον Υπουργό Εθνικής Αμύνης, Ευάγγελο Αβέρωφ και άλλους. Αναφέρεται πως δέχθηκε πολιτικές πιέσεις για να αποσύρει τις καταγγελίες του.Σκοτώνεται την πρωτομαγιά του 1976 σε ηλικία 38 ετών κατόπιν τροχαίου ατυχήματος στην λεωφόρο Βουλιαγμένης, λίγες μέρες πριν την αποκάλυψη των φακέλων σχετικά με τα όργανα ασφαλείας της Χούντας (Φάκελος ΕΣΑ). Η αποκάλυψη των φακέλων, που δεν έλαβε χώρα ποτέ, λέγεται ότι περιείχε αδιαμφισβήτητες αποδείξεις εις βάρος ορισμένων πολιτικών που συνεργάστηκαν με την χούντα. Κατά πολλούς, το τροχαίο ατύχημα είχε στηθεί για να θέσει τον Αλέξανδρο Παναγούλη εκτός μάχης και να εξαφανίσει τις αποδείξεις που είχε υπό την κατοχή του.




Ποιητικό έργο


Ο Αλέξανδρος Παναγούλης βασανίζεται καθημερινά, με τα πιο ευφάνταστα, σκληρά και αποκρουστικής σύλληψης βασανιστήρια καθ΄ όλη την διάρκεια της κράτησης του. Η αυτοκυριαρχία του, η αυτοπειθαρχία του, το πείσμα στο να υπερασπιστεί αυτό που πιστεύει και το χιούμορ που διέθετε λειτουργούν σαν ασπίδες χάρη στις οποίες κατορθώνει να επιβιώσει τον σωματικό και ψυχικό βιασμό. Κατά πολλούς, στις φυλακές του Μπογιατίου γράφει τα καλύτερα του ποιήματα στον τοίχο του κελιού του ή σε μικροσκοπικά παλιόχαρτα, με μελάνι συχνά το ίδιο του το αίμα. Πολλά από τα ποιήματα του δεν διασώθηκαν. Αρκετά όμως από αυτά είτε κατάφερε να τα βγάλει από την φυλακή με διάφορους τρόπους είτε να τα ξαναγράψει αργότερα χάρη στο ισχυρό μνημονικό του. Το 1972, ενώ ήταν ακόμη στη φυλακή, εκδίδεται στο Παλέρμο η πρώτη ποιητική του συλλογή στα Ιταλικά Altri seguiranno: poesie e documenti dal carcere di Boyati (Άλλη θα ακολουθήσουν: ποίηση και ντοκουμέντα από τις Φυλακές του Μπογιατίου) με εισαγωγικό σημείωμα από τον Ιταλό πολιτικό Φερούτσιο Πάρη και τον Ιταλό σκηνοθέτη και καλλιτέχνη Πιέρ Πάολο Παζολίνη. Για το έργο του αυτό ο Α. Παναγούλης βραβεύτηκε με το Διεθνές Βραβείο Λογοτεχνίας Βιαρέτζιο (Premio Viareggio Internazionnale) τη χρονιά που ακολούθησε. Μετά την απελευθέρωση του ο Α. Παναγούλης έκδωσε στο Μιλάνο την δεύτερή του ποιητική συλλογή στα Ιταλικά Vi scrivo da un carcere in Grecia (Μέσα από Φυλακή σας γράφω στην Ελλάδα) με εισαγωγικό σημείωμα από τον Πιέρ Πάολο Παζολίνη. Είχε προηγηθεί η έκδοση στα ελληνικά τετραδίων όπως η συλλογή με τίτλο Η Μπογιά.




Σύμβολο


Η ζωή και το έργο του Αλέξανδρου Παναγούλη τροφοδότησε τους καλλιτεχνικούς κύκλους. Συγκεκριμένα, ο διάσημος μουσικοσυνθέτης Μίκης Θεοδωράκης, κατατρεγμένος επίσης για τα πολιτικά του πιστεύω από την Χούντα των Συνταγματαρχών, μελοποίησε ποιήματα του. Ακόμη, η ποίηση και η ζωή του Α. Παναγούλη έγινε αντικείμενο μελέτης για πολλούς ερευνητές. Σε αυτή την ομάδα εντάσσετε και το έργο Un Uomo (Ένας Άντρας) που εκπονήθηκε από την Ιταλίδα δημοσιογράφο και σύντροφο του Οριάνα Φαλάτσι.Κατά πολλούς, ο Αλέξανδρος Παναγούλης, ο παραλίγο «Τυραννοκτόνος », με την ηρωική του πράξη (την απόπειρα δολοφονίας του δικτάτορα) έχει καθιερωθεί σαν σύμβολο της ελευθερίας, της δημοκρατίας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των ατομικών και πολιτικών ελευθεριών και χάρη στο πολιτικό του ήθος εμπνέει τις νέες γενιές στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς.Η Ελληνική πολιτεία, κατόπιν παρότρυνσης συναγωνιστών, φίλων και θαυμαστών του, για την αναγνώριση της προσφοράς του Αλέξανδρου Παναγούλη εξέδωσε σαν ελάχιστο φόρο τιμής γραμματόσημο (Πρόσωπα - 20 Δρχ. του 1996), τηλεκάρτα (100 μονάδων του 1996) και έδωσε το όνομα του σε δημόσιους χώρους ή σταθμούς όπως ο Σταθμός Μετρό «Αλέξανδρος ΠΑΝΑΓΟΥΛΗΣ» στον Άγιο Δημήτριο στην Αθήνα (2004).




Παρασκευή 24 Απριλίου 2009

Αντώνης Σουσάμογλου. Και βιολιστής και τραγουδοποιός




Το "πρώτο βιολί" της Κρατικής Ορχήστρας Θεσσαλονίκης δοκιμάζει τις δυνάμεις του με ροκ και τζαζ αυτοσχεδιασμούς.


Οι κριτικοί τον έχουν χαρακτηρίσει βιολιστή υψηλής μουσικής ευφυΐας, βιολιστή με άποψη. Ο Αντώνης Σουσάμογλου, ο εξάρχων βιολιστής της Κρατικής Ορχήστρας Θεσσαλονίκης, μόλις πρόσφατα μας αποκάλυψε και μια άλλη πτυχή, αυτή του τραγουδοποιού, ξαφνιάζοντας ίσως κάποιους. Μοιράζεται με τον επί σειρά ετών φίλο του Φαίδωνα Καλοτεράκη τον δίσκο "Don't mind the gap!". Παρά τον αγγλικό τίτλο του, περιλαμβάνει 14 ελληνόφωνα τραγούδια με ηλεκτρικές κιθάρες και κουαρτέτα εγχόρδων, με ροκ ηχοχρώματα και τζαζ αυτοσχεδιασμούς. "Γράφω τραγούδια από τα δεκαπέντε μου και πάντα ήταν κάτι που υπήρχε στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου", λέει ο Αντώνης Σουσάμογλου, προσθέτοντας ότι αποφάσισε να πάρει το ρίσκο να μοιραστεί αυτό το προσωπικό του κομμάτι. Γνωρίζει ότι δεν εκλείπουν τα στεγανά ανάμεσα στους δύο μουσικούς κόσμους. "Ο χώρος της κλασικής μουσικής διαθέτει μια αίγλη. Κάποιοι άνθρωποι αντιμετωπίζουν ακόμη σαν κάτι λιγότερο σοβαρό το να γράφει κανείς τραγούδια. Για μένα η τραγουδοποιία είναι εξίσου σοβαρή δουλειά. Από την άλλη, στο χώρο της ελαφράς μουσικής υπάρχει μια αίσθηση ότι οι μορφωμένοι μουσικοί είναι ανέμπνευστοι, ζουν έξω από τον κόσμο. Η σωστή μόρφωση ποτέ δεν μπορεί να ευνουχίσει τη δημιουργικότητα. Οι άνθρωποι που έχουν μια ουσιαστική σχέση με τη μουσική έχουν και υψηλό κριτήριο και αυτό σημαίνει ότι δεν μπορούν να δεχθούν εύκολα τη σαβούρα που θα τους προσφέρουν", σημειώνει και αποσαφηνίζει: "Δεν νομίζω ότι έχω προδώσει τίποτα. Αισθάνομαι ότι κάνω κλασική μουσική με την ίδια αγάπη, το ίδιο πάθος και υπευθυνότητα όπως και πριν. Κάνω επίσης και τραγούδια με το ίδιο πάθος που είχα πριν".

Ο δίσκος κατάφερε να τελειώσει από… μόνος του ανάμεσα σε μετακομίσεις, χωρισμούς, παιδιά και διδακτορικά των δύο δημιουργών του. "Προσπαθούσαμε με τον Φαίδωνα να βρούμε κενά σε διακοπές, σε σύντομα ταξίδια μας, για να βρούμε χρόνο να ηχογραφήσουμε. Έχουν περάσει επτά χρόνια!". Τον δίσκο "βάφτισε" ένα παλαιότερο τραγούδι του Φαίδωνα Καλοτεράκη. "Σχετίζεται με τις ανθρώπινες σχέσεις, προτρέπουμε να πάρει κανείς ρίσκο να αφεθεί σε έναν άνθρωπο. Αυτό ταυτόχρονα λειτουργεί και στη μουσική". Αν και ομολογεί ότι η μεγαλύτερη δυσκολία του είναι να περιγράψει τη μουσική του, μας δίνει το στίγμα της. "Είναι η ροκ και η τζαζ μουσική μέσα από τα μάτια ενός κλασικού μουσικού".

Μέσα από αυτόν, μας δείχνουν τι μπορεί να συμβεί… περνώντας απέναντι.

Ο λόγος αυτής της μικρής παρουσίασης είναι στο γεγονός ότι ο Αντώνης Σουσάμογλου είναι από την μητέρα του Βεροιώτης.

Τετάρτη 22 Απριλίου 2009

Ανάσταση 2009 στο Σέλι


Ήταν απόγευμα Μεγ. Σαββάτου που η, Ανοιξιάτικη όπως αποδείχτηκε, βροχή ξεκίνησε στο Σέλι. Ευτυχώς όμως, είχε μικρή διάρκεια και αυτό δεν επηρέασε πολύ τον κόσμο, ώστε να ανέβει στο χωριό και να κάνει Ανάσταση στην εκκλησία των Αγίων Αποστόλων.
Κατανυκτική η ατμόσφαιρα, το φως των κεριών, τα λόγια του παπά, οι ψαλμωδίες. Αρκετός ο κόσμος και μάλιστα δεν ήταν λίγοι αυτοί που παρακολούθησαν την λειτουργία μέχρι το τέλος της, αφήνοντας για αργότερα το γεμάτο τραπέζι στα σπίτια τους.
Το “Χριστός Ανέστη” βρήκε όλο τον κόσμο στον περίγυρο της εκκλησίας ανταλλάζοντας ευχές και τσουγκρίζοντας αυγά. Πυροτεχνήματα έκαναν την εμφάνιση τους στον ουρανό κάνοντας εντυπωσιακές τις στιγμές.
Το “Άρατε Πύλας, οι άρχοντες υμών…” του πατέρα Χρυσόστομου, χτυπώντας την βαριά πόρτα της εκκλησίας κατά την είσοδο του σε αυτήν μετά το “Χριστός Ανέστη”, έδωσε μια ιδιαιτερότητα και ιερότητα στη στιγμή.
Η επόμενη μέρα, το Άγιο Πάσχα, βρήκε πολύ κόσμο στις αυλές με τα καθιερωμένα ψησίματα και κρασί, δίνοντας μία άλλη νότα χαράς και αισιοδοξίας που ακολουθεί πάντα την Ανάσταση του Κυρίου.
Χρόνια πολλά και Χριστός Ανέστη σε όλο τον κόσμο.

Τρίτη 21 Απριλίου 2009

Ήταν κάποτε μια πηγή....

Χωρίς λόγια... Κάπου στο Σέλι...



Κάθε χωριό έχει το δικό του....


Πριν χρόνια έκανε την εμφάνιση του στο Σέλι ο Αντονίνο ή Νίνο ή Κούκλα μου, το πως και το γιατί παρέμεινε όλα αυτά τα χρόνια δεν νομίζω να μπορεί να το γνωρίζει κάποιος.
Δεδομένο όμως είναι ότι καθημερινά κάνει αισθητή την παρουσία του στο χωριό, είτε βοηθώντας με το τρόπο του τον καθένα, είτε στεκόμενος κάπου μόνος του με ένα ποτό στο χέρι.
Κύριο "φαγητό" του το ποτό. Αυτό τον κάνει αξιοθρύνητο κάποιες στιγμές, που βλέποντας τον να παραπατάει και να πηγαίνει στο κρύο δώμα του, αναρωτιέσαι... μέχρι που θα πάει.
Στα καλά του όμως ειναι φιλότιμος, να καθαρίσει το χιόνι, να σκουπίσει την πλατεία, να κουβαλήσει τα ξύλα, να βοηθήσει τον υδραυλικό, να βοηθήσει τον τεχνίτη.

" Κάθε χωριό έχει το δικό του..... ", λέει ο κόσμος. Εμείς στο Σέλι έχουμε τον Αντονίνο

Παρασκευή 17 Απριλίου 2009

ΙΕΡΗ ΣΙΝΔΟΝΗ



Η "Ιερή Σινδόνη του Τορίνο" είναι ένα κομμάτι λινού υφάσματος, με διαστάσεις 4,35 μέτρα ύψος και 1,1 μέτρα πλάτος. Την έχουν παρουσιάσει ως το ύφασμα με το οποίο καλύφτηκε ο Ιησούς μετά τον θάνατό του. Επάνω του διακρίνεται καθαρά η μορφή ενός άνδρα με μακριά μαλλιά, μούσι, 1,78 ύψος και βάρους περίπου 77 κιλών. Είναι γεμάτη από κηλίδες αίματος οπού ταιριάζουν απόλυτα με θάνατο σταύρωσης. Στο είδωλο του άνδρα αυτού, φαίνονται ολοκάθαρα τα σημεία οπού είχε καρφωθεί κατά την σταύρωση του. Το αγκαθωτό στεφάνι διακρίνεται και αυτό από το αίμα, καθώς και τα σημάδια μαστιγώματος στην πλάτη του, τα οποία ταιριάζουν και αυτά απόλυτα με το μαστίγωμα που κάνει το Ρωμαϊκό μαστίγιο Flagum.

Η Σινδόνη φέρει σημάδια πυρκαγιάς και σταγόνες νερού, τα οποία συνέβησαν με την πυρκαγιά του 1532.

Αυτή τη στιγμή η Ιερή Σινδόνη φιλοξενείται στο Τορίνο της Ιταλίας απ' όπου πήρε και το όνομά της.


Η Ιερή Σινδόνη πρωτοεμφανίζεται από τον Geoffrey De Charney το 1356 μ.Χ., στο Liery της Γαλλίας. Παρέμεινε στην κατοχή του μέχρι και το 1464 μ.Χ., όταν επωλήθει στον Λουδοβίκο Ά, δούκα της Σαβοΐας. Το 1471 μετέφεραν την Ιερή Σινδόνη στις Άλπεις και την φυλούσαν σε διάφορες πόλεις του Πεδεμοντίου μέχρι και το 1502 μ.Χ. Τότε αποφάσισε η δούκισσα της Σαβοΐας να την κρατήσει στον πύργο της, στο Chambery των Άλπεων.

Το 1535 μ.Χ. όμως η Ιερή Σινδόνη, μεταφέρθηκε πάλι στην Ιταλία, για να προφυλαχθεί από την εισβολή του Γαλλικού στρατού. Τελικά το 1578 μ.Χ μεταφέρεται στο Τορίνο της Ιταλίας όπου και βρίσκεται μέχρι σήμερα. Μονάχα τα έτη 1939 και 1946 μεταφέρθηκε στο μοναστήρι Montevergine, στη νότια Ιταλία.

Τα παραπάνω είναι πιστοποιημένη ιστορία. Για να ισχύσει όμως ο σκοπός της Ιερής Σινδόνης θα πρέπει η ιστορία της να ξεκινά από τον θάνατο του Ιησού.

Η πιο πιθανή εκδοχή είναι ότι μετά τον θάνατο του Ιησού, η Ιερή Σινδόνη μεταφέρθηκε στην Urfa της Τουρκίας. Λίγοι γνώριζαν τι ακριβώς ήταν αυτό το διπλωμένο σεντόνι οπού φαινόταν μονάχα ένα πρόσωπο. Τότε το αποκαλούσαν "Μανδύλιον" ή "Εικόνα της Έδεσσας" (τωρινή Urfa).

To 944 μ.Χ. όμως ο Βυζαντινός Αυτοκρατορικός στρατός εισέβαλε στην Urfa για να αποκτήσουν την Ιερή Σινδόνη και να την κρατήσουν στην Κωνσταντινούπολη. Το πέτυχαν, κι έτσι η Ιερή Σινδόνη παρέμεινε εκεί μέχρι το 1204 μ.Χ όπου η Κωνσταντινούπολη λεηλατήθηκε από την Τέταρτη Σταυροφορία. Μαζί με την Κωνσταντινούπολη χάθηκε και Ιερή Σινδόνη κάνοντας πάλι την εμφάνισή της το 1356 μ.Χ.

Η αλήθεια είναι ότι εάν παρατηρήσουμε την Ιερή Σινδόνη δεν θα διακρίνουμε εύκολα την εικόνα. Το 1898 μ.Χ όμως επέτρεψαν την φωτογράφησή της, κι όταν όλοι αντίκρισαν τα αρνητικά της πραγματικής εικόνας, δεν υπήρχε καμία αμφιβολία για την αυθεντικότητα της. Παρουσιαζόταν με φανταστική λεπτομέρεια η εικόνα του άνδρα, κάτι που είναι αδύνατον να δημιουργηθεί από την τέχνη της ζωγραφικής όση τεχνολογία και αν έχει κανείς στο πλάι του.

Πολλά χρόνια προσπαθούσαν να πείσουν το Βατικανό να τους την παραδώσει για μελέτες. Φυσικά το Βατικανό αρνήθηκε και μόνο μετά από πάρα πολλά χρόνια, το 1978 συγκεκριμένα, επέτρεψαν την μελέτη της. 63 διαφορετικοί κλάδοι ασχολήθηκαν με την εικόνα του υφάσματος. Οι επιστήμονες παρατήρησαν τα εξής: Δεν βρέθηκε κανένα ίχνος χρώματος.

Δεν βρέθηκε κανένα ίχνος από πέρασμα πινέλου.

Δεν βρέθηκε κανένα ίχνος στερέωσης του υφάσματος, όπου απαιτείται για να ζωγραφιστεί.

Η εικόνα έχει αποτυπωθεί μονάχα στα δύο πρώτα επίπεδα του υφάσματος, σε αντίθεση με το χρώμα που θα είχε ποτίσει περισσότερο.

Τα σημάδια στο σώμα του άνδρα (μαστιγώματος, σταύρωσης, αγκαθωτό στεφάνι) ταιριάζουν απόλυτα με αυτά του Ιησού.

Έτσι λοιπόν, η Χριστιανική θρησκεία κέρδισε τον αγώνα προς το παρόν. Η φήμη της ενισχύθηκε και οι προσκυνητές αυξήθηκαν. Οι επιστήμονες όμως δεν είχαν πεισθεί. Το ότι κάποια στοιχεία ταυτίζονται με τα γεγονότα της εποχής, δεν σημαίνει ότι αποτελούν την απόδειξη. Και καμία επιστήμη δεν προχωρά χωρίς αποδείξεις.

Οι επίμονοι επιστήμονες λοιπόν ζήτησαν ξανά την Ιερή Σινδόνη, για να υποβληθεί στη δοκιμασία του Άνθρακα 14. Ο Άνθρακας 14 (C14), είναι ραδιενεργό ισότοπο του άνθρακα. Υπάρχει (ακτινοβολεί) σε κάθε υλικό σώμα και η ηλικία του είναι πάντα ίση με το αντικείμενο από το οποίο ακτινοβολείται. Η δοκιμασία του Άνθρακα 14 χρησιμοποιείται ευρέως στις μέρες μας, και σε πολύ σπάνιες περιπτώσεις έχει δώσει λανθασμένα αποτελέσματα, για τα οποία βέβαια δεν ευθύνεται το ίδιο, αλλά η παραπλάνηση των μελετητών (ή αρχαιολόγων) από παράγοντες που δεν έλαβαν υπόψη τους.

Το Βατικανό δεν παρέδωσε την Ιερή Σινδόνη, παρά έκοψε τρία πολύ μικρά κομμάτια της από τις γωνίες της, τα οποία μεταφέρθηκαν σε τρία διαφορετικά εργαστήρια.

Το 1988 μ.Χ, η Ιερή Σινδόνη υποβλήθηκε στο πολυ-αναμενόμενη ραδιομετρική δοκιμασία. Και στα τρία εργαστήρια οι επιστήμονες κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η καταγωγή του υφάσματος είναι Ευρωπαϊκή και ότι η δημιουργία της χρονολογείτε μεταξύ 1260μ.Χ-1390μ.Χ. Όλοι δέχθηκαν τα αποτελέσματα χωρίς πολλές αμφισβητήσεις, ακόμη και το Βατικανό.

Μετά από μερικά χρονιά όμως κατάλαβαν ότι υπήρχαν πάνω στα κομμάτια, κάποιοι παράγοντες οι οποίοι παίζουν σημαντικό ρόλο στη ραδιοχρονολόγηση.

Οι επιστήμονες Avinoan Danin και Uri Baruch (Ισραηλινοί) απέδειξαν ότι επάνω στο ύφασμα, με το πέρασμα των χρόνων, αναπτύχθηκε ένα στρώμα από μύκητες και βακτήρια τα οποία όπως είναι λογικό, δίνουν την δική τους ηλικία στη ραδιομετρική δοκιμασία. Επίσης, από την πυρκαγιά στην οποία είχε εκτεθεί το ύφασμα, το 1532, ο άνθρακας έχει αυξηθεί. Γεγονός που μπορεί να δώσει και αυτό λανθασμένο αποτέλεσμα.

Όλα τα παραπάνω δημοσιεύτηκαν από τον Danin τον Αύγουστο του 1999 στο Διεθνές Βοτανολογικό συνέδριο. Επίσης υποστήριξε ότι επάνω στην Ιερή Σινδόνη, μετά από έρευνες 5 ετών, βρέθηκαν ίχνη γύρης από φυτά τα οποία ευδοκιμούν μονάχα στην Ιερουσαλήμ, την περίοδο που σταυρώθηκε ο Ιησούς. Αναγνωρίστηκαν περίπου τριάντα διαφορετικά είδη φυτών. Η μεγαλύτερη ποσότητα γύρης, προέρχεται από τα φυτά:

Zygophyllum dumosum

Gundelia tournefortii

Cistus creticus

Cappariw aegyptia

Το τελευταίο φυτό μάλιστα, ανοίγει τα μπουμπούκια του την ώρα που σταυρώθηκε ο Ιησούς.

Αξίζει να σημειωθεί και η έρευνα του Nicholas Allen η οποία εκδόθηκε το 1998 σε βιβλίο με τίτλο "The Tourin Shroud and the Crystal Lens". Ο Nicholas μετά από δέκα χρόνια έρευνας, υποστηρίζει οτί είναι εφικτό με την τεχνολογία 13ου αιώνα (ας μην μπερδέψουμε όμως τεχνολογία με γνώση), να δημιουργηθεί η εικόνα, με φωτογραφικό τέχνασμα. Αυτό σημαίνει ότι η Ιερή Σινδόνη, ίσως να είναι η πρώτη φωτογραφία του κόσμου!!

Στο βιβλίο του περιγράφει τις τεχνικές, για ποιους λόγους δημιουργήθηκε και από ποιους

Πέμπτη 16 Απριλίου 2009

Η αλήθεια για τον αφορισμό του Νίκου Καζαντζάκη


- (...) Δεν είναι αλήθεια. Ο Καζαντζάκης ποτέ δεν αφορίστηκε (...) Η Ιερά Σύνοδος τον καταράστηκε και τον αφόρεσε και ζήτησε από τον Πατριάρχη Αθηναγόρα να επικυρώσει τον αφορισμό του. Ο Πατριάρχης πέταξε την αίτηση σ’ ένα συρτάρι κι ακόμα εκεί είναι. Ποτέ δεν την υπέγραψε. (...) Όταν έφτασε η σωρός του στο Μαρτινέγκο, κάποιος έβγαλε επικήδειο λόγο. Μα κανείς κληρικός δεν ήταν γύρω για να θάψει τον νεκρό (...) Κείνη την τραγική στιγμή ως εκ θαύματος παρουσιάστηκε ένα νέος παπάς με ράσα και με θυμιατό! Ούτε ήξερα ποιος ήταν, πως βρέθηκε εκεί κι από πού ξεφύτρωσε! Κανείς δεν ήξερε!

- (...) Τον Νοέμβριο του 1957 ήμουνα στρατιώτης και παπάς και υπηρετούσα την θητεία μου στο Ηράκλειο. Μια μέρα πριν την κηδεία του Καζαντζάκη, ο διοικητής κάλεσε όλους τους στρατιωτικούς κι έδωσε διαταγή να μη βγει κανείς έξω από το στρατόπεδο στις 5 Νοεμβρίου. Οι αρχές κι ο στρατός φοβόταν μεγάλες φασαρίες, γιατί είχε έρθει εκκλησιαστική διαταγή να μην ταφεί ο Καζαντζάκης. Αν θα το ‘παιρναν χαμπάρι οι Κρητικοί θα έκαναν μεγάλες φασαρίες. Εγώ σαν παπάς ένιωσα πολύ άσχημα. Η συνείδηση μου με πείραζε πολύ. Ήμουν παπάς. Δεν άντεχα να πάρω στον λαιμό μου τέτοιο άδικο. Δεν μπορούσα ν’ αρνηθώ τα ιερά μυστήρια σ’ ένα βαφτισμένο Χριστιανό που δεν έκανε ποτέ κάτι ανήθικο ή εγκληματικό. Όσον αφορά τα βιβλία του δεν είμαι εγώ άξιος να τον κρίνω. (...) Το ‘σκασα κρυφά από το στρατό τη μέρα της κηδείας. Πήρα αθόρυβα τα ράσα μου κι έτρεξα στο Μαρτινένγκο και τον έθαψα. (...) Όλοι νόμισαν ότι μ’ έστειλε η εκκλησία να τον κηδέψω. Είχαν δει και τον Μητροπολίτη Ευγένιο στον Άγιο Μηνά. Δεν ήξερε κανείς τι γινόταν πίσω από τα παρασκήνια! (...) Πέρασα από στρατιωτικό δικαστήριο και μπήκα φυλακή για έξη μήνες!

Απόσπασμα από την έρευνα της Ελένης Κατσουλάκη, συγγραφέα και δημοσιογράφο, που κατάγεται από τα Χανιά της Κρήτης. Η έρευνα αυτή αποτελεί σημαντικότατο σταθμό στην ιστορία και το ρόλο του μεγάλου λογοτέχνη Νίκου Καζαντζάκη, τον οποίο πολλοί θεωρούν πανάξιο τέκνο της παγκόσμιας λογοτεχνίας.

Διαβάστε εδώ το πλήρες άρθρο :
Η Σταύρωση του Νίκου Καζαντζάκη

ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΤΟ ΣΕΛΙ

Μεγάλη βδομάδα, με κατάνυξη και περισυλλογή.
Το Θείο δράμα μας συνεπαίρνει. Αλλά και η ελπίδα, η Ανάσταση.
Οι καμπάνες θα κτυπήσουν και φέτος στο Σέλι...
Στην εκκλησία των Αγίων Αποστόλων

Τετάρτη 15 Απριλίου 2009

ΚΡΥΕΣ ΒΡΥΣΕΣ - ΣΤΟ ΣΕΛΙ



Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά σημεία του Σελίου είναι οι κρύες ή μεγάλες βρύσες. Στην άκρη του χωριού περιμένουν τους φίλους που θα τους χαρίσουν την δροσιά τους και δεν είναι λίγοι αυτοί.

RALLY ΦΙΛΙΠΠΟΣ - ΣΕΛΙ




Το 15ο Rally Φίλιππος το Σάββατο 11 Απρίλη πέρασε και από το Σέλι.
Μάλιστα δύο φορές.
Είμασταν και μεις εκεί, ενδιαφέρων το θέαμα.

Παρασκευή 10 Απριλίου 2009

McOza στη Βέροια



Το McOza λειτουργεί από τον Ιανουάριο του 2004 και έχει γίνει ένα απο τα καλύτερα στέκια της πόλης της Βέροιας, γεγονός που οφείλεται στο ότι ο κόσμος το στήριξε από την πρώτη μέρα της λειτουργίας του.
Από τις 8 π.μ. μέχρι τις 2 π.μ. μας επιτρέπει να απολαύσουμε τον καφέ ή το ποτό σε συνδυασμό με καταπληκτικές μουσικές επιλογές.
Εκθέσεις, παρουσιάσεις, μουσικές και χορευτικές βραδυές είναι λίγα από όσα ο Δημήτρης και ο Βασίλης ετοιμάζουν.
Ζεστός χώρος με μια lounge αισθητική και με συχνές αλλαγές διακόσμησης και αισθητικής παρέμβασης καθώς και με όλα τα είδη της μουσικής (Jazz, Ethnic, Chill, Soul, Rock, Funky), είναι ιδανικός για συναντήσεις και συζήτηση.

ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ Γιάννης Ρίτσος


(Θεσσαλονίκη. Μάης του 1936. Μια μάνα, καταμεσίς του δρόμου, μοιρολογάει τὸ σκοτωμένο παιδί της. Γύρω της καὶ πάνω της, βουιζουν και σπάζουν τα κύματα των διαδηλωτων - των απεργών καπνεργατών. Εκείνη συνεχίζει το θρήνο της):



IΠροσθήκη  εικόνας
Γιέ μου, σπλάχνο των σπλάχνων μου, καρδούλα της καρδιάς μου, πουλάκι της φτωχιάς αυλής, ανθέ της ερημιάς μου,
πως κλείσαν τα ματάκια σου και δε θωρείς που κλαίω και δε σαλεύεις, δε γρικάς τα που πικρά σου λέω;
Γιόκα μου, εσύ που γιάτρευες κάθε παράπονό μου, που μάντευες τι πέρναγα κάτου απ᾿ το τσίνορό μου,
τώρα δε με παρηγοράς και δε μου βγάζεις άχνα και δε μαντεύεις τις πληγές που τρώνε μου τα σπλάχνα;
Πουλί μου, εσύ που μου ῾φερνες νεράκι στην παλάμη πως δε θωρείς που δέρνουμαι και τρέμω σαν καλάμι;
Στη στράτα εδώ καταμεσίς τ᾿ άσπρα μαλλιά μου λύνω και σου σκεπάζω της μορφής το μαραμένο κρίνο.
Φιλώ το παγωμένο σου χειλάκι που σωπαίνει κι είναι σα να μου θύμωσε και σφαλιγμένο μένει.
Δε μου μιλείς κι η δόλια εγω τον κόρφο δές, ανοίγω και στα βυζιά που βύζαξες τα νύχια, γιέ μου μπήγω.


II
Κορώνα μου, ἀντιστύλι μου, χαρὰ τῶν γερατειῶ μου, ἥλιε τῆς βαρυχειμωνιᾶς, λιγνοκυπάρισσό μου,
Πῶς μ᾿ ἄφησες νὰ σέρνουμαι καὶ νὰ πονῶ μονάχηχωρὶς γουλιά, σταλιὰ νερὸ καὶ φῶς κι ἄνθο κι ἀστάχυ ;
Μὲ τὰ ματάκια σου ἔβλεπα τῆς ζωῆς κάθε λουλούδι, μὲ τὰ χειλάκια σου ἔλεγα τ᾿ αὐγερινὸ τραγούδι.
Μὲ τὰ χεράκια σου τὰ δυό, τὰ χιλιοχαϊδεμένα, ὅλη τη γῆς ἀγκάλιαζα κι ὅλ᾿ εἴτανε γιὰ μένα.
Νιότη ἀπ᾿ τὴ νιότη σου ἔπαιρνα κι ἀκόμη ἀχνογελοῦσα, τὰ γερατειὰ δὲν τρόμαζα, τὸ θάνατο ἀψηφοῦσα.
Καὶ τώρα ποὺ θὰ κρατηθῶ, ποὺ θὰ σταθῶ, ποὺ θἄμπω, ποὺ ἀπόμεινα ξερὸ δεντρὶ σὲ χιονισμένο κάμπο;
Γιέ μου, ἂν δὲ σοὖναι βολετὸ νἀρθεῖς ξανὰ σιμά μου, πᾶρε μαζί σου ἐμένανε, γλυκειά μου συντροφιά μου.
Κι ἂν εἶν᾿ τὰ πόδια μου λιγνά, μπορῶ νὰ πορπατήσω κι ἂν κουραστεῖς, στὸν κόρφο μου, γλυκὰ θὰ σὲ κρατήσω.


III
Μαλλιὰ σγουρὰ ποὺ πάνω τους τὰ δάχτυλα περνοῦσα τὶς νύχτες ποὺ κοιμόσουνα καὶ πλάϊ σου ξαγρυπνοῦσα,
Φρύδι μου, γαϊτανόφρυδο καὶ κοντυλογραμμένο, καμάρα ποὺ τὸ βλέμμα μου κούρνιαζε ἀναπαμένο,
Μάτια γλαρὰ ποὺ μέσα τους ἀντίφεγγαν τὰ μάκρηπρωινοῦ οὐρανοῦ, καὶ πάσκιζα μὴν τὰ θαμπώσει δάκρυ,
Χείλι μου μοσκομύριστο ποὺ ὡς λάλαγες ἀνθίζανλιθάρια καὶ ξερόδεντρα κι ἀηδόνια φτερουγίζαν,
Στήθεια πλατιὰ σὰν τὰ στρωτὰ φτερούγια τῆς τρυγόνας ποὺ πάνωθέ τους κόπαζε κ᾿ ἡ πίκρα μου κι ὁ ἀγώνας,
Μπούτια γερὰ σὰν πέρδικες κλειστὲς στὰ παντελόνια ποὺ οἱ κόρες τὰ καμάρωναν τὸ δείλι ἀπ᾿ τὰ μπαλκόνια,
Καὶ γώ, μὴ μοῦ βασκάνουνε, λεβέντη μου, τέτοιο ἄντρα, σοῦ κρέμαγα τὸ φυλαχτὸ μὲ τὴ γαλάζια χάντρα,
Μυριόρριζο, μυριόφυλλο κ᾿ εὐωδιαστό μου δάσο, πῶς νὰ πιστέψω ἡ ἄμοιρη πῶς μπόραε νὰ σὲ χάσω;


ΙV
Γιέ μου, ποιὰ Μοῖρα στὄγραφε καὶ ποιὰ μοῦ τὄχε γράψει τέτοιον καημό, τέτοια φωτιὰ στὰ στήθεια μου ν᾿ ἀνάψει;
Πουρνὸ - πουρνὸ μοῦ ξύπνησες, μοῦ πλύθηκες, μοῦ ἐλούστης πριχοῦ σημάνει τὴν αὐγὴ μακριὰ ὁ καμπανοκρούστης.
Κοίταες μὴν ἔφεξε συχνὰ - πυκνὰ ἀπ᾿ τὸ παραθύρι καὶ βιαζόσουν σὰ νἄτανε νὰ πᾶς σὲ πανηγύρι.
Εἶχες τὰ μάτια σκοτεινά, σφιγμένο τὸ σαγόνικι εἴσουν στὴν τόλμη σου γλυκός, ταῦρος μαζὶ κι ἀηδόνι.
Καὶ γὼ ἡ φτωχειὰ κ᾿ ἡ ἀνέμελη καὶ γὼ ἡ τρελλὴ κ᾿ ἡ σκύλα, σοὔψηνα τὸ φασκόμηλο κι ἀχνὴ ἡ ματιά μου ἐφίλα
Μιὰ - μιὰ τὶς χάρες σου, καλέ, καὶ τὸ λαμπρό σου θωρὶ κι ἀγαλλόμουν καὶ γέλαγα σὰν τρυφερούλα κόρη.
Κι οὐδὲ κακόβαλα στιγμὴ κι οὐδ᾿ ἔτρεξα ξοπίσωτὰ στήθεια μου νὰ βάλω μπρὸς τὰ βόλια νὰ κρατήσω.
Κι ἔφτασ᾿ ἀργὰ κι, ὤ, ποὺ ποτὲς μὴν ἔφτανε τέτοια ὥρακι, ὦ, κάλλιο νὰ γκρεμίζονταν στὸ καύκαλό μου ἡ χώρα.


V
Σήκω, γλυκέ μου, ἀργήσαμε· ψηλώνει ὁ ἥλιος· ἔλα, καὶ τὸ φαγάκι σου ἔρημο θὰ κρύωσε στὴν πιατέλα.
Ἡ μπλέ σου ἡ μπλοῦζα τῆς δουλειᾶς στὴν πόρτα κρεμασμένη θὰ καρτεράει τὴ σάρκα σου τὴ μαρμαρογλυμμένη.
Θὰ καρτεράει τὸ κρύο νερὸ τὸ δροσερό σου στόμα, ὰ καρτεράει τὰ χνῶτα σου τ᾿ ἀσβεστωμένο δῶμα.
Θὰ καρτεράει κ᾿ ἡ γάτα μας στὰ πόδια σου νὰ παίξεικι ὁ ἥλιος ἀργὸς θὰ καρτερᾷ στὰ μάτια σου νὰ φέξει.
Θὰ καρτεράει κ᾿ ἡ ρούγα μας τ᾿ ἁδρὸ περπάτημά σου κι οἱ γρίλιες οἱ μισάνοιχτες τ᾿ ἀηδονολάλημά σου.
Καὶ τὰ συντρόφια σου, καλέ, ποὺ τὶς βραδιὲς ἐρχόνταν καὶ λέαν καὶ λέαν κι ἀπ᾿ τὰ ἴδια τοὺς τὰ λόγια ἐφλογιζόνταν
Καὶ μπάζανε στὸ σπίτι μας τὸ φῶς, τὴν πλάση ἀκέρια, παιδί μου, θὰ σὲ καρτερᾶν νὰ κάνετε νυχτέρια.
Καὶ γὼ θὰ καρτεράω σκυφτὴ βραδὶ καὶ μεσημέρι νἀρθεῖ ὁ καλός μου, ὁ θάνατος, κοντά σου νὰ μὲ φέρει.
...


ΙΧ
Ὦ Παναγιά μου, ἂν εἴσουνα, καθὼς ἐγώ, μητέρα, βοήθεια στὸ γιό μου θἄστελνες τὸν Ἄγγελο ἀπὸ πέρα.
Κι, ἄχ, Θέ μου, Θέ μου, ἂν εἴσουν Θεὸς κι ἂν εἴμασταν παιδιά σου θὰ πόναγες καθὼς ἐγώ, τὰ δόλια πλάσματά σου.
Κι ἂν εἴσουν δίκειος, δίκαια θὰ μοίραζες τὴν πλάση, κάθε πουλί, κάθε παιδὶ νὰ φάει καὶ νὰ χορτάσει.
Γιέ μου, καλὰ μοῦ τἄλεγε τὸ γνωστικό σου ἀχεῖλι κάθε φορὰ ποὺ ὁρμήνευε, κάθε φορὰ ποὺ ἐμίλει:
Ἐμεῖς ταγίζουμε ζωὴ στὸ χέρι: περιστέρι,κ᾿ ἐμεῖς οὔτ᾿ ἕνα ψίχουλο δὲν ἔχουμε στὸ χέρι.
Ἐμεῖς κρατᾶμε ὅλη τὴ γῆς μὲς στ᾿ ἀργασμένα μπράτσα καὶ σκιάχτρα στέκουνται οἱ Θεοὶ κι ἀφέντη ἔχουνε φάτσα.
Αχ, γιέ μου, πια δε μούμεινε καμιά χαρά και πίστη, καὶ το χλωμό και το στερνό καντήλι μας εσβήστη.
Καί, τώρα, επά σε ποιά φωτιά τὰ χέρια μου θ᾿ ανοίγω, τα παγωμένα χέρια μου ναν τα ζεστάνω λίγο;

ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ



Τον "Επιτάφιο" ο Μίκης Θεοδωράκης τον συνέθεσε στο Παρίσι το 1958.Ο Γιάννης Ρίτσος κατοικούσε στην Αθήνα και μετά την επιστροφή του από την εξορία άρχισε να επανεκδίδει τα βιβλία του.
Κάθε καινούργια έκδοση την έστελνε στο Παρίσι στον συνθέτη και ανάμεσά τους, του έστειλε και τον "Επιτάφιο" με την αφιέρωση "το βιβλίο τούτο κάηκε από τον Μεταξά στα 1938 κάτω από τους Στύλους του Ολυμπίου Διός"
Είναι καταπληκτικό αυτό που σημειώνει ο Μίκης Θεοδωράκης: τον "Επιτάφιο" - το μεγαλύτερο μέρος του - τον μελοποίησε περιμένοντας τη γυναίκα του μέσα στο αυτοκίνητο, να ολοκληρώσει τα ψώνια της σε ένα παρισινό σούπερ μάρκετ. Είχε μαζί του το βιβλίο και μελοποιούσε τους στίχους, σημειώνοντας με μολύβι στα περιθώρια. Το βράδυ εκείνο, σε μια φιλική συντροφιά που μαζεύτηκε σπίτι του, έπαιξε για πρώτη φορά κομμάτια από το έργο για να δει τις αντιδράσεις των προσκεκλημένων του.
Όταν ολοκλήρωσε τη μελοποίηση και τις αντιγραφές, έστειλε από ένα αντίτυπο στην Αθήνα στον Μάνο Χατζιδάκι, στον Γιάννη Ρίτσο και σ΄ένα φίλο του, τον Βύρωνα Σάμιο. Οι δύο πρώτες ηχογραφήσεις του έργου έγιναν σχεδόν ταυτοχρόνως και ο συνθέτης ήταν παρών και στις δύο, αφού ήδη είχε έρθει στην Αθήνα.
Στον πρώτο χρόνο κυκλοφορίας του έργου, στις δύο εκδόσεις του, υπήρχαν ποικίλες αντιδράσεις. Βεβαίως τα βέλη συγκέντρωσε κυρίως η "λαϊκή" έκδοση με τον Μπιθικώτση, η οποία θεωρήθηκε ιεροσυλία.
Μάλιστα, μία ομάδα αριστερών διανοούμενων οργάνωσε συγκέντρωση τον Δεκέμβριο του 1960 για να καταδικάσει το έργο. Αντίστοιχη ήταν και η αντίδραση της Αριστεράς ακόμη και από την εξορία όπου βρίσκονταν πολλά στελέχη της.
Εκτός όμως από τις αντιδράσεις αυτές, υπήρξαν και οι επίσημες αντιδράσεις της κυβέρνησης που απαγόρευσε τη μετάδοση των τραγουδιών από το ΕΙΡ.
Ηταν η πρώτη από τις άπειρες απαγορεύσεις που γνώρισε η μουσική του Θεοδωράκη από εκεί και πέρα και με βάση κάθε φορά τις πολιτικές συνθήκες που επικρατούσαν στη χώρα.
Τον Μάρτη του 1961, ο Σύλλογος Φοιτητών της Νομικής οργάνωσε την πρώτη συναυλία παρουσίασης του έργου στο ΝΕΟ ΘΕΑΤΡΟ Πατησίων με τον Γρηγόρη Μπιθικώτση ως ερμηνευτή.
Η αντίδραση της δεξιάς κυβέρνησης ήταν αναμενόμενη, η αντίδραση της ηγεσίας της Αριστεράς ήταν αυτή που ξένισε και έφερε τον νεαρό τότε Θεοδωράκη για πρώτη φορά σε αντιπαράθεση με τον επίσημο πολιτικό χώρο όπου ανήκε.

Πηγή: Ειδική έκδοση Καθημερινή -100 Δίσκοι και η ιστορία τους, από τον Μελωδία FM 99,2.

Πέμπτη 9 Απριλίου 2009

ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟ ΤΟ ΝΕΟ ΕΤΟΣ 1927


Κάρτ ποστάλ "ευτυχισμένο το νέο έτος 1927"
Ταχυδρομήθηκε από Βέροια στις 31 Δεκεμβρίο 1926

ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΕΣ ΜΕΤΑΒΟΛΕΣ / ΚΑΤΩ ΒΕΡΜΙΟ


Διοικητικές μεταβολές / ΟΤΑ

Κ. Κάτω Βερμίου Ν. Θεσσαλονίκης
ΦΕΚ 78Α - 10/03/1935
Σύσταση της Κοινότητας με την απόσπαση του οικισμού Κάτω Βέρμιον από την Κοινότητα Κουμαριάς και τον ορισμό του ως έδρα της Κοινότητας
ΦΕΚ 35Α - 06/02/1946
Η Κοινότητα υπάγεται από την Επαρχία Ημαθίας του Νομού, στην Επαρχία Ναούσης του Νομού Ημαθίας
Κ. Κάτω Βερμίου Ν. Ημαθίας
ΦΕΚ 35Α - 06/02/1946
Η Κοινότητα υπάγεται στην Επαρχία Ναούσης του Νομού, από την Επαρχία Ημαθίας του Νομού Θεσσαλονίκης
ΦΕΚ 244Α - 04/12/1997
Η Κοινότητα καταργείται και συνενούται με το Δήμο Βεροίας

Τετάρτη 8 Απριλίου 2009

ΟΜΠΑΜΑ - ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ


Φωτογραφία από τη συνάντηση του Προέδρου της Αμερικής Μπαράκ Ομπάμα με τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο σε ξενοδοχείο της Κωνσταντινούπολης, στα πλαίσια επίσημης επίσκεψης του στη Τουρκία.
Η συνάντηση των δύο αντρών διήρκεσε 20 λεπτά και, σύμφωνα με τις δηλώσεις του Οικουμενικού Πατριάρχη, ήταν εγκάρδια και δεν είχε απλώς εθιμοτυπικό χαρακτήρα.
Παρόντες ήταν ο Αρχιεπίσκοπος Βορείου Αμερικής, κ. Δημήτριος, και ο προσωπάρχης του Λευκού Οίκου.
Αξίζει να σημειωθεί ότι για να δημοσιευθεί η φωτογραφία χρειάστηκε η παρέμβαση κορυφαίων Ελληνοαμερικανών αξιωματούχων καθώς οι αντιρήσεις της Τουρκικής κυβέρνησης στο να μην δημοσιευθεί ήταν έντονες και πιεστικές.

Τρίτη 7 Απριλίου 2009

Ιστορία Δ.Ε.Θ.


Ο Νικόλαος Γερμανός, ο ιδρυτής της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης υπήρξε εξαίρετος επιστήμων, δόκιμος συγγραφέας και αξιόλογος πολιτικός. Υπήρξε ένας άνθρωπος με πλατιά μόρφωση και υψηλά ιδανικά, ταυτόχρονα όμως ήταν και άνθρωπος της δράσης.Πριν από εβδομήντα χρόνια, ο Νικόλαος Γερμανός συνέλαβε την ιδέα της οργάνωσης μιας Γενικής Έκθεσης, όχι στην πρωτεύουσα, αλλά στην πόλη της Θεσσαλονίκης. Διέθετε την επιμονή, τη διπλωματική ευελιξία και το θάρρος που απαιτούνταν για να ξεπεραστούν οι αμέτρητες δυσκολίες και η γραφειοκρατική αδράνεια, για να γίνει το όραμά του πραγματικότητα. Τον άνθρωπο αυτό με το μοναδικό χαρακτήρα και την έντονη προσωπικότητα, ο λαός της Θεσσαλονίκης θα πρέπει να τον θυμάται μ' ευγνωμοσύνη.
78 χρόνια από την ίδρυση και καθιέρωση της Δ.Ε.Θ. xρειάζεται να διευκρινιστεί ότι η ίδρυση και η καθιέρωση του θεσμού που έγινε το 1926, έγινε με τη μορφή και τον τίτλο ΔΙΕΘΝΗΣ ΕΚΘΕΣΙΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ. Οργανωτής και εκδήλωση είχαν τον ίδιο τίτλο kαι η μόνη εκδήλωση ήταν η Γενική Διεθνής Έκθεση. Από τη στιγμή όμως που ο οργανωτής έγινε φορέας διοργάνωσης και άλλων εκδηλώσεων, προπάντων δε άλλων Εκθέσεων, παρουσιάστηκε η ανάγκη να αλλάξει τίτλο.

Έτσι, απ' το 1977, χρονιά στην οποία ο Οργανισμός μετατράπηκε από Ν.Π.Δ.Δ. σε Α.Ε., άλλαξε και ο τίτλος του φορέα-οργανωτή: Έγινε ΔΕΘ ΑΕ - HELEXPO, που διοργανώνει μία Γενική Έκθεση (την ετήσια Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης), πολλές Διεθνείς Ειδικές Εκθέσεις (Μαρμάρου - Ορυκτών - Μηχανημάτων, Τροφίμων - Ποτών - Εξοπλισμού - Μηχανημάτων, Επίπλου - Διακόσμησης - Εξοπλισμού - Μηχανημάτων, Δομικών Υλικών - Κατασκευών - Εξοπλισμού - Μηχανημάτων, Γεωργικών Μηχανημάτων - Εξοπλισμού - Εφοδίων, Τουρισμού, Σχολικών - Χαρτικών - Βιβλίων, Κοσμήματος, Αλιείας κ.α.), Διεθνή Συνέδρια και Πολιτιστικές Εκδηλώσεις.

Με βάση τον ιδρυτικό νόμο της, η HELEXPO, με έδρα την Θεσσαλονίκη, είναι ο επίσημος ελληνικός φορέας διοργάνωσης Διεθνών Εκθέσεων, Συνεδρίων, και Πολιτιστικών Εκδηλώσεων.

Από το 1929, η Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης, είναι μέλος της Ένωσης Διεθνών Εκθέσεων (UFI). Από το 1983, μέλος της Ένωσης έγινε και η DETROP, μία από τις Διεθνείς Ειδικές Εκθέσεις της HELEXPO.
Ανήκει στα στοιχεία του ιστορικού της Έκθεσης - αλλά μέσα απ' αυτά βγαίνουν και οι πρώτοι στόχοι της - η κατάσταση στην οποία βρισκόταν τότε η Ελλάδα, η ελληνική οικονομία και ειδικότερα η οικονομία της Βόρειας Ελλάδας και της Θεσσαλονίκης.

Το βασικό δεδομένο της ιστορικής πραγματικότητας ήταν το ότι λίγα χρόνια πριν η Ελλάδα, ύστερα από μία μακρά πολεμική περίοδο (η οποία ουσιαστικά άρχισε το 1912 και τελείωσε το 1922), ήταν υποχρεωμένη να αντιμετωπίσει τις συνέπειες της Μικρασιατικής Καταστροφής και της ανταλλαγής των πληθυσμών. Η Θεσσαλονίκη, επιπλέον, ήταν ακόμα βαριά πληγωμένη από την πυρκαϊά του 1917, που είχε καταστρέψει τις πιο κεντρικές περιοχές της. Για την Ελλάδα υπήρχε ένα σκέλος μεγάλου ιστορικού παθητικού. Ένα μεγάλο τμήμα του ελληνισμού είχε ξεριζωθεί απ' τις προαιώνιες εστίες του. Η ανταλλαγή των πληθυσμών γινόταν σημείο καμπής σε μια ιστορία τουλάχιστον 3.000 χρόνων. Αλλά, ο απολογισμός, όσο κι αν σκιάζεται απ' την Μικρασιατική συμφορά, δεν πρέπει να αλλοιώνει την αληθινή σημασία των γεγονότων. Και αυτό γιατί, όταν το 1923 με την συνθήκη της Λωζάνης, έκλεισε ο κύκλος της εξόρμησης του 1912, τα σύνορα της Ελλάδας είχαν επεκταθεί από την Μελούνα στον Έβρο και έφθαναν πλέον από τη Δοϊράνη στο Λιβυκό Πέλαγος.

Όπως αναφέρθηκε, το γενέθλιο έτος της ΔΕΘ είναι το 1926. Στις 3 Οκτωβρίου της χρονιάς αυτής, έγιναν τα εγκαίνια της 1ης Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης. Η ιστορική ακρίβεια, ωστόσο, επιβάλλει να σημειώσουμε ότι σαν ιδρυτικό έγγραφο της ΔΕΘ, πρέπει να θεωρηθεί η υπ' αριθμόν 16968/30 Απριλίου 1925 απάντηση του Υπουργείου Εθνικής Οικονομίας σε αναφορά του Νικολάου Γερμανού. Με την απάντηση αυτή το Υπουργείο αποδέχθηκε την πρόταση για τη διοργάνωση Διεθνούς Έκθεσης στη Θεσσαλονίκη. Πρόταση που έγινε πραγματικότητα το επόμενο έτος. Ωστόσο, το βασικό πρόβλημα που είχε να αντιμετωπίσει η Ελλάδα στην περίοδο αυτή, ήταν η ανασυγκρότηση, η αποκατάσταση των προσφύγων και η ανάπτυξη της οικονομίας της. Το ίδιο πρόβλημα και μάλιστα σε αυξημένη κλίμακα είχε να αντιμετωπίσει και η Θεσσαλονίκη. Αυτό το γεγονός, καθορίζει και τους στόχους της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης και απ' αυτό ανέκυπταν και τα μερικότερα προβλήματά της, όπως και οι δυνατότητες για την επίλυσή τους.

Βρέθηκε η λίστα του Σίντλερ



Ξεχασμένη σε βιβλιοθήκη του Σίδνευ βρέθηκε η περίφημη "λίστα του Σίντλερ" - μία λίστα που περιέχει τα ονόματα 801 Γερμανών – Εβραίων, τους οποίους ένα μέλος των Ναζί, ο επιχειρηματίας Όσκαρ Σίντλερ κατάφερε να σώσει από τους θαλάμους αερίων.

Όπως μεταφέρει το BBC, η λίστα – που αποτελείται από 13 σελίδες – ανακαλύφθηκε τυχαία από ερευνητή σε βιβλιοθήκη της περιοχής New South Wales του Σίδνευ, ανάμεσα σε γερμανικές εφημερίδες και τις σημειώσεις του Αυστραλού συγγραφέα Thomas Keneally. Ο Κινίλι έγραψε το βιβλίο "Η κιβωτός του Σίντλερ", στο οποίο βασίστηκε η βραβευμένη ταινία του Stephen Spielberg "Λίστα του Σίντλερ".
Σύμφωνα με το δημοσίευμα, η λίστα συντάχθηκε στις 18 Απριλίου του 1945, στις τελευταίες μέρες του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου. Ο Όσκαρ Σίντλερ μέλος του ναζιστικού κόμματος ο ίδιος, απασχολούσε Εβραίους κρατούμενους σε επιχείρηση του στην Κρακοβία που παρήγαγε προϊόντα για τον γερμανικό στρατό. Ο επιχειρηματίας, σοκαρισμένος από τη θηριωδία του Ολοκαυτώματος, κατάφερε να σώσει τους Εβραίους που εργάζονταν στο εργοστάσιό του. Όσοι μπήκαν στη λίστα, θεωρήθηκαν "απαραίτητη εργασιακή δύναμη" και γλίτωσαν το θάνατο στους θαλάμους αερίων των ναζιστικών στρατοπέδων.
"Έσωσε τη ζωή 801 ανθρώπων από τους θαλάμους αερίων. Πρόκειται για ένα συγκινητικό στοιχείο της Ιστορίας" δήλωσε η έφορος της βιβλιοθήκης Olwen Pryke στο BBC. Η Πράικ είχε αγοράσει το υλικό με τις σημειώσεις του Αυστραλού συγγραφέα, το 1996 χωρίς να υποψιάζεται ότι μαζί αγόραζε και την αυθεντική λίστα.
Ο ίδιος ο συγγραφέας, είχε πάρει τη λίστα πριν από 30 χρόνια από τον επιζώντα του Ολοκαυτώματος Leopold Pfefferberg. Ο Πφέφερμπεργκ ήταν ένας από τους "Εβραίους του Σίντλερ" - το νούμερο 173 στη λίστα της σωτηρίας – και ήταν ο άνθρωπος που παρακίνησε τον Κινίλι να γράψει το βιβλίο.

Σάββατο 4 Απριλίου 2009

Η ΑΕΚ Κυπελλούχος Ευρώπης!


Την πιο λαμπρή σελίδα στην ιστορία της έγραψε σαν σήμερα το 1968 η ομάδα μπάσκετ της ΑΕΚ. Μπροστά σε 80.000 φιλάθλους -ρεκόρ γκίνες- που είχαν κατακλύσει το Παναθηναϊκό στάδιο, η «Ένωση» έκανε την υπέρβαση επικρατώντας της Σλάβια Πράγας με 89-82 και κατέκτησε το κύπελλο Κυπελλούχων.
Αυτός ήταν και ο πρώτος ευρωπαϊκός τίτλος για τα ελληνικά χρώματα.
Η «Ένωση» είχε δημιουργήσει μια σπουδαία ομάδα στα τέλη της δεκαετίας του '60, και μάλιστα το 1966 υπήρξε η πρώτη ελληνική ομάδα που έφθασε σε φάιναλ φορ ευρωπαϊκού κυπέλλου.
Η ομάδα - θρύλος είχε προπονητή τον Νίκο Μήλα και παίκτες τους Αμερικάνο, Χρηστέα, Ζούπα, Βασιλειάδη, Τρόντζο, Λαρεντζάκη, Τσάβα, Νεσιάδη, Πετράκη, Δημητριάδη και Μόσχο. Ο τελευταίος δεν κατάφερε να φτάσει στον θρίαμβο του 1968, καθώς έφυγε από την ζωή χτυπημένος από την επάρατη νόσο.
Παρ' ότι οι «κιτρινόμαυροι» ήταν το αουτσάιντερ, δεν δυσκολεύτηκαν να κάμψουν την αντίσταση της Σλάβια. Με ηγέτη τον Αμερικάνο, ο οποίος σημείωσε 29 πόντους, και άξιους συμπαραστάτες τους Τρόντζο με 24 και Ζούπα με 12, η ΑΕΚ έφτασε στον θρίαμβο.

Τετάρτη 1 Απριλίου 2009

ΜΠΑΡΜΠΟΥΤΑ ψηφιακή φωτογραφία


ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΕΣ ΕΠΕΜΒΑΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΒΕΡΟΙΑ



Στη ρωμαϊκή Βέροια 1.700 χρόνια πριν, πραγματοποιούνταν περίπλοκες χειρουργικές επεμβάσεις στο κρανίο ασθενών. Αυτό διαπίστωσαν οι αρχαιολόγοι της ΙΖ΄ Εφορείας Προϊστορικών και Κλασικών αρχαιοτήτων, ερευνώντας ενταφιασμούς στο πλαίσιο σωστικών ανασκαφών σε αρχαία νεκροταφεία της Βέροιας.

Τα συμπεράσματα αυτά παρουσιάζουν στο πλαίσιο της 21ης συνάντησης για το αρχαιολογικό έργο στη Μακεδονία και τη Θράκη που αρχίζει μεθαύριο στη Θεσσαλονίκη.

Ο αρχαιολόγος της εφορείας κ. Ιωάννης Γραικός, στην εισήγησή του με θέμα "Η μέριμνα για το σώμα στη ρωμαϊκή Βέροια: πολυτέλεια, καλλωπισμός και μια περίπτωση χειρουργικού τραύματος στο δυτικό νεκροταφείο της αρχαίας πόλης", υπογραμμίζει ότι οι αρχαιολόγοι εντόπισαν στο κρανίο της νεκρής του 3ου μ.Χ αιώνα εμφανές κρανιακό τραύμα. "Τα νέα ευρήματα των ανασκαφών του 2007 έρχονται να φωτίσουν μία ακόμα άγνωστη πλευρά της ζωής στην αρχαία Βέροια: την άσκηση της ιατρικής επιστήμης. Η έρευνα ενός υστερορωμαϊκού τάφου στην οδό Γεωργίου Σεφέρη, ο οποίος περιείχε τον ενταφιασμό νεαρής γυναίκας, αποκάλυψε την ύπαρξη ενός κρανιακού τραύματος, για το οποίο προτείνεται η ερμηνεία μιας περίπλοκης χειρουργικής επεμβάσεως, την οποία μόνον ένας μορφωμένος και εξειδικευμένος ιατρός θα μπορούσε να επιχειρήσει. Η ιατρική μέριμνα για το ανθρώπινο σώμα στη ρωμαϊκή Βέροια εντάσσεται στη μακρά παράδοση που εκκινεί με τον Ιπποκράτη και συνεχίζεται ως τον Κέλσο και τον Γαληνό. Η ανάπτυξη της αρχαίας ιατρικής τελεί πάντοτε σε στενή συνάφεια με ισχυρά κέντρα θρησκευτικής λατρείας του Απόλλωνος, του Ασκληπιού και της Υγείας, και μάλιστα σε πόλεις, οι οποίες παρουσιάζουν έναν υψηλό δείκτη "αστικοποίησης", όπως η Βέροια" υπογραμμίζει ο κ.Γραικός.

Τα κινητά ευρήματα που βρέθηκαν στους τάφους αφορούν κυρίως σε κεραμικά αγγεία, απλά ή πολυτελή καθώς επίσης και σε μικρά γυάλινα αγγεία, για την αποθήκευση αρωματικών και καλλωπιστικών παρασκευασμάτων, νομίσματα, όπλα, κοσμήματα (χρυσά και χάλκινα κ.α).

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΒΕΡΟΙΕΩΝ ΑΘΗΝΑΣ

Με πρωτοβουλίες Βεροιέων κατοίκων των Αθηνών και έπειτα από υπερπήδηση δυσκολιών και εμποδίων πήρε σάρκα και οστά το όραμά και τον Απρίλιο του 1977 ιδρύθηκε ο Σύλλογος.
Σε δύσκολους καιρούς και χωρίς έδρα, τα Διοικητικά Συμβούλια περιφερόταν σε πατάρια ζαχαροπλαστείων και σε ξενοδοχεία για να συνεδριάσουν και να κρατήσουν όρθιο τον Σύλλογο.
Η προσπάθεια απέδωσε καρπούς και σιγά σιγά ανδρώθηκε και μακαρία τη μνήμη της Βεροιώτισσας Αγνής Μαλούτα, απέκτησε ένα εισόδημα ενοικίου από κληροδότημα της.
Με βάσει αυτό το εισόδημα, τις συνδρομές, την βοήθεια Βεροιέων Υπουργών -Νομαρχίας και την υπερπροσπάθεια των Διοικητικών Συμβουλίων αγοράστηκαν ιδιόκτητα γραφεία.
Τα χρόνια πέρασαν και τον Απρίλιο του 2007 κλείσαμε 30 δημιουργικά χρόνια.
Στην Αθήνα υπάρχει μια ζεστή Βεροιώτικη γωνιά στην οδό:
Θησέως 13 5ος όροφος (Σύνταγμα)
105 62 Αθήνα
τηλ. - φαξ: 210 3224169 E-mail: syllogosverieon@yahoo.gr

Το Δ.Σ. του Συλλόγου απαρτίζετε από τους:
Πρόεδρος: Δρ. Βάτσος Ευάγγελος
Αντιπρόεδρος: Ακριβοπούλου Αθηνά
Γραμματέας: Κλήμης Όμηρος
Ταμίας: Μποζίνη Χρύσα
Μέλος: Πρωτόγερη Έφη
Μέλος: Θεοδοσιάδου Αλίκη
Μέλος: Παπαγεωργίου Φώφη.

ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΤΟ ΣΕΛΙ

Η Μεγάλη βδομάδα πλησιάζει και μαζί της η κατάνυξη, η περισυλλογή.
Το Θείο δράμα θα μας συναπάρει. Αλλά και η ελπίδα, η Ανάσταση.
Οι καμπάνες θα κτυπήσουν και φέτος στο Σέλι...
Στην εκκλησία των Αγίων Αποστόλων

ΠΑΙΔΟΠΟΛΗ ΒΕΡΟΙΑΣ


Οι Παιδουπόλεις ή Παιδοπόλεις ιδρύθηκαν το 1947, κατά τη διάρκεια του Εμφύλιου Πολέμου με πρωτοβουλία της βασίλισσας Φρειδερίκης. Ήταν ένα δίκτυο 53[1] [2] ιδρυμάτων σε όλη την έκταση της ηπειρωτικής και νησιωτικής Ελλάδας[3] στα οποία φιλοξενήθηκαν παιδιά από τις εμπόλεμες περιοχές. Το σχέδιο για το «παιδοφύλαγμα» εφαρμόστηκε με χρηματοδότηση του εράνου «Πρόνοια Βορείων Επαρχιών της Ελλάδος»[4] [1]. Ο αριθμός των παιδιών που πέρασαν από τις παιδουπόλεις εκτιμάται περίπου στις 25.000[4] [2] [5].

Το υπόβαθρο

Πρόγραμμα δραστηριότητας για τη Βασίλισσα Φρειδερίκη
Με την επιστροφή του
Γεωργίου Β΄ στην Ελλάδα το Σεπτέμβριο του 1946, μαζί με το "Διαδοχικό Ζεύγος" (Παύλος-Φρειδερίκη), ο Διάδοχος ζήτησε από τον Μαρκεζίνη να καταρτίσει πρόγραμμα δραστηριότητας για τη Φρειδερίκη, όπως ο ίδιος ο Μαρκεζίνης αναφέρει[6]. Στα πρότυπα των Βασιλισσών Σοφίας και Όλγας οι οποίες είχαν υπό τον έλεγχό τους τον «Ευαγγελισμό», υποβοηθούσαν δωρεές, εξασφάλιζαν δωρεές, ολοκλήρωναν το έργο (π.χ. Βαλλιάνειος Βιβλιοθήκη) και το παρέδιδαν στο Κράτος χωρίς περαιτέρω ανάμιξη, αποφασίσθηκε «η ενασχόληση της Διαδόχου με τον Ευαγγελισμό, το Νοσοκομείο Παίδων και την προστασία της παιδικής ηλικίας». Αυτά ανακοίνωσε η Φρειδερίκη σε δισέλιδη ομιλία που σύνταξε ο Μαρκεζίνης στις 12 Οκτωβρίου 1946. Ο Μαρκεζίνης αναφέρει: «Δυστυχώς, η Βασίλισσα, επιθυμούσα να έχει παντού ανάμιξη, θα επεκτείνει τη δραστηριότητά της σε τομείς οι οποίοι ουσιαστικώς ανήκαν στο Κράτος».

Το αντίκτυπο των πολέμων στη ζωή των παιδιών

Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος
Στα χρόνια που πριν την ίδρυση των παιδουπόλεων, η Ελλάδα, παρά την επιτυχημένη αντίσταση που προέβαλε ενάντια στην επίθεση της Ιταλίας κατά το
Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, καταλήφθηκε από Γερμανικές δυνάμεις τον Απρίλιο του 1941 και από τότε έως το τέλος του 1944 η Ελλάδα έζησε μαζί με μεγάλο κομμάτι της Ευρώπης την Κατοχή από τις δυνάμεις του Άξονα. Μέρος των αποτελεσμάτων του πολέμου και της Κατοχής ήταν και η οικονομική εξουθένωση της χώρας και η απώλεια πολλών ανθρώπινων ζωών.

Εμφύλιος Πόλεμος
Κύριο άρθρο:
Ελληνικός Εμφύλιος Πόλεμος 1946-1949
Μετά το τέλος των εχθροπραξιών και την αποχώρηση του Γερμανικού Στρατού, η χώρα συνέχισε να βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση, αυτή τη φορά λόγω του Εμφυλίου πολέμου, ο οποίος κράτησε από το 1946 έως το 1949. Αποτέλεσμα του Εμφυλίου, ανάμεσα σε άλλα, ήταν το συνεχιζόμενο οικονομικό πρόβλημα και η φτώχεια που αντιμετώπιζε ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού, δεδομένου ότι σημαντικό τμήμα του παραγωγικού δυναμικού απείχε από τις παραγωγικές δραστηριότητες (είτε επειδή ήταν επιστρατευμένοι, είτε λόγω εχθροπραξιών στην περιοχή τους, είτε λόγω φυλάκισης, εκτελέσεων ή εξορίας)[1][7]. Η απώλεια ανθρώπινων ζωών συνεχιζόταν και από τις δυο πλευρές.
Σε όλη την Ελλάδα, ιδιαίτερα στις εμπόλεμες ζώνες, υπήρχαν παιδιά που είτε οι γονείς τους έλειπαν στον πόλεμο (στρατευμένοι στον Εθνικό Στρατό του επίσημου κράτος ή "στο βουνό", όπως αναφέρονται οι μαχητές του
Δημοκρατικού Στρατού) ή είχαν χάσει τη ζωή τους στο πεδίο της μάχης (με τους Γερμανούς ή στον Εμφύλιο) ή βρίσκονταν σε εξορία ή στη φυλακή για ιδεολογικούς λόγους[1] [8] ή είχαν εκτελεστεί[1] ή ήταν πολύ φτωχοί για να μπορέσουν να τα συντηρήσουν, σύμφωνα με μαρτυρίες[9].

Παιδομάζωμα και παιδοφύλαγμα
Η απομάκρυνση των παιδιών από τις εμπόλεμες περιοχές και συγκέντρωση στις Παιδουπόλεις ονομάστηκε από την κυβέρνηση «παιδοφύλαγμα» σε αντιδιαστολή με την ψυχολογικά φορτισμένη ονομασία «παιδομάζωμα» που χρησιμοποιούσε για να χαρακτηρίσει την
αποστολή παιδιών στις Λαϊκές Δημοκρατίες από τον ΔΣΕ[4][2].

Το δίκτυο των Παιδουπόλεων
Σε έγγραφο του
Βασιλικού Ιδρύματος Πρόνοιας (μετεξέλιξη της Επιτροπής Εράνου «Πρόνοια Βορείων Επαρχιών της Ελλάδος») αναφέρεται ότι σε διάστημα λίγων μηνών μετά το καλοκαίρι του 1947 18.000 παιδιά στεγάστηκαν σε 52 παιδουπόλεις, ενώ το καλοκαίρι του 1950, με το τέλος του "συμμοριτοπόλεμου", όπως αναφέρει τον εμφύλιο, 15.000 παιδιά επέστρεψαν στα χωριά τους, οι περισσότερες Παιδουπόλεις έκλεισαν και έμειναν 14 από αυτές που συνέχισαν να φιλοξενούν 2950 παιδιά, «τα περισσότερα ορφανά ή άλλα τα οποία δεν μπορούσαν ή δεν έπρεπε να μεγαλώσουν με τις οικογένειές των»[10].
Σε άλλες πηγές
[1] [2] αναφέρεται ότι το δίκτυο των παιδουπόλεων αποτελούνταν από 53 ιδρύματα, όπως επίσης επιβεβαιώνεται από την πρώην βασιλική οικογένεια της Ελλάδας[11], ενώ αλλού αναφέρεται ότι «σύμφωνα με την ίδια τη Φρειδερίκη» ήταν 58[12].
Σε άλλο σημείο ο αριθμός των παιδοπόλεων αναφέρεται ως 14 «Παιδουπόλεις και Επαγγελματικές Σχολές» από την πρώην βασιλική οικογένεια
[13], κάτι που συμφωνεί με τα στοιχεία της Βασιλικής Πρόνοιας για τον αριθμό των Παιδουπόλεων μετά το 1950.
Αν και σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του 1950 ο αριθμός των παιδιών ανέρχεται στις 18.000, η ιστορικός Τασούλα Βερβενιώτη εκτιμά τον αριθμό των παιδιών στις παιδουπόλεις σε περίπου 25.000
[4] [2] [5]. Η πρώην βασιλική οικογένεια της Ελλάδας, αναφέρει ότι "μέχρι το 1964 απεφοίτησαν 33.989 παιδιά"[13].

Σκοπός ίδρυσης των Παιδουπόλεων
Σύμφωνα με τη Φρειδερίκη, σκοπός των παιδουπόλεων ήταν "να σώσουμε τα παιδιά μας των βορείων επαρχιών από την απαγωγή πέρα από τα σύνορα και τη διαπαιδαγώγησή τους σε εχθρούς της πατρίδας"
[14]. Ο όρος "παιδόπολη" χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο από το Βασιλικό Ίδρυμα Πρόνοιας για να χαρακτηρίσει τα ιδρύματα "φιλοξενίας και περίθαλψης απροστάτευτων και ορφανών παιδιών".[15] Η πρώην βασιλική οικογένεια υποστηρίζει ότι εκεί φιλοξενούνταν ορφανά ή με άρρωστους γονείς παιδιά ή όσα το οικογενειακό τους περιβάλλον δεν μπορούσε να τους δώσει τα αναγκαία ηθικά εφόδια[13]. Αναφέρεται οτι με εντολή της Βασίλισσας Φρειδερίκης συγκεντρώθηκαν πολλά αγόρια και κορίτσια, που έχασαν κατά τον εμφύλιο πόλεμο 1947 – 1949, τον ένα ή και τους δύο γονείς τους ή ήταν πολύ φτωχοί και δεν μπορούσαν να ανταπεξέλθουν στις αντίξοες και δύσκολες συνθήκες ζωής, που προέκυψαν από τον πόλεμο αυτό.[9] Ωστόσο, εξετάζοντας αναδρομικά την υπόθεση, κύριος σκοπός της κυβέρνησης ήταν να σταματήσει ο ανεφοδιασμός των ανταρτών και να γίνει πιο δύσκολη η στρατολόγηση νέων από αυτούς, καθώς θα είχαν ενταχθεί από μικρή ηλικία στον αντίπαλο "ιδεολογικό" στρατό[1] [5]. Γινόταν εσκεμμένη παραπληροφόρηση των παιδιών με σκοπό την εκπαίδευση και ανατροφή με αντιλήψεις υπέρ του καθεστώτος[5].

Πρόγραμμα κράτησης στις παιδουπόλεις
Οι συνθήκες κράτησης παιδιών στις παιδουπόλεις είναι ελάχιστα γνωστές με βάση την "επίσημη" ιστορία, οι περισσότερες πληροφορίες προέρχονται από προφορικές μαρτυρίες
[16]. Για τα έξοδα του προγράμματος χρησιμοποιήθηκαν χρήματα από τον "Έρανο της Βασίλισσας".

Ηλικία παιδιών στις Παιδουπόλεις
Στις παιδουπόλεις μάζευαν παιδιά ηλικίας από 4-16 χρονών, αν και αυτός ο κανονισμός παραβιάστηκε με αποτέλεσμα να συγκεντρώνονται και μικρότερα παιδιά
[2] [17]. Τον Απρίλιο του 1948 η UNSCOB (United Nations Special Commitee On The Balcans), αν και δεν ενδιαφερόταν για τις παιδουπόλεις, απέστειλε ερωτηματολόγιο για την απόκτηση πληροφοριών σχετικά με τον αριθμό τη φροντίδα των παιδιών στις παιδουπόλεις. Ο ελληνικός σύνδεσμος ενημέρωσε ότι κρατούνταν παιδιά ηλικίας 3 - 14 ετών[1].

Απαγωγή παιδιών και παράνομες υιοθεσίες
Η Φρειδερίκη περιγράφει στα απομνημονεύματά της τη συμμετοχή 72 γυναικών, τις "κυρίες της βασιλίσσης", σε καμπάνια για τη συγκέντρωση των παιδιών
[14]. Η πρακτική συγκέντρωσης των παιδιών στις παιδουπόλεις έχει χαρακτηριστεί ως απαγωγή[5] [1]. Επίσημα αρχεία για την τύχη των παιδιών ή δεν υπάρχουν, ιδιαίτερα μετά την πυρκαγιά του 1982 που κατέστρεψε μεγάλο μέρος τους[2], ή αποδεικνύονται αναξιόπιστα, ακόμη και χαλκευμένα[4]. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η υπόθεση «Αγιος Στυλιανός» Θεσσαλονίκης. Από το 1950 και μετά έγιναν αποκαλύψεις για πώληση χιλιάδων παιδιών από κυκλώματα υιοθεσίας, τα οποία βρέθηκαν υιοθετημένα κυρίως στις ΗΠΑ[4]. Η πολιτική κρατούμενη Στάσα Κεφαλίδου περιγράφει την αρπαγή παιδιών που γινόταν στο στρατόπεδο της Χίου από τις εξόριστες και τον εγκλεισμό τους σε ορφανοτροφεία της Φρειδερίκης στο τετράδιό της [18]. Χαρακτηριστική περίπτωση είναι αυτή της Έφης Αργυριάδη, της οποίας οι αδερφές χάθηκαν όταν υιοθετήθηκαν κρυφά και παράνομα από έναν Ελληνοαμερικανό. Η ίδια πιστεύει ότι η υιοθεσία ήταν εσκεμμένη καθώς πατέρας της ήταν ο Ηλίας Αργυριάδης, ο οποίος εκτελέστηκε μαζί με το Νίκο Μπελογιάννη[19].

Εκπαίδευση και προπαγάνδα
Οι υπεύθυνοι για την αγωγή των παιδιών ήταν συνήθως αντίθετοι με την ιδεολογία των γονέων των παιδιών, κυρίως οι διευθυντές και οι δάσκαλοι
[5]. Τόνιζαν ιδιαίτερα ότι οι αρχές και ειδικά ο βασιλιάς Παύλος και η βασίλισσα Φρειδερίκη νοιάζονταν σαν φιλόστοργοι γονείς για τα παιδιά[20], ενώ οι φυσικοί τους γονείς δεν ενδιαφέρονταν για αυτά[5]. Στον τοίχο κάθε τάξης βρίσκονταν οι φωτογραφίες του βασιλιά Παύλου, της βασίλισσας Φρειδερίκης και του Ιησού Σωτήρα[5] σύμφωνα με την πρακτική προπαγάνδας[21] της εποχής κατά την οποία οι εικόνες των βασιλέων εμφανίζονταν σε δημόσιους χώρους και ειδικά σε σχολικά βιβλία είχαν ως σκοπό την ιστορική νομιμοποίηση του ρόλου τους και την κατάδειξη της πολιτικής τους παντοδυναμίας[22]. Σε αυτούς τα παιδιά προσεύχονταν 9 φορές τη μέρα[23]. Η πολιτική κατήχηση ήταν συστηματική και ανέφεραν με ιδιαίτερη έμφαση ότι οι γονείς των παιδιών ήταν αφοσιωμένοι στις προσωπικές τους αντιπατριωτικές και αντεθνικές πεποιθήσεις, αποκαλώντας τους συνήθως αντάρτες, προδότες, συμμορίτες και εγκληματίες[24]. Στα περισσότερα μέρη τα παιδιά υποβάλλονταν δύο φορές την εβδομάδα σε "πολιτική αγωγή" και τραγουδούσαν τραγούδια εξυμνώντας "τη μητέρα μας, τη γλυκειά βασίλισσα Φρειδερίκη, που μας έσωσε από τους συμμορίτες"[20]. Ορισμένα παιδιά που βρίσκονταν στις Παιδουπόλεις υποστηρίζουν ότι εκεί απέκτησαν ήθος και δε δέχονται τις κατηγορίες για προπαγάνδα ως αληθείς, ενώ άλλα θυμούνται ένα καταπιεστικό καθεστώς[19]. Παρ' όλα αυτά, η ελληνική κυβέρνηση δικαιολογούσε[5] τη συγκέντρωση παιδιών στις παιδουπόλεις και σε φιλανθρωπικά ιδρύματα λέγοντας ότι με αυτόν τον τρόπο "είχαν πρόσβαση σε πλήρη εκπαίδευση και φροντίδα"[5] [25].

Καταγγελίες για σωματική και σεξουαλική κακοποίηση
Ο δημοσιογράφος Δημήτρης Σέρβος καταγγέλει με εκτενείς αναφορές περιπτώσεις βιασμών ανηλίκων
[26] [27]. Για βασανισμούς και σεξουαλική κακοποίηση έχουν καταγγελθεί από το 1950 οι παιδουπόλεις που πρωτοδημιουργήθηκαν στην περιοχή της Αττικής, κυρίως το "αναμορφωτήριο" της Κηφισιάς[28]. Με βάση την ιστορική πραγματικότητα έχουν γραφεί γύρω από την άγρια αυτή εποχή μυθιστορήματα. Στο βιβλίο Bella Ciao, ο Θανάσης Σκρουμπέλος παραθέτει ως ντοκουμέντο την καταγγελία και τα πρωτοσέλιδα του τότε γνωστού αριστερού τύπου πάνω στην οποία βασίστηκε το μυθιστόρημα[28] [16].

Παιδουπόλεις ή Παιδοπόλεις
Αναφέρονται οι εξής παιδουπόλεις, σε καθεμιά από τις οποίες είχε δοθεί όνομα αγίου:
Πρώτη παιδούπολη (ίδρυση Ιούλιος 1947): Παιδούπολη Αγίας Ειρήνης Θεσσαλονίκης
[13]
Δεύτερη παιδόπολη: Παιδόπολη Άγιος Γεώργιος Καβάλας (εγκαίνια 4 Οκτωβρίου 1947)
[29][30]
Παιδούπολη Αγία Βαρβάρα Γλυφάδας (Μάιος 1949), μετέπειτα (1951) μετακινήθηκε στη Νέα Σμύρνη, στο Ιωσηφόγλειο
[15]
Παιδούπολη Αγίου Δημητρίου Ωραιοκάστρου Θεσσαλονίκης (-2001)
[9]
Παιδόπολη Αγία Σοφία Αγριάς Βόλου
[9]
Παιδούπολη Απόστολος Παύλος Λάρισας
[9]
Παιδούπολη Άγιος Αλέξανδρος Φιλιππιάδας Ζηρού (-1986)
[31][32]
Παιδούπολη Βέροιας Καλή Παναγιά (Δεκ. 1950-1986)
[9][33]
Παιδούπολη Λαμίας (Στυλίδα)
[9]
Παιδόπολη Αγία Ελένη Ιωαννίνων
[34]
Παιδόπολη Ρόδου
[29] η Θεοτόκος
Παιδόπολις Του Σωτήρος Αγρινίου
[35]
Παιδούπολη Κονίτσης
[36]
Παιδούπολη Σύρου
[37]
Παιδούπολη στην Κέρκυρα, στο Αχίλλειο
[38]

Οι παιδουπόλεις σήμερα
Αρχικά οι
Παιδουπόλεις λειτουργούσαν υπό την επίβλεψη του Βασιλικού Ιδρύματος Πρόνοιας. Μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου, οι περισσότερες από τις 52 περίπου παιδοπόλεις έκλεισαν και έμειναν σε λειτουργία 14. Το 1970, το Ίδρυμα μετονομάστηκε σε Εθνικό Οργανισμό Πρόνοιας (Ε.Ο.Π.) (ΦΕΚ 125/2.6.1970) και οι Παιδουπόλεις συνέχισαν να λειτουργούν υπό την επίβλεψη του. Σήμερα οι Παιδουπόλεις (συνήθως αναφέρονται ως «Παιδοπόλεις») είναι ιδρύματα φιλοξενίας και περίθαλψης απροστάτευτων και ορφανών παιδιών. Μετά από σταδιακό κλείσιμο κάποιων παιδουπόλεων, στην Ελλάδα ήταν κατά το 2007 σε λειτουργία 6 παιδοπόλεις[39].

Πηγές
1.
1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 1,6 1,7 1,8 Lars Bærentzen, John O. Iatrides, Ole Langwitz Smith, Studies in the History of the Greek Civil War, 1945-1949: 1945-1949, Museum Tusculanum Press, 1987, σελ. 138, 139, 152, ISBN 8772890045 [1]
2.
2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 2,6 Ποιος έκανε αλήθεια "παιδομάζωμα";, εφημερίδα Ριζοσπάστης, δημοσίευση Κυριακή 27 Ιουνίου 1999 (Συνέντευξη της ιστορικού Τασούλας Βερβενιώτη)
3.
«Παιδομάζωμα», ένα θέμα «ταμπού», εφημερίδα Ελευθεροτυπία, δημοσίευση 15 Ιουλίου 2006
4.
4,0 4,1 4,2 4,3 4,4 4,5 Η τραγωδία των παιδιών στα χρόνια του Εμφυλίου, εφημερίδα Καθημερινή, δημοσίευση 9 Μαρτίου 2008
5.
5,0 5,1 5,2 5,3 5,4 5,5 5,6 5,7 5,8 5,9 Catherine Panter-Brick, Malcolm T. Smith, Abandoned Children, Cambridge University Press, 2000, σελ. 92, 96, 99, 108, ISBN 0521775558 [2]
6
. Σπ.Β. Μαρκεζίνης "Σύγχρονη Πολιτική Ιστορία της Ελλάδος (1936-1975)", τόμος 2ος (1944-1951), σελ. 282-283, Εκδοτικός Οργανισμός Πάπυρος, 1994
7. Jack P. Shonkoff, Samuel J. Meisels, contributor Jack P. Shonkoff, Edward F. Zigler, Handbook of Early Childhood Intervention, Cambridge University Press 2000, σελ. 126,
ISBN 9780521585736
8. Jack P. Shonkoff, Samuel J. Meisels, contributor Jack P. Shonkoff, Edward F. Zigler, Handbook of Early Childhood Intervention, Cambridge University Press 2000, σελ. 126,
ISBN 9780521585736
9.
9,0 9,1 9,2 9,3 9,4 9,5 9,6 Επιστολές που λάβαμε(β), Κ. Αθ. Καλούσης, Εφημερίδα "Ωραία Καλλιπεύκη", Έτος 25, Οκτώβριος - Νοέμβριος - Δεκέμβριος 2003, Αρ. Φύλλου 110 (ανακτήθηκε στις 13 Σεπτ. 2008)
10.
Τι είναι και τι προσφέρει στον Ελληνικόν Λαόν η Βασιλική Πρόνοια περίπου 1962 (στο κείμενο αναφέρεται "..σήμερα μετά 15 ετών συνεχή έργασία")
11.
site της πρώην βασιλικής οικογένειας της Ελλάδας
12
. ΤΑ ΙΔΡΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΤΕΩΣ, Βασιλικό παρακράτος προνοίας, Δημοσιογραφική ομάδα Ιός
13.
13,0 13,1 13,2 13,3 Παιδουπόλεις, από το site της πρώην βασιλικής οικογένειας της Ελλάδας
14
14,0 14,1 Queen Frederica of the Hellenes, Measure of Understanding, Macmillan, 1971, ISBN 978-0333124543
15.
15,0 15,1 Βοηθός Συνήγορος του Πολίτη: Γιώργος Μόσχος, Επιστήμονες:Όλγα Θεμελή, Σταματίνα Πούλου, Σαμάνθα Στρατιδάκη, Προστασία και κοινωνική φροντίδα των παιδιών στο δρόμο, Μάρτιος 2004
16.
16,0 16,1 Στις παιδουπόλεις της Φρειδερίκης, εφημερίδα Ελευθεροτυπία, δημοσίευση 13 Δεκεμβρίου 2005
17. Μεταξάδες - Α΄ Μέρος, εφημερίδα Πολίτης της Θράκης, δημοσίευση 20 Φεβρουαρίου 2008, Αρ. Φύλλου:108
18. Σύλλογος Πολιτικών Εξορίστων Γυναικών, ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΓΥΝΑΙΚΩΝ (Χίος, Τρίκερι, Μακρόνησος, Αϊ-Στράτης. 1948-1954), εκδόσεις Αλφειός, 2006, ISBN 960-87931-8-1.
19.
19,0 19,1 Εκπομπή "Η μηχανή του χρόνου", Τηλεοπτικό κανάλι Alpha TV, Σάββατο 24 Νοεμβρίου 14:30
20.
20,0 20,1 Marc Mazower, After the war was over, Princeton University Press, 2000, σελ. 98-100, ISBN 9780691058429
21. Marina Petrakis, The Metaxas Myth: Dictatorship and Propaganda in Greece, I.B.Tauris 2006, σελ. 225, 226, ISBN 9781845110376
22. Άγγελος Παληκίδης, Οι διδακτικές και ιδεολογικές λειτουργίες της εικονογράφησης των σχολικών βιβλίων ιστορίας: Το παράδειγμα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και της Αντίστασης στα εγχειρίδια της περιόδου 1950-2000, Πρακτικά, 3ο ΔΙΕΘΝΕΣ ΣΥΝΕΔΡΙΟ Ιστορίας Εκπαίδευσης, Συνεδριακό Κέντρο Πανεπιστημίου Πατρών, 1-3 Οκτωβρίου 2004
23. Paola Bacchetta, Margaret Power, Right-wing Women: From Conservatives to Extremists Around the World, Routledge 2002, σελ. 119, ISBN 9780415927772
24. Μαντώ Νταλιάνη Καραμπατζάκη, Children in Turmoil during the Greek Civil War 1946-1949: Today's Adults. A Longitudinal Study on Children Confined with Their Mothers in Prison., Karoliska Institutet, Stockholm 1994, ISBN 9162812815
25. Γεώργιος Χ. Μανούκας, Παιδομάζωμα, Το μεγάλο έγκλημα κατά της φυλής, Πελασγός, 2003, ISBN 960-522-168-3
26. Aνοιχτές πληγές από την εποχή του Εμφυλίου, Οι βασανισμοί και οι κακοποιήσεις ανηλίκων στις παιδουπόλεις της Φρειδερίκης γίνονται σήμερα θέμα ενός μυθιστορήματος, εφημερίδα Καθημερινή, δημοσίευση 14 Μαϊου 2006
27. Κάποιες άγνωστες μητέρες, εφημερίδα Ριζοσπάστης, δημοσίευση 13 Μαϊου 2001
28.
28,0 28,1 Το αίμα των αθώων, εφημερίδα Το Βήμα - ένθετο Βιβλία, δημοσίευση 13 Νοεμβρίου 2005, Αρ. Φύλλου: 14615
29.
29,0 29,1 Alpha TV Δελτία Τύπου για Σάββατο 24.11 & Κυριακή 25.11.2007
30. Καραγιαννακίδης Νικόλαος Ε. "Παιδόπολη "Άγιος Γεώργιος" Καβάλας: Η ίδρυση και ο πρώτος χρόνος της λειτουργίας της (Σεπτέμβριος 1947-Σεπτέμβριος 1948)", παρουσίαση στο Β΄ ΔΙΕΘΝΕΣ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΒΑΛΚΑΝΙΚΩΝ ΙΣΤΟΡΙΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ «Η ΚΑΒΑΛΑ ΚΑΙ ΤΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ Η ΚΑΒΑΛΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΙΓΑΙΟ : Από την Αρχαιότητα μέχρι σήμερα. ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΕΧΝΗ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ.» Καβάλα, 15-18 Σεπτεμβρίου 2005[3]
31. Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ, Δελτία Τύπου, Ερώτηση του βουλευτή ΠΑΣΟΚ Πρέβεζας Βαγγέλη Παπαχρήστου, ανακτήθηκε στις 13 Σεπτεμβρίου 2008
32. Λίμνη Ζηρού, μοναδική ομορφιά σε ένα σύνθετο πρόβλημα, Ζέττα Αντωνοπούλου, αρχαιολόγος, MSc Ε.Μ.Π., 20/03/2008, Περιοδικό Monumenta, ανακτήθηκε στις 14 Σεπτεμβρίου 2008
33. Ιερά μονή Παναγίας Δοβρά «το 1950, όταν στα παράπλευρα της μονής οικόπεδα, χτίσθηκε Παιδούπολη με την ονομασία "ΚΑΛΗ ΠΑΝΑΓΙΑ"», , ανακτήθηκε στις 14 Σεπτεμβρίου 2008
34. Την ερημωμένη πρώην Παιδόπολη επισκέφθηκε ο κ. Χατζηεφραιμίδης, άρθρο 12-02-2008, Νέοι Αγώνες Ηπείρου, ανακτήθηκε στις 13 Σεπτεμβρίου 2008
35. Τασούλα Βερβενιώτη: Τόποι εγκλεισμού και αμνησίας στην εμφυλιοπολεμική Αιτωλοακαρνανία. Οι φυλακές Κρυονερίου και η Παιδόπολις «Του Σωτήρος» Αγρινίου, παρουσίαση στο επιστημονικό συνέδριο Κατοχή - Αντίσταση - Εμφύλιος Πόλεμος: η Αιτωλοακαρνανία στη δεκαετία 1940-1950, Αγρίνιο, 14 και 16 Μαρτίου 2008, ανακτήθηκε στις 13 Σεπτεμβρίου 2008
36. Ιερά Μητρόπολις Δρυινουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης, «τιμήθηκε μὲ πλακέτα ὁ τότε ἐπιστάτης τῆς Παιδουπόλεως Κονίτσης καὶ στρατιώτης τῆς τότε ἐποχῆς , κ. Ἀναστάσιος Πηγαδᾶς», άρθρο Χ.Ι. Αμαραντινού, "Η Μάχη της Κονίτσης" (αναφορά σε Αρχιερατική Θεία Λειτουργία και Μνημόσυνο που τελέστηκε την Κυριακή 13 Ιανουαρίου 2008)
37. Πολίτης της Θράκης Μεταξάδες-Α΄ Μέρος, ΛΑΟΓΡΑΦΙΑ-ΠΑΡΑΔΟΣΗ-ΙΣΤΟΡΙΑ, Δημήτρης Αλεξιάδης, Τετάρτη, 20.02.2008 09:00:00, ΦΥΛΛΟ: 108, ανακτήθηκε στις 13 Σεπτεμβρίου 2008
38. Φωτογραφίες από τη παιδόπολη στην Κέρκυρα , ανακτήθηκε στις 25 Σεπτεμβρίου 2008
39. ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΦΡΟΝΤΙΔΑΣ (Νόμος υπ. αριθμ. 26/46), αναρτημένο από τη διαδικτυακή πύλη «Κοινωνικός Αποκλεισμός του παιδιού» (Κοινοτικό Πρόγραμμα Δράσης 2002- 2006, ΤΕΠ 2). Ανακτήθηκε στις 13 Σεπτεμβρίου 2008