Σήμερα είναι ημέρα μνήμης, συλλογικής μνήμης που απαιτείται να
διαθέτει το κάθε Έθνος για να πορεύεται στο μέλλον με τη γνώση της
ιστορικής διαδρομής του.
Στη σύγχρονη Ελληνική ιστορία υπάρχουν πολλές στιγμές που έχουμε την
υποχρέωση αλλά και την ανάγκη να θυμόμαστε για να παραδειγματιστούμε
αλλά και κάποιες άλλες που πληγώνουν και αναζητούν τη δικαίωση τους στο
όνομα της Δικαιοσύνης και του Ανθρωπισμού.
Η
γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού, το άγνωστο – Παγκοσμίως – ελληνικό
ολοκαύτωμα με τους 353.000 νεκρούς αποτελεί μια ανοικτή πληγή για το
Έθνος.
Μπορεί το Αθηνοκεντρικό κράτος μας να αναγνώρισε επίσημα το 1994 τη
σημερινή ημέρα, ως ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων στο
Μικρασιατικό Πόντο την περίοδο 1916-1923, με τεράστια χρονική
καθυστέρηση, δεν τόλμησε όμως να ζητήσει και να επιβάλλει ως όφειλε τη
διεθνή αναγνώριση του Ελληνικού Ολοκαυτώματος.
Η εσωτερική ηθική δικαίωση του Ποντιακού Ελληνισμού και η σύνδεση της
ιστορικής μνήμης με το σύγχρονο Ελληνισμό δεν μπορεί παρά να είναι η
αφετηρία για την κατοχύρωση αυτού του δικαιώματος σε παγκόσμια κλίμακα.
Κάθε χρόνο, αυτήν την ημέρα και δυστυχώς μόνο αυτή την ημέρα
σκαλίζουμε την ιστορική μνήμη για να θυμηθούμε και γρήγορα να ξεχάσουμε
πάλι, τους αγώνες και τις θυσίες των προγόνων μας, να θυμηθούμε τα
θύματα και τους θύτες, να διδαχθούμε από τα λάθη και τις αβλεψίες.
Η κρίσιμη περίοδος που διανύει η Πατρίδα μας είναι ίσως η αφορμή να
μη σταθούμε μόνο στο επιβεβλημένο μνημόσυνο των χιλιάδων νεκρών μας. Η
γνώση της ιστορίας μας και η επίγνωση των δικών μας λαθών είναι το
μοναδικό εργαλείο για να υπερασπίσουμε το μέλλον μας.