Εκδηλώσεις μνήμης για τη Γενοκτονία... Ομιλία Κ.Ασλάνογλου

Σήμερα είναι ημέρα μνήμης, συλλογικής μνήμης που απαιτείται να διαθέτει το κάθε Έθνος για να πορεύεται στο μέλλον με τη γνώση της ιστορικής διαδρομής του.

Στη σύγχρονη Ελληνική ιστορία υπάρχουν πολλές στιγμές που έχουμε την υποχρέωση αλλά και την ανάγκη να θυμόμαστε για να παραδειγματιστούμε αλλά και κάποιες άλλες που πληγώνουν και αναζητούν τη δικαίωση τους στο όνομα της Δικαιοσύνης και του Ανθρωπισμού.

Η γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού, το άγνωστο – Παγκοσμίως – ελληνικό ολοκαύτωμα με τους 353.000 νεκρούς αποτελεί μια ανοικτή πληγή για το Έθνος.

Μπορεί το Αθηνοκεντρικό κράτος μας να αναγνώρισε επίσημα το 1994 τη σημερινή ημέρα, ως ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων στο Μικρασιατικό Πόντο την περίοδο 1916-1923, με τεράστια χρονική καθυστέρηση, δεν τόλμησε όμως να ζητήσει και να επιβάλλει ως όφειλε τη διεθνή αναγνώριση του Ελληνικού Ολοκαυτώματος.

Η εσωτερική ηθική δικαίωση του Ποντιακού Ελληνισμού και η σύνδεση της ιστορικής μνήμης με το σύγχρονο Ελληνισμό δεν μπορεί παρά να είναι η αφετηρία για την κατοχύρωση αυτού του δικαιώματος σε παγκόσμια κλίμακα.

Κάθε χρόνο, αυτήν την ημέρα και δυστυχώς μόνο αυτή την ημέρα σκαλίζουμε την ιστορική μνήμη για να θυμηθούμε και γρήγορα να ξεχάσουμε πάλι, τους αγώνες και τις θυσίες των προγόνων μας, να θυμηθούμε τα θύματα και τους θύτες, να διδαχθούμε από τα λάθη και τις αβλεψίες.

Η κρίσιμη περίοδος που διανύει η Πατρίδα μας είναι ίσως η αφορμή να μη σταθούμε μόνο στο επιβεβλημένο μνημόσυνο των χιλιάδων νεκρών μας. Η γνώση της ιστορίας μας και η επίγνωση των δικών μας λαθών είναι το μοναδικό εργαλείο για να υπερασπίσουμε το μέλλον μας.

Το ελληνικό ολοκαύτωμα, η γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού ξεκινάει συστηματικά μετά την επικράτηση των Νεότουρκων το 1908.

Ο όρος γενοκτονία διαμορφώθηκε μετά τη δίκη της Νυρεμβέργης το 1945 όπου δικάστηκε η ηγεσία των ναζιστών εγκλημάτων πολέμου.

Ο όρος γενοκτονία σημαίνει τη μεθοδική εξολόθρευση, ολική ή μερική μιας εθνικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας. Πρόκειται για ένα πρωτογενές έγκλημα, το οποίο δεν έχει συνάρτηση με πολεμικές συγκρούσεις.

Ο γενοκτόνος δεν εξοντώνει μια ομάδα για κάτι που έκανε, αλλά για κάτι που είναι. Στην περίπτωση των Ελλήνων του Πόντου, επειδή ήταν Έλληνες και χριστιανοί.

Η βασική κατεύθυνση του Τουρκικού εθνικισμού, με επίσημους συμβούλους τους Γερμανούς, ήταν η Εθνοκάθαρση. Οι Γερμανοί δίδαξαν στους Τούρκους εθνικιστές ότι μονάχα με την εξαφάνιση των Ελλήνων και των Αρμενίων θα έκαναν πατρίδα τους την Μ. Ασία. Οι διάφορες μορφές βίας δεν αρκούσαν για να φέρουν τον νεοτουρκισμό.

Η απόφαση για την εξόντωση τους πάρθηκε από τους Νεότουρκους το 1911, εφαρμόστηκε κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και ολοκληρώθηκε από τον Μουσταφά Κεμάλ την περίοδο 1919-1923.

Το Νεοτουρκικό Κομιτάτο ιδρύθηκε το 1889. Στο συνέδριο τους, που πραγματοποιήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1911 πάρθηκε η απόφαση ότι η Μικρά Ασία πρέπει να γίνει Μωαμεθανική χώρα. Η απόφαση αυτή καταδίκασε σε θάνατο διάφορες εθνότητες.

Οι Τούρκοι στον Πόντο άρχισαν με την επιστράτευση όλων από 15 έως 45 ετών και την αποστολή τους σε Τάγματα Εργασίας. Παράλληλα αμφισβήτησαν το δικαίωμα των Ελλήνων να ασκούν ελεύθερα τα επαγγέλματά τους και επί πλέον απαγόρευσαν στους μουσουλμάνους να εργάζονται επαγγελματικά με τους Έλληνες με την ποινή της τιμωρίας από τις Στρατιωτικές Αρχές.

Στην αρχή οι άτακτες ορδές των Τούρκων επιτίθονταν στα απομονωμένα ελληνικά χωριά κλέβοντας, φονεύοντας, αρπάζοντας νέα κορίτσια, κακοποιώντας και καίγοντάς τα.

Η εφαρμογή αυτής της πολιτικής ανάγκασε χιλιάδες Έλληνες των παραλίων της Μικρασίας να εγκαταλείψουν τις προαιώνιες εστίες τους και να μετοικήσουν με πολυήμερες εξοντωτικές πορείες.

Σύμφωνα με μια έκθεση της Ελληνικής Πρεσβείας, με ημερομηνία τον Ιούνιο του 1915 είναι γραμμένα τα εξής: «Οι εκτοπιζόμενοι από τα χωριά τους δεν είχαν δικαίωμα να πάρουν μαζί τους ούτε τα απολύτως αναγκαία. Γυμνοί και ξυπόλητοι, χωρίς τροφή και νερό, δερνόμενοι και υβριζόμενοι, όσοι δεν εφονεύοντο οδηγούντο στα όρη από τους δημίους τους. Οι περισσότεροι απ’  αυτούς πέθαιναν κατά την πορεία από τα βασανιστήρια. Το τέρμα του ταξιδιού δεν σήμαινε και τέρμα των δεινών τους, γιατί οι βάρβαροι κάτοικοι των χωριών, τους παρελάμβαναν για να τους καταφέρουν το τελειωτικό πλήγμα . . .».

Σκοπός των Τούρκων ήταν, με τους εκτοπισμούς, τις πυρπολήσεις των χωριών, τις λεηλασίες, να επιτύχουν την αλλοίωση του εθνολογικού χαρακτήρα των ελληνικών περιοχών και να καταφέρουν ευκολότερα τον εκτουρκισμό εκείνων που θα απέμεναν.

Το 1919 αρχίζει νέος διωγμός κατά των Ελλήνων από το κεμαλικό καθεστώς, πολύ πιο άγριος κι απάνθρωπος από τους προηγούμενους. Εκείνος ο διωγμός υπήρξε η χαριστική βολή για τον ποντιακό ελληνισμό.

Στις 19 Μαΐου, με την αποβίβαση του Μουσταφά Κεμάλ στη Σαμψούντα, αρχίζει η δεύτερη και σκληρότερη φάση της Ποντιακής Γενοκτονίας. Με τη βοήθεια μελών του Νεοτουρκικού Κομιτάτου συγκροτεί μυστική οργάνωση, τη Mutafai Milliye, κηρύσσει το μίσος εναντίον των Ελλήνων και σχεδιάζει την ολοκλήρωση της εξόντωσης του ποντιακού ελληνισμού. Αυτό που δεν πέτυχε το σουλτανικό καθεστώς στους πέντε αιώνες της τυραννικής διοίκησης του, το πέτυχε μέσα σε λίγα χρόνια ο Κεμάλ, εξόντωσε τον ελληνισμό του Πόντου και της Ιωνίας.

Η τρομοκρατία, τα εργατικά τάγματα, οι εξορίες, οι κρεμάλες, οι πυρπολήσεις των χωριών, οι βιασμοί, οι δολοφονίες ανάγκασαν τους Έλληνες του Πόντου να ανέβουν στα βουνά οργανώνοντας αντάρτικο για την προστασία του αμάχου πληθυσμού. Τα θύματα της γενοκτονίας θα ήταν πολύ περισσότερα, αν δεν υπήρχε το επικό και ακατάβλητο ποντιακό αντάρτικο.

Με την επικράτηση του Κεμάλ, οι διωγμοί συνεχίζονται με μεγαλύτερη ένταση. Στήνονται στις πόλεις του Πόντου τα διαβόητα έκτακτα δικαστήρια ανεξαρτησίας, που καταδικάζουν και εκτελούν την ηγεσία του ποντιακού ελληνισμού. Το τέλος του Πόντου πλησιάζει. Οι φωνές λιγοστεύουν.

Η γενοκτονία των Ελλήνων στον Πόντο υπήρξε το αποτέλεσμα της απόφασης των Τούρκων εθνικιστών για επίλυση του εθνικού προβλήματος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με τη φυσική εξαφάνιση των γηγενών εθνοτήτων.

Και αυτό έγινε με ένα εξαιρετικά οδυνηρό τρόπο: με τις γενοκτονίες των χριστιανικών λαών, Ελλήνων και Αρμενίων, με την υποχρεωτική έξοδο όσων επιβίωσαν και με τη βίαιη τουρκοποίηση των μουσουλμανικών εθνοτήτων, όπως οι Κούρδοι, που συνέχισαν να παραμένουν στην τουρκική, πλέον, επικράτεια.

Οι Έλληνες στον Πόντο ανέρχονταν σε 700.000 άτομα την παραμονή του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Μέχρι το τέλος του 1923 είχαν εξοντωθεί 353.000 άτομα.

Υπάρχουν ατελείωτες μαρτυρίες αυτόπτων μαρτύρων, αλλά και ιστορικά ντοκουμέντα για τη μεγάλη ανθρωποσφαγή. Να μου αποφύγει να αποφύγω την αναφορά τους που μόνο πόνο και οργή προκαλούν.

Νομίζω ότι περισσότερη αξία έχει σήμερα να σταθούμε στα καθήκοντα που έχει η ελληνική πολιτεία για την αναγνώριση αυτής της Γενοκτονίας διεθνώς!

Πριν από όλα βεβαίως οφείλουμε να διεκδικήσουμε ώστε αυτή η σελίδα της ιστορίας να διδάσκεται στα σχολεία μας. Να μάθουμε, να γνωρίζουμε.

Αυτό σε συνδυασμό με το αίτημα της διεθνούς αναγνώρισης της γενοκτονίας θα είναι η δικαίωση της μνήμης των προγόνων μας.

Η Τουρκία διατηρεί ως τώρα μια επίσημη πολιτική άρνησης την οποία αποκαλούν ως «μέτρα εθνικής ασφάλειας». Ισχυρίζονται ότι το Ολοκαύτωμα ήταν «μία μετακίνηση ανθρώπων από πολεμικές ζώνες» και «μια συνέπεια του πολέμου με την Τσαρική Ρωσία». Και όλα αυτά όταν ντοκουμέντα Άγγλων, Αμερικανών και Γερμανών επιβεβαιώνουν την εκ των προτέρων προγραμματισμένη φύση του Ολοκαυτώματος από τους Οθωμανούς και τους Κεμαλιστές Τούρκους.

Είναι καθήκον λοιπόν της ελληνικής πολιτείας να υπερασπισθεί διεθνώς το ψήφισμα της Διεθνούς Ένωσης Μελετητών Γενοκτονιών που αναγνώρισε επίσημα τη γενοκτονία των Ελλήνων, μαζί με τη γενοκτονία των Ασσυρίων.

Το ψήφισμα αυτό εκδόθηκε τον Δεκέμβριο του 2007 και αναφέρει:

Εκτιμώντας ότι η άρνηση μιας γενοκτονίας αναγνωρίζεται παγκοίνως ως το έσχατο στάδιο γενοκτονίας που εξασφαλίζει την ατιμωρησία για τους δράστες της γενοκτονίας και ευαπόδεικτα προετοιμάζει το έδαφος για τις μελλοντικές γενοκτονίες εκτιμώντας ότι η Οθωμανική γενοκτονία εναντίον του μειονοτικού πληθυσμού κατά τη διάρκεια και μετά τον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο, παρουσιάζεται συνήθως ως γενοκτονία εναντίον μόνο των Αρμενίων, με λίγη αναγνώριση των ποιοτικά παρόμοιων γενοκτονιών, εναντίον άλλων χριστιανικών μειονοτήτων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Αποφασίζεται ότι είναι πεποίθηση της Διεθνούς Ένωσης των Μελετητών Γενοκτονιών ότι η Οθωμανική Εκστρατεία εναντίον των χριστιανικών μειονοτήτων της Αυτοκρατορίας μεταξύ των ετών 1914 και 1923 συνιστούν γενοκτονία εναντίον των Αρμενίων, Ασσυρίων, Ποντίων και Ελλήνων της Ανατολίας.

Αποφασίζεται η Ένωση να ζητήσει από την Κυβέρνηση της Τουρκίας να αναγνωρίσει τις γενοκτονίες εναντίον αυτών των πληθυσμών, να ζητήσει επίσημα συγνώμη και να λάβει τα κατάλληλα και σημαντικά μέτρα προς την αποκατάσταση (μη επανάληψη).

Σεβασμιότατε, Κυρίες και Κύριοι

Στην κρίσιμη ιστορική καμπή που διέρχεται η Πατρίδα επιβάλλει τη Μνήμη και τη Γνώση.

Οφείλουμε να θυμόμαστε και να τιμάμε τους νεκρούς μας, όχι για να καλλιεργήσουμε τη μισαλλοδοξία αλλά για να προστατεύσουμε τις αξίες της Ειρήνης και της αξιοπρέπειας που παραμένουν ισχυρές στο μυαλό και την ψυχή μας.

Οφείλουμε παράλληλα να γνωρίζουμε την Ιστορία μας. Να διδαχθούμε από λάθη και παραλείψεις. Για να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε όλοι μαζί τις προκλήσεις του παρόντος και του μέλλοντός μας.

Η ιστορική γνώση διδάσκει ότι το Έθνος των Ελλήνων τιμά τους νεκρούς του. Τώρα είναι ίσως η στιγμή που πρέπει να αποδείξουμε ότι γνωρίζουμε και την ιστορία μας ώστε να μην καταδικαστούμε να την ξαναζήσουμε ως ακόμη μία τραγωδία.

Σας ευχαριστώ"