Μια μικρή ιστορία για τις συγχωνεύσεις σχολείων στην Ημαθία

Έχει πράγματι ενδιαφέρον η τοποθέτηση ('μια μικρή ιστορία', όπως την υπογράφει) του Άγγελου Τόλκα στην προσωπική του σελίδα στο facebook, αναφορικά με τις προ τεσσάρων ετών αντιδράσεις τοπικών κοινωνιών στις τότε συγχωνεύσεις σχολείων. Αφορμή για το σχόλιο του πρώην βουλευτή και υφυπουργού ήταν η πρόσφατη είδηση του αγιασμού στο νέο δημοτικό σχολείο των Ριζωμάτων-Σφηκιάς-Δασκίου, που του θύμισε την τότε δική του 'εμπλοκή' στο θέμα των συγχωνεύσεων.

Το κείμενο του Άγγελου Τόλκα έχει ως εξής:

Οι σφοδρές αντιδράσεις του 2011 και η ικανοποιητική πραγματικότητα του 2015

Με χαρά διάβασα και κοινοποιώ την είδηση για το νέο δημοτικό σχολείο Ριζωμάτων- Σφηκιάς- Δασκίου του Δήμου Βέροιας. Κυρίως γιατί αφορά ένα από τα θέματα τριβής για τα οποίο προσπάθησα να πείσω κατά τη σύντομη βουλευτική θητεία μου (2009-2012) και για τα οποία υπήρξαν σφοδρότατες αντιδράσεις εναντίον μου.

Το θέμα της συγχώνευσης σχολείων που - αν και διοικητικά προβλεπόμενο και καθορισμένο - δεν το είχαν αγγίξει προηγούμενες κυβερνήσεις για να αποφύγουν πολιτικό κόστος και τοπικές αντιδράσεις. Το ανέλαβε η τότε κυβέρνηση Παπανδρέου με υπουργό την Άννα Διαμαντοπούλου.

Κι εξηγούμαι.

Το 2011, σε εφαρμογή σχετικής νομοθεσίας, στην Ημαθία έπρεπε να γίνουν κάποιες συγχωνεύσεις σχολείων για να πληρούνται συγκεκριμένα παιδαγωγικά, εκπαιδευτικά και κοινωνικά κριτήρια.

Μόνος από τους τότε βουλευτές και τους περισσότερους πολιτικούς εκπροσώπους υποστήριξα αυτές τις συγχωνεύσεις για πολύ συγκεκριμένους λόγους. Γιατί αφορούσαν σχολεία διθέσια και τριθέσια, όπου ο ίδιος δάσκαλος δίδασκε σε μια τάξη όλα τα παιδιά δυο η τριών τάξεων μαζί, γιατί δεν διδάσκονταν όλο το πρόγραμμα διδασκαλίας, γιατί τα παιδιά δεν μάθαιναν ξένες γλώσσες και υπολογιστές, γιατί δεν υπήρχε η απαραίτητη κοινωνικοποίηση των λίγων παιδιών ενός σχολείου / χωριού, γιατί δεν λάμβαναν επιπλέον παραστάσεις και εμπειρίες, για πολλούς ακόμη λόγους που καθένας καταλαβαίνει.

Απέναντι σε αυτά τα επιχειρήματα προτάθηκαν ανησυχίες γονέων. Κάποιες ήταν δικαιολογημένες (πχ μεταφορά, ασφάλεια, κλπ). Υπήρξαν όμως λογικές που έλεγαν θέλουμε να ακούμε τα παιδιά μας στις αυλές των σχολείων στο χωριό μας, αν αδειάσουν τα σχολεία θα γίνουν κέντρα υποδοχής μεταναστών, ότι το κάνουμε γιατί το επιβάλλει η Μερκελ και η τρόικα, ότι ως βουλευτής θέλω να κλείσω τα σχολεία γιατί σκέφτομαι λογιστικά, ότι ξεχνάω την καταγωγή μου από χωριό κλπ κλπ...

Επίσης απέναντι στα παραπάνω επιχειρήματα προτάθηκαν οι εύκολες μεγαλοστομίες και τα κροκοδείλια δάκρυα πολιτικών εκπροσώπων με το πιασάρικο επιχείρημα "εγώ είμαι με ό,τι θέλουν οι γονείς" ή ότι «όπου κλείνει ένα σχολείο ανοίγει μια φυλακή». Φρόντιζαν να χαϊδέψουν τα αυτιά των ψηφοφόρων παίζοντας το μέλλον των μικρών παιδιών. Και δυστυχώς αυτή η λογική διακατέχει το πολιτικό σύστημά μας. Ένα σύστημα που είναι πρόθυμο να βγαίνει φωτογραφίες στις «χαρές και πανηγύρια» αλλά απρόθυμο να αναλάβει κρίσιμες και δύσκολες αποφάσεις όταν αυτές είναι αναγκαίες.

Όλα αυτά το 2011 με την Ελλάδα σε κρίση, την παγκόσμια οικονομία σε ύφεση, όταν πρέπει να εξασφαλίσουμε ισότητα για όλους και ενώ όλοι αναγνωρίζουμε ότι η εκπαίδευση έχει κύριο αναδιανεμητικό ρόλο ώστε να δίνει δυνατότητες και σε όσους οικονομικά δεν τις έχουν. Π.χ. το παιδί στο Γιαννακοχωρι Νάουσας ή στο Δάσκιο Βέροιας να έχει την ίδια εκπαιδευτική αφετηρία με το παιδί στην πόλη ή ακόμη και στην πρωτεύουσα. Όταν η παιδεία είναι το βασικό εφόδιο για να ριχτεί ένας νέος στον σημερινό ανταγωνιστικό κόσμο.

Ακόμη και στη συνέχεια οι υποψήφιοι Δήμαρχοι του Σύριζα αλλά και οι υποψήφιοι Βουλευτές του έταζαν να "πάρουν πίσω τις συγχωνεύσεις".

Οι συγχωνεύσεις τελικά προχώρησαν.

Σήμερα λοιπόν, 4 χρόνια μετά, με τις προσπάθειες των αρμοδίων φορέων (Δήμος, διεύθυνση εκπαίδευσης, δάσκαλοι και κάτοικοι) παραδόθηκε ένα νέο κτίριο που ικανοποιεί όλες τις ανάγκες. Ένα σχολείο 6θεσιο όπου κάθε τάξη έχει το δάσκαλο της. Είναι ένα ολοήμερο σχολείο που διευκολύνει τους γονείς αγροτικών κυρίως επαγγελμάτων αλλά και ενισχύει εκπαιδευτικά τα παιδιά. Με το πλήρες πρόγραμμα διδασκαλίας. Υποδομές για ξένες γλώσσες και υπολογιστές. Και φυσικά χωρίς τις αντιδράσεις του 2011...

Παρόμοια θέματα δημιουργήθηκαν πολλά και σε άλλους τομείς πολιτικής π.χ. υγεία, που θα έχουμε την ευκαιρία να τα πούμε.

Όσοι υποστηρίξαμε τέτοιες επιλογές γίναμε τότε όχι ιδιαίτερα ευχάριστοι. Αλλά φαίνεται τουλάχιστον να γίναμε χρήσιμοι.

Αποτελέσματα σαν το εν λόγω σχολείο δεν εξυπηρετούν καμία ανάγκη δικαίωσης αλλά δείχνουν την ανάγκη επιλογών μας για ένα μέλλον καλύτερο κυρίως των νέων γενεών. Ανάγκες που μπορεί να μην ήταν ορατές το 2011 και χρειάστηκε να περάσουν χρόνια για να γίνουν κατανοητές αλλά θα καθορίσουν τα νέα παιδιά για την υπόλοιπη ζωή τους με πιο θετικό τρόπο.