Συνήθως για την έξοδο της Κυριακής συζητούσαμε από Τρίτη – Τετάρτη. Ήταν το μόνο που μας έδινε χαρά και μας βοηθούσε να βγάλουμε τη δύσκολη βδομάδα. Πρώτα κανονίζαμε το μέρος. «Να πάμε για σουβλάκια». «Όχι ρε να φάμε σπίτια μας και να πάμε μετά για καμιά μπύρα». «Και γιατί να μην πάμε το απόγευμα για καφέ οπότε αν γίνει καμιά φάση να έχουμε χρόνο…».
Οι αποφάσεις παιρνόντουσαν με απλή πλειοψηφία. Η μειοψηφία γκρίνιαζε αλλά ακολουθούσε. Δυο τύπους δεν γουστάραμε και κάναμε ό,τι είναι δυνατόν για να τους απομονώσουμε. Ο ένας δεν πεινούσε, δεν διψούσε αλλά πάντα έπινε και έτρωγε από τα πιάτα των άλλων και μετά όταν ερχόταν ο λογαριασμός έλεγε «εγώ δεν παρήγγειλα». Ο άλλος που μας εκνεύριζε ήταν ένας τύπος που το έπαιζε κουβαρντάς, παράγγελνε τα πάντα αλλά στο τέλος ήθελε να πληρώσει όπως οι άλλοι που είχαν φάει τα μισά.
Η παρουσία του καρμίρη και του μουράτου δεν μας εμπόδισαν πάντως να περνάμε καλά και πότε πότε να στήνουμε ωραία γλέντια. Στο τέλος της μέρας ο λογαριασμός πληρωνόταν ρεφενέ. Υπολογίζαμε δηλαδή τι είχε φάει και τι είχε πιεί ο καθένας και αναλόγως πλήρωνε. Αυτό που κάνανε κάποιες άλλες παρέες που διαιρούσαν τον λογαριασμό δια των ατόμων, το είχαμε απορρίψει γιατί ήταν άδικο. Ο ένας ας πούμε είχε πιεί τρεις μπύρες και η άλλη μια λεμονάδα, το ίδιο θα πληρώνανε; Η παρέα βέβαια είχε και τις ευαισθησίες της. Υπήρχαν 2-3 φιλαράκια που όλοι ξέραμε ότι ήταν πιο φτωχοί και από εμάς τους φτωχούς. Ε αυτούς τους πληρώνανε οι… πλουσιότεροι της βραδιάς. Αυτοί που περιστασιακά έστω, είχαν δυο φράγκα παραπάνω στη τσέπη τους. Μια φορά μόνο είχε δημιουργηθεί φασαρία όταν διαπιστώσαμε ότι κάποιος που ποτέ δεν είχε λεφτά και συνεχώς τον πληρώναμε κυκλοφορούσε με καινούργια Σπορτέξ και μπιχλιμπιδάκια διάφορα. Τα οποία προφανώς πλήρωνε με τα λεφτά που μας έκρυβε. Τον αποβάλαμε. Αυτή περίπου ήταν η οικονομική συμφωνία που επέτρεπε στα νεανικά μας χρόνια, να περνάμε καλά και μερικές μέρες ακόμα πιο καλά. Αυτή είναι και η απάντηση στο ερώτημα των ημερών. «Τι κάνουμε;». Ιδού λοιπόν τι πρέπει να κάνουμε; Να επιστρέψουμε στα χρόνια της αθωότητας. Κι αν δεν το καταλάβατε να σας το ξαναπώ επιγραμματικά. Τι θέλουμε; Ένα στόχο που θα μας κάνει να χαμογελάμε στο τέλος κάθε εβδομάδας. Μερικούς κανόνες. Η πλειοψηφία αποφασίζει. Όλοι συνεισφέρουν ανάλογα με τις δυνατότητες τους. Κανείς δεν λουφάρει. Έξω οι καρμίρηδες, οι μουράτοι και οι εξυπνάκηδες. Απλό δεν είναι;
Οι αποφάσεις παιρνόντουσαν με απλή πλειοψηφία. Η μειοψηφία γκρίνιαζε αλλά ακολουθούσε. Δυο τύπους δεν γουστάραμε και κάναμε ό,τι είναι δυνατόν για να τους απομονώσουμε. Ο ένας δεν πεινούσε, δεν διψούσε αλλά πάντα έπινε και έτρωγε από τα πιάτα των άλλων και μετά όταν ερχόταν ο λογαριασμός έλεγε «εγώ δεν παρήγγειλα». Ο άλλος που μας εκνεύριζε ήταν ένας τύπος που το έπαιζε κουβαρντάς, παράγγελνε τα πάντα αλλά στο τέλος ήθελε να πληρώσει όπως οι άλλοι που είχαν φάει τα μισά.
Η παρουσία του καρμίρη και του μουράτου δεν μας εμπόδισαν πάντως να περνάμε καλά και πότε πότε να στήνουμε ωραία γλέντια. Στο τέλος της μέρας ο λογαριασμός πληρωνόταν ρεφενέ. Υπολογίζαμε δηλαδή τι είχε φάει και τι είχε πιεί ο καθένας και αναλόγως πλήρωνε. Αυτό που κάνανε κάποιες άλλες παρέες που διαιρούσαν τον λογαριασμό δια των ατόμων, το είχαμε απορρίψει γιατί ήταν άδικο. Ο ένας ας πούμε είχε πιεί τρεις μπύρες και η άλλη μια λεμονάδα, το ίδιο θα πληρώνανε; Η παρέα βέβαια είχε και τις ευαισθησίες της. Υπήρχαν 2-3 φιλαράκια που όλοι ξέραμε ότι ήταν πιο φτωχοί και από εμάς τους φτωχούς. Ε αυτούς τους πληρώνανε οι… πλουσιότεροι της βραδιάς. Αυτοί που περιστασιακά έστω, είχαν δυο φράγκα παραπάνω στη τσέπη τους. Μια φορά μόνο είχε δημιουργηθεί φασαρία όταν διαπιστώσαμε ότι κάποιος που ποτέ δεν είχε λεφτά και συνεχώς τον πληρώναμε κυκλοφορούσε με καινούργια Σπορτέξ και μπιχλιμπιδάκια διάφορα. Τα οποία προφανώς πλήρωνε με τα λεφτά που μας έκρυβε. Τον αποβάλαμε. Αυτή περίπου ήταν η οικονομική συμφωνία που επέτρεπε στα νεανικά μας χρόνια, να περνάμε καλά και μερικές μέρες ακόμα πιο καλά. Αυτή είναι και η απάντηση στο ερώτημα των ημερών. «Τι κάνουμε;». Ιδού λοιπόν τι πρέπει να κάνουμε; Να επιστρέψουμε στα χρόνια της αθωότητας. Κι αν δεν το καταλάβατε να σας το ξαναπώ επιγραμματικά. Τι θέλουμε; Ένα στόχο που θα μας κάνει να χαμογελάμε στο τέλος κάθε εβδομάδας. Μερικούς κανόνες. Η πλειοψηφία αποφασίζει. Όλοι συνεισφέρουν ανάλογα με τις δυνατότητες τους. Κανείς δεν λουφάρει. Έξω οι καρμίρηδες, οι μουράτοι και οι εξυπνάκηδες. Απλό δεν είναι;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου