Ήταν απόγευμα Κυριακής 26 Αυγούστου του 2001. Μόλις είχαμε τελειώσει το φαγητό, το καφέ και κάναμε τη βόλτα μας στο χωριό, στο Σέλι.
Ξαφνικά.... φωνές, φασαρία, ένα αυτοκίνητο και ο συνοδηγός κρατούσε στα χέρια του το μικρό μας πεντάχρονο γιό. Χτυπημένο στο κεφάλι, στο σώμα, στα πόδια.
Άκουσα τη κόρη πούλεγε:
-Το κτύπησε ένα μηχανάκι, ένα παπάκι... το οδηγούσαν κάτι πιτσιρίκια.
Στο χρόνο μέχρι το νοσοκομείο, τις πρώτες βοήθειες και από εκεί, με το ασθενοφόρο μπροστά, στο Παπανικολάου για αξονική και στο Γεννηματά, στο παιδικό τμήμα, πολλές σκέψεις πέρασαν από το μυαλό. Σκέψεις κακές, που μόνο και η θύμηση τους σε πληγώνει.
Τέλος καλά όμως, αποδείχτηκε ανώδυνο το κτύπημα. Δεν άφησε σημάδια στο σώμα, για χρόνια όμως ο μικρός με το που έβλεπε μηχανάκια, μου κρατούσε γερά το χέρι.
.................................
Καλοκαίρι 2009, πάλι στο Σέλι... ζέστη, αρκετός κόσμος, πολλά παιδιά με τους γονείς, τους παπούδες, μόνα τους, παίζουν στους δρόμους.
Μαζί με αυτα όμως και πολλά "παπάκια", "γουρούνες", με αναβάτες παιδιά 10 χρόνων, 12, 15... παιδιά χωρίς κυκλοφορική συνείδηση, χωρίς εκτίμηση των πραγμάτων, χωρίς ευθύνες. Πάνω - κάτω στο δρόμο...
Και οι γονείς; Χαρούμενοι που τα παιδιά τους οδηγούν μηχανές...
Αστυνομία, Τροχαία δυστυχώς δεν υπάρχει, αν πεις κάτι, γίνεσαι και κακός... φτάνει όμως, φτάνει αυτή η κατάντια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου