Άφησα μια μέρα να περάσει, για να καταλαγιάσει ο κουρνιαχτός γύρω μου και μέσα μου. Καθότι -το ομολογώ- βλέποντας τον περιβόητο αγώνα, μια ταραχή την έπαθα.
Γεννήθηκα σε μια πόλη γεμάτη Ολυμπιακούς και μεγάλωσα σ' ένα σπίτι με μια αφίσα του Σιδέρη στο αποθηκάκι. Είχε φαρδιές κόκκινες ρίγες η φανέλα του και πατούσε μια τρίφυλλη μπάλα με το πόδι του. Πρώτη φορά που πήγα σε αθηναϊκό γήπεδο στα δεκαπέντε μου (στα Χανιά πήγαινα τακτικά τσαμπατζής, έπαιζαν τότε β' εθνική), πήγα μόνο και μόνο για να δω τον Τριαντάφυλλο με τις φαβορίτες. Πουλούσα πασατέμπο τέσσερα ολόκληρα χρόνια στο παλιό Καραϊσκάκη σε αγώνες του Ολυμπιακού και του Εθνικού, όταν ήμουν φοιτητής. Ας μην συνεχίσω με παίχτες, χρονιές και αγώνες, ως σήμερα. Πολυλογία θα ήταν.
Έχω ένα βαθύ συναισθηματικό δέσιμο με τον Ολυμπιακό. Από παιδάκι. Εκτός από τον μύθο της ομάδας, με γοήτευαν πάντα και οι κοινωνικές αναφορές των οπαδών της. Γούσταρα που οι γαύροι μας ήταν από τις πιο φτωχικές γειτονιές του λεκανοπεδίου. Ο οπαδός του Ολυμπιακού που κατέβαινε στο Καραϊσκάκη, μού έφερνε πάντα στο μυαλό την εικόνα του οικοδόμου κι ας έδερνε τη γυναίκα του όταν γύριζε σπίτι. Ο Παναθηναϊκός πάλι, μου έφερνε την εικόνα του μικροαστού υπαλλήλου που παίρνει το τρόλεϋ. Σαχλαμάρες θα πείτε, ειδικά στις μέρες μας και για ομάδες πανελλαδικής εμβέλειας... το ξέρω, αλλά έτσι τα είχα εγώ τακτοποιήσει μέσα μου. Ακόμα και όταν η ομάδα δεν έπαιζε καλά στο γήπεδο, η εξέδρα μας ήταν πάντα κάτι το αξεπέραστο.
Γούσταρα που η ομάδα έπαιρνε πρωταθλήματα και μ' ενοχλούσε που ποτέ δεν τα κατάφερνε στην Ευρώπη. Έλεγα ότι ο Ολυμπιακός έχει κόμπλεξ ανωτερότητας όταν παίζει στην Ελλάδα και κόμπλεξ κατωτερότητας όταν παίζει στην Ευρώπη. Ο Παναθηναϊκός -έλεγα- έχει ακριβώς τα αντίθετα. Είχα φτιάξει και σ' αυτό τη θεωρία μου, σαν κάθε οπαδός που όλα τα βολεύει μέσα του. Διάβαζα για τις παράγκες, έβλεπα τις αγριότητες των οργανωμένων, μ' ενοχλούσε πολλές φορές η έπαρση του Κόκκαλη, αλλά σάματις τέτοια παρόμοια δεν λέγανε και για τον Βαρδινογιάννη οι δικοί μας; Κι έπειτα, ποιός ήθελε έναν loοser Πρόεδρο ή έναν έντιμο άφραγκο στο τιμόνι; Κανείς. Σε καμία ομάδα.
Έκανα τα στραβά μάτια πολλές φορές, αλλά χωρίς να αρνούμαι την πραγματικότητα και χωρίς να συμμετέχω. Απλώς φρόντιζα να διαχωρίζω την αγάπη μου για τον Ολυμπιακό, από το χάλι τής εν' γένει κατάστασης στα γήπεδα. Μπορούσα να ξεχωρίζω την περηφάνεια μου για το χρώμα μας, τις σημαίες μας, την εξέδρα μας και την ιστορία μας, από τα δεινά του ελληνικού ποδοσφαίρου κι ας είχαν οι ηγέτες μας μέγιστη ευθύνη γι' αυτά ως ηγέτες πρωταθλητή. Στο τέλος τέλος, θα πάψουμε δηλαδή να είμαστε οπαδοί ή φίλαθλοι της μητρικής μας ομάδας, επειδή υπάρχουν απατεώνες παράγοντες και χαχόλοι οργανωμένοι; Αυτά έλεγα, όπως και πολλοί άλλοι απ' όλες τις ομάδες.
Ήρθε όμως η ώρα να σας πω και τι νιώθω τώρα:
Ολυμπιακάρα μου, λέω να πάψω να σ' αγαπάω για μερικά χρόνια. Άλλη ομάδα δεν πρόκειται να επευφημήσω, δεν το βαστάω. Αλλά κι αυτό που είδα, δεν το ανέχομαι. Με πλήγωσες ρε και δε χρειάζεται να σου εξηγήσω γιατί. Δεν κάνουμε πηγαδάκι με αντιπάλους τώρα... μεταξύ μας μιλάμε και συνεννοούμαστε με τα μάτια. Τέρμα το γνωστό «αυτό κάνουν κι οι άλλοι» ή «θα το έκαναν αν μπορούσαν». Εγώ δε θέλω πια να το κάνω. Δε θέλω να είμαι σαν τους άλλους, διότι έτσι δικαιολογώ κάθε τι που με κάνει πολύ χειρότερο τους. Τελεία και παύλα. Δε σε πουλάω εγώ Ολυμπιακάρα μου, να το ξέρεις, εσύ με πούλησες. Θα περιμένω, μην και με τον καιρό ξαναβρείς αυτό που έχασες. Τον εαυτό σου, την ψυχή σου. Αν τα ξαναδώ, θα διαβώ πάλι τη θύρα του Καραϊσκάκη και θα ξαναδακρύσω για πάρτη σου. Και θα ξανακάτσω στα πέτρινα σκαλιά του (όχι στα καθίσματα των νέων καιρών), θα ξανα-ουρλιάξω όταν βάλει γκόλ ο Δεληκάρης και θα ξανα-αποθεώσω τα ανάποδα ψαλίδια του Αναστόπουλου.
Κι από κει που ίσως ξανακάτσω, μπορεί να με ξαναδώ κι εμένα στα κάτω σκαλιά. Ισχνό νεαρό με μακριά μαλλιά, να παραμερίζει πόδια για να περάσει, κρατώντας έναν δίσκο γεμάτο σακουλάκια πασατέμπο (δύο φράγκα το χωνί, φίλε), προσπαθώντας και να μην χάσει τον πελάτη, αλλά να μη χάσει και τη φάση. Ότι την αγαπούσε ο τυπάκος κάθε φάση του Θρύλου...
Α ρε Ολυμπιακάρα, σαν όλους τους έρωτες κι εσύ...
http://www.protagon.gr/
Γεννήθηκα σε μια πόλη γεμάτη Ολυμπιακούς και μεγάλωσα σ' ένα σπίτι με μια αφίσα του Σιδέρη στο αποθηκάκι. Είχε φαρδιές κόκκινες ρίγες η φανέλα του και πατούσε μια τρίφυλλη μπάλα με το πόδι του. Πρώτη φορά που πήγα σε αθηναϊκό γήπεδο στα δεκαπέντε μου (στα Χανιά πήγαινα τακτικά τσαμπατζής, έπαιζαν τότε β' εθνική), πήγα μόνο και μόνο για να δω τον Τριαντάφυλλο με τις φαβορίτες. Πουλούσα πασατέμπο τέσσερα ολόκληρα χρόνια στο παλιό Καραϊσκάκη σε αγώνες του Ολυμπιακού και του Εθνικού, όταν ήμουν φοιτητής. Ας μην συνεχίσω με παίχτες, χρονιές και αγώνες, ως σήμερα. Πολυλογία θα ήταν.
Έχω ένα βαθύ συναισθηματικό δέσιμο με τον Ολυμπιακό. Από παιδάκι. Εκτός από τον μύθο της ομάδας, με γοήτευαν πάντα και οι κοινωνικές αναφορές των οπαδών της. Γούσταρα που οι γαύροι μας ήταν από τις πιο φτωχικές γειτονιές του λεκανοπεδίου. Ο οπαδός του Ολυμπιακού που κατέβαινε στο Καραϊσκάκη, μού έφερνε πάντα στο μυαλό την εικόνα του οικοδόμου κι ας έδερνε τη γυναίκα του όταν γύριζε σπίτι. Ο Παναθηναϊκός πάλι, μου έφερνε την εικόνα του μικροαστού υπαλλήλου που παίρνει το τρόλεϋ. Σαχλαμάρες θα πείτε, ειδικά στις μέρες μας και για ομάδες πανελλαδικής εμβέλειας... το ξέρω, αλλά έτσι τα είχα εγώ τακτοποιήσει μέσα μου. Ακόμα και όταν η ομάδα δεν έπαιζε καλά στο γήπεδο, η εξέδρα μας ήταν πάντα κάτι το αξεπέραστο.
Γούσταρα που η ομάδα έπαιρνε πρωταθλήματα και μ' ενοχλούσε που ποτέ δεν τα κατάφερνε στην Ευρώπη. Έλεγα ότι ο Ολυμπιακός έχει κόμπλεξ ανωτερότητας όταν παίζει στην Ελλάδα και κόμπλεξ κατωτερότητας όταν παίζει στην Ευρώπη. Ο Παναθηναϊκός -έλεγα- έχει ακριβώς τα αντίθετα. Είχα φτιάξει και σ' αυτό τη θεωρία μου, σαν κάθε οπαδός που όλα τα βολεύει μέσα του. Διάβαζα για τις παράγκες, έβλεπα τις αγριότητες των οργανωμένων, μ' ενοχλούσε πολλές φορές η έπαρση του Κόκκαλη, αλλά σάματις τέτοια παρόμοια δεν λέγανε και για τον Βαρδινογιάννη οι δικοί μας; Κι έπειτα, ποιός ήθελε έναν loοser Πρόεδρο ή έναν έντιμο άφραγκο στο τιμόνι; Κανείς. Σε καμία ομάδα.
Έκανα τα στραβά μάτια πολλές φορές, αλλά χωρίς να αρνούμαι την πραγματικότητα και χωρίς να συμμετέχω. Απλώς φρόντιζα να διαχωρίζω την αγάπη μου για τον Ολυμπιακό, από το χάλι τής εν' γένει κατάστασης στα γήπεδα. Μπορούσα να ξεχωρίζω την περηφάνεια μου για το χρώμα μας, τις σημαίες μας, την εξέδρα μας και την ιστορία μας, από τα δεινά του ελληνικού ποδοσφαίρου κι ας είχαν οι ηγέτες μας μέγιστη ευθύνη γι' αυτά ως ηγέτες πρωταθλητή. Στο τέλος τέλος, θα πάψουμε δηλαδή να είμαστε οπαδοί ή φίλαθλοι της μητρικής μας ομάδας, επειδή υπάρχουν απατεώνες παράγοντες και χαχόλοι οργανωμένοι; Αυτά έλεγα, όπως και πολλοί άλλοι απ' όλες τις ομάδες.
Ήρθε όμως η ώρα να σας πω και τι νιώθω τώρα:
Ολυμπιακάρα μου, λέω να πάψω να σ' αγαπάω για μερικά χρόνια. Άλλη ομάδα δεν πρόκειται να επευφημήσω, δεν το βαστάω. Αλλά κι αυτό που είδα, δεν το ανέχομαι. Με πλήγωσες ρε και δε χρειάζεται να σου εξηγήσω γιατί. Δεν κάνουμε πηγαδάκι με αντιπάλους τώρα... μεταξύ μας μιλάμε και συνεννοούμαστε με τα μάτια. Τέρμα το γνωστό «αυτό κάνουν κι οι άλλοι» ή «θα το έκαναν αν μπορούσαν». Εγώ δε θέλω πια να το κάνω. Δε θέλω να είμαι σαν τους άλλους, διότι έτσι δικαιολογώ κάθε τι που με κάνει πολύ χειρότερο τους. Τελεία και παύλα. Δε σε πουλάω εγώ Ολυμπιακάρα μου, να το ξέρεις, εσύ με πούλησες. Θα περιμένω, μην και με τον καιρό ξαναβρείς αυτό που έχασες. Τον εαυτό σου, την ψυχή σου. Αν τα ξαναδώ, θα διαβώ πάλι τη θύρα του Καραϊσκάκη και θα ξαναδακρύσω για πάρτη σου. Και θα ξανακάτσω στα πέτρινα σκαλιά του (όχι στα καθίσματα των νέων καιρών), θα ξανα-ουρλιάξω όταν βάλει γκόλ ο Δεληκάρης και θα ξανα-αποθεώσω τα ανάποδα ψαλίδια του Αναστόπουλου.
Κι από κει που ίσως ξανακάτσω, μπορεί να με ξαναδώ κι εμένα στα κάτω σκαλιά. Ισχνό νεαρό με μακριά μαλλιά, να παραμερίζει πόδια για να περάσει, κρατώντας έναν δίσκο γεμάτο σακουλάκια πασατέμπο (δύο φράγκα το χωνί, φίλε), προσπαθώντας και να μην χάσει τον πελάτη, αλλά να μη χάσει και τη φάση. Ότι την αγαπούσε ο τυπάκος κάθε φάση του Θρύλου...
Α ρε Ολυμπιακάρα, σαν όλους τους έρωτες κι εσύ...
http://www.protagon.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου