Τετάρτη 23 Φεβρουαρίου 2011

Ο πόνος του ΠΑΟΚ


Δεν σκόπευα να δω το παιχνίδι. Θα λιποτακτούσα με πρόσχημα μία εκδήλωση. Τελικώς το είδα κατά τύχη. Δεν πήγα ούτε στη μάζωξη σε ασπρόμαυρη γιάφκα. Ομως το είδα. Στην αρχή με κλεφτές ματιές διατηρώντας την απόσταση αυτού που παραδίδεται στο πεπρωμένο. Μετά πήρα το φλιτζάνι και κάθισα μπροστά στην τηλεόραση. Και ύστερα σηκώθηκα. Αρχισα να οργώνω τη διαδρομή από το γραφείο στον καναπέ. Είδα τα τελευταία λεπτά όρθιος. Οπως στάθηκε και ο ΠΑΟΚ στην παγωμένη Μόσχα.
Οσοι ΠΑΟΚτσήδες έχουμε περάσει τα 40 κουβαλάμε εκείνο το τραύμα που προκάλεσε ο αποκλεισμός από τη Μπάγιερν στα πέναλτι. Πήρα το παιχνίδι της Μόσχας και το έβαλα στο ίδιο ράφι με εκείνο του Μονάχου. Σκέφτηκα πως ακόμα μία ασπρόμαυρη γενιά απέκτησε μοιρολόι για να περάσει στην επόμενη. Ομως έκανα λάθος. Λίγο αργότερα άκουσα στο ραδιόφωνο τον Καρπετόπουλο να λέει ότι ποδόσφαιρο δεν είναι μόνο η νίκη και η πρόκριση. Ποδόσφαιρο είναι το παιχνίδι και το πάθος του, είναι η συγκίνηση που βγαίνει αποσταγμένη, χωρίς ίχνος από όσα είδαμε στο ντέρμπι του Σαββάτου. Και ο ΠΑΟΚ της Μόσχας, εκτός από ποδόσφαιρο παρήγαγε και συναισθήματα. Εν τέλει αποκλείστηκε όπως του αξίζει. Με εκείνα τα στοιχεία της ακρότητας και του δράματος που κάνουν αυτήν την ομάδα να είναι ΠΑΟΚ. Γιατί ο πόνος είναι για τον ΠΑΟΚ ότι ήταν η ξενιτιά για τα τραγούδια του Καζαντζίδη.
του Κώστα Γιαννακίδη

Δεν υπάρχουν σχόλια: