Πώς περνούν τα χρόνια αλήθεια; του Δημήτριου Κουμούση

Ήμουν μαθητής τότε της έκτης του 2ου Δημοτικού Σχολείου Βεροίας, του επονομαζομένου "Μελέτειο Παρθεναγωγείο". 25 Μαρτίου του 1956.

Όλων των σχολείων τα μαθητούδια, που θα λάβαιναν μέρος στην παρέλαση (από πρωτάκια και μέχρι εκταίους) είχαμε συγκεντρωθεί στην Πλατεία Ωρολογίου και άλλα κοντά, αλλά πιο πέρα καμαρώναμε για την ελληνικότητά μας αντικρίζοντας το Ηρώο των πεσόντων που το ομόρφυναν τα λίγα κυπαρίσσια.

Η παρέλαση έκανε την έναρξή της, με πολλά χειροκροτήματα από τους θεατές, που οι περισσότεροι (κυρίως γονείς) κρατώντας γαλανόλευκες σημαιούλες επευφημούσαν τα παιδιά τους, ώσπου ο τελειωμός της έκλεισε με τους εμβατηριακούς ήχους της στρατιωτικής μπάντας.

Λίγους μήνες πριν (τέλος Γενάρη – αρχές Φλεβάρη) οι διευθυντές των Βεροιώτικων δημοτικών σχολείων, είχαν συμπράξει και αποφάσισαν να γίνει μία επετειακή θεατρική παράσταση, για τον διπλό γιορτασμό της μέρας, με ηθοποιούς μαθητές (πρωταγωνιστές και κομπάρσους) επιλεγμένους από τους δασκάλους των σχολείων. Έτσι, λοιπόν, ήμουν κι εγώ τυχερός, αφού ο αείμνηστος δάσκαλός μου Θεοδόσης Αληχανίδης μου έδωσε την ευκαιρία να συμμετέχω, έχοντας δεύτερο ρόλο, σε αυτή την μαθητική προσπάθεια. Έτσι αργά το απόγευμα όλοι οι συντελεστές του έργου (κορίτσια κι αγόρια) αφού ήμασταν καλά προετοιμασμένοι βρεθήκαμε μέσα στην Παλαιά Μητρόπολη, που τώρα μετά από 104 χρόνια ανακαινίσθηκε και θα γίνουν τα εγκαίνιά της την Κυριακή 5 Ιουνίου.

Ο χώρος που παίχθηκε η παράσταση ήταν μια υποτυπώδης εξέδρα μπροστά από το Ιερό και δεξιά του Ναού (πολύ γνωστός για μένα από την κατήχηση που μας έκανε ο αείμνηστος πατέρας Βασίλειος – ιεροκήρυκας).

Πρωταγωνίστρια του έργου ήταν η Κορίνα Τσοπέη, που πριν λίγες μέρες σε κατ’ ιδίαν τηλεφωνική επικοινωνία στην Αμερική που βρίσκεται, μου εκμυστηρεύτηκε λέγοντας: «Θεωρώ ότι εκείνη η βραδιά ήταν γουρλίδικη γιατί μπήκε στην ψυχή μου το όμορφο σαράκι της μετέπειτα πορείας μου στον καλλιτεχνικό χώρο, αποκορύφωμα της οποίας υπήρξε η ανάδειξή μου ως ΜΙΣ ΥΦΗΛΙΟΣ, μια διάκριση που πρώτη φορά είχε Ελληνίδα.

Ήμουν τυχερός, όπως κάπου προανέφερα, αλλά και… άτυχος, γιατί παριστάνοντας στο ρόλο μου έναν Τούρκο αγγελιοφόρο και υψώνοντας τη φωνή μου ζητούσα από την Κορίνα Τσοπέη, που παρίστανε στο ρόλο της την σκλαβωμένη Ελλάδα, να καταθέσει τους σισανέδες στην Τουρκιά. Αυτή, σχεδόν μαινόμενη μου άστραψε ένα ηχηρό σκαμπίλι στο πρόσωπο και μ’ έκανε να γυρωβολήσω. Κοντά στο 1,70 το αγέρωχο μπόϊ της κατάφερε περίτρανα εμένα τη μισοριξιά να το θυμάμαι ακόμη.

Αξίζει να αναφέρω, ότι ενάμιση ή δύο χρόνια περίπου, ήταν μαθήτρια του 3ου Δημοτικού Σχολείου Βεροίας, σαν προσωρινή κάτοικος της πόλης μας, επειδή, αν θυμάμαι καλά ο πατέρας της ήταν ανώτατος αξιωματικός υπηρετώντας τη θητεία του στη Βέροια (θαρρώ διοικητής ή υποδιοικητής του Β΄ Σώματος Στρατού).

Και κλείνοντας θα αναφέρω την τελευταία φράση της Κορίνας Τσοπέη κατά την τηλεφωνική μας επικοινωνία, που είπε: "Θα ‘θελα πάρα πολύ νάμαι κι εγώ στα εγκαίνια  της Παλαιάς Μητρόπολης, αλλά… Όμως στέλνω τα θερμά συγχαρητήρια στον Μητροπολίτη σας που την ανέστησε και πολλά-πολλά χαιρετίσματα στις Βεροιώτισες και τους Βεροιώτες. Φιλάκια."