Κλάψαμε ρε ΠΑΟΚΑΡΑ

του Τάσο Σταμπουλή

Και τώρα πάλι τι να… πρωτογράψεις. Ας αρχίσουμε από τα βασικά. Δεν είναι πολλά τα παιχνίδια σε όλη σου την ζωή, που μόλις τα δεις έστω και από την τηλεόραση, ξέρεις ότι δεν θα τα ξεχάσεις ποτέ. Μέχρι να πεθάνεις. Δεν είναι πολλά τα παιχνίδια που μέσα σε ενενήντα λεπτά, μπορούν να σε κάνουν να γελάσεις μέχρι δακρύων και στο τέλος να κλάψεις και πραγματικά! Δεν είναι πολλά τα παιχνίδια που αρχίζουν και κάνεις τον σταυρό σου πως θα τελειώσουν γιατί η ομάδα προέρχεται από πολύ αρνητικά αποτελέσματα και στο τέλος η ίδια ομάδα καταφέρνει, όχι μόνο να κερδίσει, αλλά να πετύχει ίσως την μεγαλύτερη εκτός έδρας νίκη της ιστορίας της. Τέλος, δεν είναι πολλά τα παιχνίδια, που σε κάνουν σαν άνθρωπο να σηκωθείς από τον καναπέ σου, να παθιαστείς τόσο πολύ με αυτό που βλέπεις ώστε να ξεχάσεις ότι αν κλοτσήσεις το τραπέζι θα ματώσει το πόδι σου (!) και να σε παρασύρουν οι ίδιοι οι παίκτες με αυτά που κάνουν μέσα στο γήπεδο. Από τους συνδυασμούς μέχρι τα… λυσσαλέα τάκλιν. Όλα αυτά, περνούν το Τότεναμ – ΠΑΟΚ στο πάνθεον της ασπρόμαυρης ιστορίας... ...Γιατί είναι αυτά τα παιχνίδια, που μεταφέρουν αυτούσια στο χορτάρι τον μύθο της ιστορίας αυτού του συλλόγου. Ο ΠΑΟΚ κύριοι δεν είναι απλά ποδοσφαιρική ομάδα. Είναι η συνέχεια της μαρτυρίας των ψυχών. Αυτών των εκατομμυρίων ψυχών που τον υποστήριξαν, τον υποστηρίζουν και θα τον υποστηρίζουν όσο υπάρχει ο πλανήτης και όσο θα υπάρχει το ποδόσφαιρο. Κατά έναν σχεδόν μεταφυσικό τρόπο, η ενέργεια, η άδολη αγάπη και η λατρεία αυτών των ψυχών μεταφέρεται στα αποδυτήρια και στις ψυχές των ποδοσφαιριστών. Χωρίς να έχει και τόσο μεγάλη σημασία ποιοι είναι αυτοί που παίζουν μέσα στο γήπεδο, ποιος κάθεται στον πάγκο, ποιος διοικεί. Προς Θεού δεν θέλω να μειώσω κανέναν. Αλλά πάλι, όταν βλέπεις παιχνίδια σαν το χθεσινό, ο νους σου μόνο στο μεταφυσικό πάει. Μόνο εκεί... Ο ΠΑΟΚ λοιπόν προκρίθηκε με εκκωφαντικό τρόπο στους «32» του Γιουρόπα Λιγκ, μία αγωνιστική πριν το τέλος (άρα έκανε ήδη ένα βήμα μπροστά σε σύγκριση με πέρυσι που προκρίθηκε στην τελευταία αγωνιστική στο Ζάγκρεμπ) και διέψευσε με πάταγο έναν παίκτη της Ρουμπίν Καζάν, που πριν το ματς στη Ρωσία έλεγε ότι «ο ΠΑΟΚ είναι μία ομάδα του ευρωπαϊκού μέσου όρου». Με πορείες σαν την περσινή και την φετινή, το μέσο όρο το ξεπέρασε κατά πολύ. Δεν θέλω ν’ αναλύσω ιδιαίτερα το ματς. Και μόνο το γεγονός ότι ο ΠΑΟΚ κέρδισε παίζοντας με 55’ έχοντας παίκτη λιγότερο, αρκεί να δείξει την αξία της εμφάνισης. Ο Ολλανδός ρέφερι ήταν τραγικός, ευτυχώς αντιλήφθηκε έστω και αργά ότι αν επέτρεπε το 2-2 στην φάση με τον Κοντρέρας, θα είχε κάνει μία από τις χειρότερες διαιτησίες στην ιστορία, αφού υπήρχε ήδη η γκέλα του ανύπαρκτου πέναλτι και της αποβολής του Σταφυλίδη. Το πρώτο ημίωρο ήταν απλά μαγικό, η πεντάδα Γκαρσία, Σαλπιγγίδη, Γεωργιάδη, Αθανασιάδη και Φωτάκη έκανε απίστευτα πράγματα στο γήπεδο και τα γκολ είναι βγαλμένα από τα πιο τρελά όνειρα των ΠΑΟΚτσήδων. ΥΓ1: Φαντάζομαι ότι από σήμερα όσοι αδίκησαν τον Σαλπιγγίδη και τον Κοντρέρας, μπορούν απλά να τους βγάλουν ξανά το καπέλο. ΥΓ2: Όπως μου έγραψε κι ένας φίλος, όταν ο ΠΑΟΚ έχει πόντιους στην ενδεκάδα θα μεγαλουργήσει. ΥΓ3: ΠΑΟΚ, το καλύτερο αγχολυτικό για την οικονομική κρίση! ΥΓ4: Αν παίζει με το 50% της εμφάνισης του Λονδίνου, ο ΠΑΟΚ προλαβαίνει να χτυπήσει και το πρωτάθλημα! Χωρίς την παραμικρή δόση υπερβολής. ΥΓ5: Για την κερκίδα δεν χρειάζεται να προσθέσω τίποτα. Μιλάει η εικόνα και ο ήχος. Όπως πάντα.