Δε ξέρω τί να παίξω στα παιδιά
στην αγορά, στο Λαύριο
Είμαι μεγάλος, με τιράντες και γυαλιά
κι όλο φοβάμαι το αύριο
Πώς να κρυφτείς απ' τα παιδιά;
Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα.
Και μας κοιτάζουν με μάτια σα κι αυτά
όταν ξυπνούν στις δύο η ώρα
Ζούμε μέσα σ' ένα όνειρο που τρίζει
σα το ξύλινο ποδάρι της γιαγιάς μας
μα ο χρόνος ο αληθινός
σαν μικρό παιδί είναι εξόριστος
μα ο χρόνος ο αληθινός
είναι ο γιός μας ο μεγάλος κι ο μικρός
Δεν ξέρω τί να παίξω στα παιδιά
μα ούτε και στους μεγάλους
πάει καιρός που έχω μάθει ξαφνικά
πως είμαι ασχημοπαπαγάλος
Πώς να τα κρύψεις όλα αυτά;
Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλοι.
Και σε κοιτάζουν με μάτια σα κι αυτά
όταν γυρνάς μεσά στη πόλη
Δεν ξέρω γιατί αλλά τις τελευταίες μέρες οι παραπάνω στίχοι του Νιόνιου είναι συνεχώς μέσα στο κεφάλι μου. Να φταίει που δεν έχω τίποτα άλλο να πω; Να φταίει που ανοίγω την τηλεόραση και βλέπω εδώ και ένα μήνα περίπου το ίδιο έργο στα δελτία ειδήσεων; Ή μήπως φταίει που μεγαλώνω και ξεχνώ όλο και πιο εύκολα πρόσωπα και εικόνες, συνήθειες και συμπεριφορές; Όπως και να'χει αισθάνομαι αλλοτριωμένος και ναι, δεν αισθάνομαι καθόλου καλύτερα με την διαπίστωση πως δεν είμαι ο μόνος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου