"Τωρινοί Έλληνες που κουβαλάμε την αγάπη για γνώση και έρευνα των αρχαίων Ελλήνων, την άφοβη παλικαριά και την σοβαρότητα των Μακεδόνων του Φιλίππου και του Μεγαλέξανδρου, αλλά και την χριστιανική ευλάβεια και τη σεμνότητα των Βυζαντινών μας προγόνων".
Αυτή σου η αφιέρωση με εντυπωσίασε πολύ. Διάβασα το βιβλίο σου σεβαστέ δάσκαλε και θέλοντας και μη έφερα στη μνήμη μου πράγματα και τοποθεσίες που ήταν κρυμμένες στα υπόγεια και μουχλιασμένα ντουλάπια της. Η σχεδόν δύο δεκαετιών διαφορά ηλικίας μεταξύ μας δεν ήταν εμπόδιο να διαβώ τα ίδια μονοπάτια της ανάμνησης στον μαχαλά του Αηγιώργη και τα διάφορα λημέρια στο αγαπημένο μας ποτάμι, με τις σπηλιές τις κληματσίδες και τα αφρόψαρα.
Βέβαια άλλη η δουλειά του ναύτη και άλλη του καντηλανάφτη. Ο πρώτος είναι ολημερίς κι οληνυχτίς στο πόδι και με ήλιο και βροχή, ενώ ο δεύτερος υπό σκιάν και με το λάδι και με το ανάφορο. Δεν θάθελα με τίποτα να ζήσω τον διχασμό, τους φόνους ένθεν και ένθεν την ολική καταστροφή περιουσιών εν ονόματι των διάφορων αγώνων τον εκτοπισμό και την εξορία λόγω διαφορετικής ιδεολογίας.
Το αληθινό σου μυθιστόρημα με τους ήρωες που περιγράφεις δίνει μία πραγματική εικόνα της ζωής σου και όχι μόνο της δικής σου, αλλά και των άλλων με αποκλειστικά υποκειμενικό τρόπο.
Διαβάζοντάς το αμέσως καταλαβαίνεις ότι το χέρι που χρησιμοποιεί την πένα έχει μία ακρίβεια, μία σταθερότητα που σε παραπέμπει σε άτομο ειλικρινές, με σκέψη τεχνοκράτη και όχι φιλολογική και νομικίστικη διάθεση.
Η περιδιάβαση στον χώρο της Βέροιας με θύμισες σε πρόσωπα γνωστά ανά την πόλη, με συγκίνησε ιδιαίτερα, γιατί είχα την τύχη να μεγαλώσω κοντά στο τυπογραφείο των δύο αδελφών, του Νίκου και του Μέλτη.
Η απογευματινή παρέα στον πάγκο στην δεξιά άκρη του μαγαζιού ήταν συνήθως ο αγαπημένος σου Στέλιος, ο βουλευτής ο Μήτσος, ο δικηγόρος και ιδρυτής της Φιλαρμονικής Βεροίας, ο Τάκης, υπάλληλος της ηλεκτρικής εταιρίας και ποιητής, (άραγε θα φροντίσει κάποιος να μαζευτούν τα ωραία ποιήματά του που δημοσιευόταν και στην τότε Μακεδονία ;) καθώς και άλλοι μερικοί των οποίων είναι εν ζωή.
Είμαι υποχρεωμένος να γράψω και γω δύο γραμμές για τον Στέλιο μια και έμαθα πολλά τις λίγες ώρες που μπορούσα να είμαι κοντά του στο τυπογραφείο και να έχω σαν κειμήλιο την αφιερωμένη σε με ποιητική του συλλογή. Εύγε σου κυρ Γιώργη για όσα και ότι έκανες γιαυτόν τον ωραίο υμνωδό της Βέροιας, τον οποίο, επειδή ζω μακριά, εύχομαι να προβάλλει η δημοτική αρχή, η επιφορτισμένη με τα της τέχνης και της νόησης.
Η λεπτομερής σου αναφορά στην περίοδο του εμφυλίου, ο τρόπος που τα γράφεις ίσως είναι η μία πλευρά του νομίσματος που παίχτηκε "κορώνα"-"γράμματα", γιαυτό πιστεύω να δημιουργήσεις και διαφωνίες οι οποίες κατά την ταπεινή μου γνώμη πρέπει να υπάρχουν, γιατί αποτελούν την νοστιμιά, την γλυκάδα μιάς συζήτησης για το βιβλίο και δεν είναι αυτό ένα ξενέρωτο άχρωμο κατευθυνόμενο έντυπο.
Αναφέρθηκες και στην χούντα. Δεν ήμουν τόσο μεγάλος και τόσο γνώστης της πολιτικής εκείνης της εποχής. Αφού ήρθαν με τη βία βεβαίως και όχι με ευχές, εγκαταστάθηκαν, γιατί δεν φύγαν στους στρατώνες τους και να αφήσουν το τοπίο στο λαό;
Πιστεύω απόλυτα ότι αυτοί που πρωτοστάτησαν στο κίνημα της χούντας, προδόθηκαν και εξαφανίστηκαν σιγά σιγά, μιά και η καμαρίλα και οι τιτλουάριοι(βυζάντιο) εκεί κάτω στην Αθήνα δεν αφήνουν κανέναν να επιβιώσει. Δεν βλέπεις την σημερινή εποχή; Αναδεικνύεις κάποιον βουλευτή και στο τέλος καταλήγει μόνιμος κάτοικος Αθηνών και αφήνει στο τέλος εκεί τα κόκαλά του.(έχω άδικο;)
Η προσωπική μου άποψη είναι ότι η χειρότερη Δημοκρατία είναι πολύ πιο καλή από την χούντα, για έναν και μόνο λόγο. Έχεις λόγο κυρ Γιώργο μου. Έχεις τρόπο προσωπικά να δείξεις την αντίθεσή σου σε σοβαρά θέματα, να παρασύρεις στην διαφωνία σου και άλλους χωρίς να φακελωθείς.
Αν πρόσφερες ή όχι στην Βέροια αν έχουν το κουράγιο οι μετέπειτα δημοτικοί άρχοντες ας το πούν. Νομίζω ως Βλαχοβεροιώτης που έζησα πολύ λίγο αλλά έντονα την Βέροια (από τα 19 μου που έφυγα έρχομαι μόνο σαν επισκέπτης και ΨΗΦΟΦΟΡΟΣ καθώς και η φαμίλια μου) έχω το δικαίωμα να εκφράσω την άποψή μου για το ότι ήσουν όντως από τους πιο άξιους δημοτικούς άρχοντες, το ότι δεν βοηθήθηκες να ξαναγίνεις Δήμαρχος πιστεύω στο κατεξοχήν ελληνικό "Εξ ιδίων τα βέλη Δέσποτα".
Νομίζω αγαπητέ δάσκαλε ότι οι Βεροιώτες καλά θα κάνουν να διαβάσουν τον βιβλίο αυτό γιατί το αξίζει. Πρέπει να σε βασάνισε πολύ κατά τη γραφή, πρέπει να χρησιμοποίησες ζυγαριά ακριβείας ώστε να μην αδικήσεις κάποιον.
Σου εύχομαι να είσαι γερός να γράφεις να μας συγκινείς να μας στενοχωρείς και να μας υπομένεις.
Γιάννης Ντισέλιας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου