Αιτή καλεί Ελλάδα

Του Νότη Ανανιάδη

Πρέπει να ομολογήσω πως η εμμονή μου στη συλλογή «άχρηστων πληροφοριών», όπως λέει και μια φίλη μου, σε συνδυασμό με τα χρόνια που έχουν περάσει, από τότε που τέλειωσα το Λύκειο, με έκαναν εδώ και μέρες, με το άκουσμα της συγκλονιστικής καταστροφής που έπληξε τη φτωχότερη χώρα της Καραϊβικής, την Αϊτή, να χάνω το κύριο, που είναι φυσικά η ανθρωπιστική τραγωδία εκεί μακριά. Και να αναζητώ κάτι άλλο. Δεν μπορούσα να θυμηθώ, αλλά ήμουν βέβαιος ότι κάτι άλλο μου έφερνε στο μυαλό η λέξη Αϊτή. Ότι θερίζει το AIDS; Ναι, αλλά δεν ήταν αυτό.
Δικτάτορες τύπου Πάπα Ντοκ και Μπέιμπυ Ντοκ; Ναι, αλλά ούτε αυτό. Εκλογή και ανατροπή του προέδρου Αριστίντ; Ούτε αυτό. Ούτε οι εικόνες από τις εξεγέρσεις και τις λεηλασίες στο παρελθόν στο Πορτ-ο-Πρενς. Ούτε καν το περίεργο, κατʼ αρχήν, ένα νησί της Καραϊβικής, η Εσπανιόλα, να είναι χωρισμένο στη μέση και το μισό που συνιστά την Αϊτή να είναι βυθισμένο στην εξαθλίωση, ενώ το άλλο μισό, η Δομινικανή Δημοκρατία, να διατηρεί ένα αξιοπρεπές βιοτικό επίπεδο. Τη λύση στην απορία μου την έδωσε μια σύνθετη αναζήτηση στο google. Και θυμήθηκα ένα μπλε βιβλίο. Στο μάθημα της Ιστορίας - επιλογής, για τις πανελλήνιες εισαγωγικές εξετάσεις στο Πανεπιστήμιο, που μας εισήγαγε στην ανάγνωση και αναζήτηση των πηγών.
Εκεί είχα βρει την Αϊτή της Ελλάδας και της Ελληνικής Επανάστασης που μου ξανάφερε μπροστά μου το google. Στην Ιστορία της Νεότερης Ελλάδας του Τάσου Βουρνά, καταγράφεται πως η Αϊτή ήταν η πρώτη χώρα που αναγνώρισε την ελληνική κυβέρνηση - διοίκηση, μόλις λίγους μήνες μετά την Ελληνική Επανάσταση του 1821. Οι μαύροι σκλάβοι της Αφρικής, που ζούσαν σε συνθήκες εξαθλίωσης κάτω απʼ τους Γάλλους γαιοκτήμονες της Εσπανιόλας είχαν εξεγερθεί λίγα χρόνια πριν. Και στις αρχές του 19ου αιώνα κατάφεραν να αποκτήσουν την ανεξαρτησία τους.
Στο πλαίσιο δε μιας διεθνούς εκστρατείας αναγνώρισης - υποστήριξης της Ελληνικής Επανάστασης της "Επιτροπής του Παρισιού" υπό τον Κοραή, ο πρόεδρος τότε της μικρής νησιωτικής Δημοκρατίας, συγκινητικά αναγνώρισε τη χώρα, πρώτος σε όλο τον κόσμο και ευχήθηκε τη νίκη της Επανάστασης. Και ακόμη, έστειλε στην Επιτροπή στο Παρίσι τόνους καφέ (πολύτιμο προϊόν στην Ευρώπη τότε), για να πουληθούν και να αγοραστούν όπλα για τον Αγώνα. Αλλά και κάποιους εθελοντές, για να πολεμήσουν δίπλα στους αγωνιστές του ʽ21.
Όλα αυτά από μια φτωχή τότε και τώρα μικρή χώρα. Χρωστάμε πολλά, ως σύγχρονο κράτος, σχεδόν παντού στον κόσμο. Δεν χρωστάμε ηθικά πολλά περισσότερα στη δύστυχη αυτή χώρα; Πόσο θα επιβάρυνε τη δεινή οικονομική μας θέση μια ενδεχόμενη "υιοθέτηση" της Αϊτής; Έστω, ως ανταπόδοση εκείνη της προ σχεδόν 200 ετών έμπρακτης αλληλεγγύης που επέδειξαν προς την Ελλάδα οι Αϊτινοί.΄

εφημερίδα Η ΑΥΓΗ