Το παράπονο ενός σκύλου προς τον άνθρωπο

Θα θελα φίλε να ξεχάσω το κρύο και την ερημιά
Την πείνα που με τυραννάει και την δική σου απονιά
Θέλω τις άγιες ημέρες δώρο να έρθει απ’ τον Θεό
Όχι σπιτάκι ούτε φαγάκι να έρθεις εσύ που αγαπώ

                                                         

Θα θελα φίλε μου να ξέρεις ότι με πλήγωσες βαθιά
Όταν μου έδωσες να φάω το θάνατο για λησμονιά
Να ξερες φίλε πως πονούσα. Γιατί μου το κανες αυτό;;
Ποτέ πολλά δεν σου ζητούσα. Ποτέ δεν σου έκανα κακό

Πάντοτε φίλε ήμουν κοντά σου για προστασία. για καλό.
Στα μάτια μέσα σε κοιτούσα σε είχα δίπλα μου αδερφό.
Συγνώμη φίλε που γαυγίζω όμως δεν ξέρω να μιλώ.
Να μ’ αγαπάς μόνο ζητούσα όπως εγώ σε αγαπώ!!

Λυπάμαι φίλε που δεν ξέρω με όμορφα λόγια να μιλώ
Για να σου πω ότι υπάρχω μονάχα για να σ’αγαπώ
Πράξη μου κάνω την αγάπη για να την νιώσεις πιο καλά.
Θα πρεπε να την καταλάβεις όταν κουνάω την ουρά..

Πονάω φίλε, και γυρνάω τα μάτια μου στον ουρανό.
Γιατί με έπλασες Θεέ μου αν δεν μου άξιζε να ζω;;
Ήρθε ένας άγγελος κοντά μου με χάιδεψε όλο στοργή.
Και μου’ πε πως σε λίγο θα ‘ μαι στου παραδείσου την αυλή.

Τι ευτυχία είναι Θεέ μου!! Τι όμορφα τι φωτεινά!!
Χαίρεται πια η ψυχή μου στην δική Σου αγκαλιά!!

Κακία φίλε δεν κρατάω, δεν είμαι εγώ όπως εσύ
Πριν φύγω στην καρδιά μου είχα την δική σου τη μορφή.
Όχι για να σου ρίξω ευθύνες ούτε για να κατηγορήσω
Μόνο για να σου πω αντίο και να σ’ αποχαιρετήσω

Θα ‘θελα φίλε να θυμάμαι ότι μ ‘αγάπησες κι εσύ
Όμως λυπάμαι γιατί ξέρω
Πως το φιλί σου ήταν πάντα Του Ιούδα το φιλί!!