Το είπαμε και το κάναμε!
Οι βέσπες πάνε βουνό! Και συγκεκριμένα πάνε στο Βέρμιο!
Ξεκινώντας στις 08.00 το πρωί από Θεσσαλονίκη, το γκρουπάκι των 6 βεσπών και ενός μικρού …TDM, πήγε Βέροια για να συναντήσει το άλλο γκρουπάκι με τις 3 κυρίες και τα δύο “τέρατα” (βλ.Varadero & DR800!).
Σε αυτό το σημείο να δώσω τα εύσημα στις δύο Κυρίες με Κ κεφαλαίο που συνόδεψαν τους άντρες τους από Θεσσαλονίκη καβάλα στις μηχανές αψηφώντας το κρύο που ίσως σε κάποιες στιγμές να έπεσε και κάτω από τους 5 βαθμούς Κελσίου!
Με την υποστήριξη λοιπόν των Varadero και DR800, αφού τρείς Vespa και το TDM σεβόμενα τον ασφάλτινο χαρακτήρα τους αποφάσισαν να μην πατήσουν χώμα και να πιουν ένα καφεδάκι στη υγειά των τολμηρών, η παρέα ξεχύθηκε στο βουνό. Στόχος η κορυφή του χιονοδρομικού κέντρου Σελίου, πράγμα όχι και τόσο εύκολο όπως αρχικά φάνταζε στο μυαλό μας! Μην φανταστείτε πως τα “εργαλεία”(στις βέσπες αναφέρομαι) είχαν πρόβλημα στο να το καταφέρουν. Κάθε άλλο μάλιστα! Απλά ρωτήστε τα χέρια μας και όλο μας το κορμί τι τράβηξαν απ’το ταρακούνημα, τα άλματα, τη λάσπη, τον πάγο και και και…
Όλη αυτή η εμπειρία του να σκαρφαλώνεις σε ένα βουνό τέτοιας ομορφιάς και δη τέτοια εποχή, με το φύλλωμα των δέντρων κατακίτρινο και γενικότερα το φανταστικό αυτό περιβάλλον και όλα αυτά πάνω σε μια Vespa, ήταν κάτι τελείως πρωτόγνωρο για μένα! Η αίσθηση που σου δίνει το μηχανάκι φρικτή! Θες να το πετάξεις στο γκρεμό και να πας για καφέ μπροστά από κανένα τζάκι μπας και ηρεμήσεις! Νιώθεις ανατριχίλα που δεν μπορείς να το πας εκεί που θέλεις και σε πάει όπου θέλει αυτό! Αλλά τι να κάνει το καημένο με τις τόσες δα ροδίτσες των 10 ιντσών; Τι να πρωτοκαταπιεί; Τις πέτρες; Τα χαντάκια (ο μικρός Χίτο έπεσε σ’ένα!) ; Τα νεροφαγώματα; Τα νερά;
Η διαδρομή δεν ήταν και πολύ φλάτ! Απαιτούσε πολύ καλή συγκέντρωση εάν ήθελες να κινηθείς σβέλτα και δεν συγχωρούσε λάθη! Αρκετές φορές είδα τον Χριστό…θέλω να πω τρόμαξα πολύ βλέποντάς με να πηγαίνω απειλητικά προς τον γκρεμό, μη μπορώντας να κουμαντάρω το τέρας των 11 ίππων και του ενός γαϊδουριού που το οδηγούσε! Πως αλλιώς να χαρακτηρίσεις κάποιον που μη έχοντας τι να κάνει στη ζωή του καβαλάει το καημένο το σκούτερ του και παίρνει τα βουνά;;;
Παρά ταύτα μετά από λίγο και υποβοηθούμενος απ’την αδρεναλίνη που πλέον κυλλά μπόλικη στο αίμα, παίρνεις λίγο αέρα και το γκάζι ανοίγει πολύ πιο εύκολα! Όλα είναι θέμα ψυχολογίας αλλά και ταχύτητας θα’λεγα αφού τώρα η βέσπα περνά πετώντας πάνω απ’τα εμπόδια και δεν προλαβαίνει να χωθεί μέσα σ’αυτά! Θα πρέπει όμως να έχεις πάντα τα μάτια σου 14 για τα πιο μεγάλα, που όση ταχύτητα και να’χεις δεν τα περνάς, που τον Θεό να’χεις μπάρμπα!
Απ’τον ενθουσιασμό που είδα στα μάτια των υπόλοιπων παιδιών στο τέλος της ημέρας, η εκδρομή αυτή θα γίνει σίγουρα θεσμός!
Εγώ πάντως πλέον σκέφτομαι πολύ σοβαρά να το γυρίσω…
…Στο χώμα εννοώ!!!
Η διαδρομή.
Δημήτρη είσαι μορφή!
Δώσε και μένα μπάρμπα!
Συναντώντας τα παιδιά στην Ελιά.
Πέτρος & Γιάννης
Μαζί με τον διοργανωτή Δημήτρη!
Εργαλείο!
Βάζοντας τα κατάλληλα λάστιχα...
...θα σας σκίσω όλους!
Οι ασφάλτινοι αποχωρούν.
Ανηφορίζοντας...
Μπιτίβανος(biti) & Καριότης(vespagonistis)
Καλά πάμε;
Πάει καλά αυτό το παιδί;
Η γριά δεν μασάει!
Οργώνει!!!
Πολλά τα άλογα!!!
Απίστευτη εμπειρία!!!
Επειδή η καθαριότητα είναι η μισή αρχοντιά!
Στάση για αναμνηστική φώτο.
Ο καιρός σιγά σιγά ανοίγει...
Μογγολία;
Κι όμως Ελλάδα!
...
...
Τι έγινε ρε παιδιά;
Χιονοδρομικός σταθμός Σελίου!
Το τέρας των 11 ίππων!!!
Ηλίας Κοτζαερίδης. Ο φωτογράφος μας!
Στέργιε, η υποστήριξη ήταν τελικά αχρείαστη!
Να'ναι καλά τα πόδια μας...
Αναμνηστική στον Αγ.Νικόλαο.
Το τραπέζι είναι κρατημένο για τους βεσπάδες!
Και αυτοί φάγαν καλά (και πολύ φτηνά) κι εμείς καλύτερα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου