ΝΑΙ στο δημοψήφισμα

του Γιώργου Νικολόπουλου στο www.protagon.gr

Scripta manent: «Ένα δημοψήφισμα θα ήταν τρόπος να αποκτήσουν φωνή οι πολίτες, να εκφραστεί νόμιμα, αυθεντικά και δημοκρατικά η βούληση (και) των αγανακτισμένων. Ποιοί να το φοβούνται αυτό;» Αυτό σας έγραφα εδώ , στις 26 του Μάη. Και δεν θα άλλαζα ούτε λέξη σήμερα.

Δυστυχώς, ο πρωθυπουργός ανακοίνωσε τις προθέσεις του στην ΚΟ του ΠΑΣΟΚ. Αν το είχε κάνει στην Ολομέλεια της Βουλής, θα βλέπαμε live τα σαγόνια της Αλέκας, του Αλέξη και του Φώτη να πέφτουν, τη Ντόρα, τον Καρατζαφέρη και πάνω από όλους τον Σαμαρά να ασπρίζουν από το φόβο τους. Με μία κίνηση ματ, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ άδειασε ολόκληρο το πολιτικό σύστημα της χώρας. Αισθάνεται ξένος προς αυτούς. Γι αυτό απλά τους παρέκαμψε. Σε μία τόσο κρίσιμη στιγμή για τη χώρα, θα μιλήσει απευθείας ο λαός.

Άφωνοι όλοι. Γιατί πώς να μιλήσουν οι δελφίνοι του ΠΑΣΟΚ; Να ρίξουν την κυβέρνηση για να αποτρέψουν την προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία; Οι χθεσινοβραδινές προτροπές της Ντόρας προς τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ να ρίξουν την κυβέρνηση μη δίδοντας ψήφο εμπιστοσύνης δεν έμοιαζαν τόσο με σοβαρή αντιπολίτευση, όσο με μία κωμικά άγαρμπη επανάληψη της αποστασίας του 65 (με πρωτεργάτη τότε τον πατέρα της εναντίον του πατέρα και του παππού του νυν πρωθυπουργού, για να μη ξεχνιόμαστε).

Πώς να μιλήσει πια για ξενοκίνητη Χούντα ή Κατοχή το ΚΚΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ ή ο ΛΑΟΣ, όταν τα «σκληρά και βάρβαρα αντιλαϊκά» μέτρα δεν θα επιβληθούν με το έτσι θέλω από τους ξένους ή τα ντόπια «τσιράκια» τους όπως έλεγαν; Θα μιλήσει ο λαός δεν είπαμε; Αν τα θέλουμε καλώς. Αν δεν τα θέλουμε, τα μέτρα δεν περνάνε. Απλό. Κάπως έτσι, το σύνθημα «η χούντα δεν τελείωσε το 73» από γραφικό και ιστορικά ανακριβές, είναι πια ένα σύνθημα κενό νοήματος.

Και ο Σαμαράς; Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Αν πει ΟΧΙ, ως ευρωπαϊκό, αστικό κόμμα εξουσίας απαξιώνεται. Αντί να κάνει εύκολη κριτική για τη διαχειριστική ικανότητα του Παπανδρέου, θα είναι σαν να αρνείται τα 100 δις «κούρεμα» στο χρέος, να αρνείται τα νέα, εξασφαλισμένα δάνεια που θα πληρώνουν μισθούς και συντάξεις για χρόνια, και να τζογάρει τυχοδιωκτικά τα ρέστα του στο μαύρο, στο άγνωστο για την οικονομία και τη χώρα. Αν πει ΝΑΙ, γίνεται αυτό που πασχίζει να αποφύγει από το πρώτο Μνημόνιο. «Συνένοχος». Όπως και να έχει, είναι πολύ ακριβό το τίμημα που καλείται να πληρώσει ο Πρόεδρος της ΝΔ, ο οποίος αγόραζε λαϊκισμό ως τώρα φτηνά. Για την επίσημη ΝΔ και τον εκπρόσωπο της, με το δημοψήφισμα ο πρωθυπουργός θέλει τάχα μου «να υποχρεώσει την κοινωνία να αποφασίσει ανάμεσα στον φόβο της και τον θυμό της». Για τη ΝΔ, ο Έλληνας ψηφίζει με το συναίσθημα. Ή φοβάται ή θυμώνει. Δεν σκέφτεται. Αποκλείεται να ψηφίσει σταθμίζοντας τα υπέρ και τα κατά. Αποκλείεται να κρίνει με λογικά επιχειρήματα. Αποκλείεται να χρησιμοποιήσει το μυαλό του; Αρνούμαι να το δεχτώ.

ΥΓ. Την προηγούμενη εβδομάδα, «στο μυαλό του Παπανδρέου» έγραφα πως το μεγάλο αγκάθι για τον πρωθυπουργό στη συμφωνία για το κούρεμα ήταν ότι προσπαθεί να αλλάξει τους Έλληνες ερήμην τους, με τρόπο «βαθιά αντιδημοκρατικό». Πριν το καλοκαίρι ακόμη, στις 27 του Μάη «τιτίβιζα» στο twitter πως σύμφωνα με πληροφορίες μου ο πρωθυπουργός έβλεπε το δημοψήφισμα ως μάλλον την καλύτερη λύση στην κρίση νομιμοποίησης της κυβέρνησης του. Κόντρα στους πιο πολλούς αναλυτές, ομολογώ πως χαίρομαι που με δικαίωσε, έστω και 5 μήνες μετά.