Όνειρο ζω με τον Αλέξη, μη με ξυπνάτε!

του Βασίλη Στεφανακίδη

Βάλσαμο στ΄ αυτιά των δοκιμαζόμενων Ελλήνων ο μελίρρυτος λόγος του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ κ. Αλέξη Τσίπρα. Με το αναμφισβήτητο χάρισμα του που θυμίζει άλλες εποχές κι άλλο ηγέτη, δεν άφησε κανένα παραπονούμενο.
 Είχε να μοιράσει ελπίδες και δώρα σε όλους πλην των «λαομίσητων» εφοπλιστών, αλλά και εχόντων - κατεχόντων. Πρόγραμμα και λόγος που φουσκώνει το ρεύμα των αγανακτισμένων και πολύπαθων συμπολιτών μας και στοιχίζονται μαζί του για να επανακτήσουν τα απολεσθέντα εντόκως.

Κυβερνητικό πρόγραμμα που αποκαθιστά τα πράγματα και βάζει κάθε κατεργάρη στον πάγκο του. Ακόμα κι εγώ με τη δημοσιογραφική εμπειρία τριών δεκαετιών και βάλε, έπιασα τον εαυτό μου να συγκινείται με τη νέα εποχή που φέρνει μαζί του ο κ. Τσίπρας μαζί  με το επιστημονικό δυναμικό επιτελείο του. Δεν το κρύβω πως μια φωνή μέσα μου σιγοψυθίρισε: «Και γιατί όχι, τι έχει να χάσεις εκτός από τις αλυσίδες σου;»

Όμως λίγο αργότερα όταν κάθισε ο κουρνιαχτός της αισιοδοξίας ήρθαν πάλι στο μυαλό μου αυτά τα αναθεματισμένα νούμερα που κατατρύχουν τη ζωή μου παιδιόθεν γαρνιρισμένα με κοινή λογική και πάει το όνειρο.
 Έσβησε σαν πυροτέχνημα.

Και επειδή δεν αντέχω να τα κρατώ μέσα μου τα μοιράζομαι μαζί σας.

Πρώτον. Ακύρωση του μνημονίου και ακύρωση των εφαρμοστικών νόμων. Αυτό σημαίνει  το υψηλότατο ρίσκο να μη μπλοφάρουν οι δανειστές και να διακόψουν τη χρηματοδότηση. Επομένως όλα τα άλλα περί αύξησης μισθών, συντάξεων κλπ παρέλκουν.

Δεύτερον. Κούρεμα των δανείων ιδιωτών και επιχειρήσεων. Αν υποτεθεί ότι αυτό το κούρεμα είναι της τάξεως του 20%( κάποιοι μιλάνε και για 30%) τότε αυτό σημαίνει ότι η τράπεζες αυτόματα θα παρουσιάσουν μια νέα τρύπα  40 δισ. ευρώ. Σ’ αυτά θα πρέπει να προσθέσουμε 17 δισ. έντοκα  που λήγουν μέχρι το τέλος του χρόνου και τα οποία αν δεν πληρωθούν από το κράτος(που δεν θα πληρωθούν) τότε η τρύπα μεγαλώνει στα 57 δισ. Με δεδομένο ότι δεν θα έρθουν και τα 50 δισ. από τα ταμείο χρηματοπιστωτικής στήριξης που είναι προγραμματισμένα, τότε η τρύπα ανοίγει στα 107 δισ.

Όμως, εν τοιαύτη περιπτώσει και επειδή ακόμα και στην Κούβα  οι τράπεζες πρέπει να έχουν ένα δείκτη κεφαλαιακής επάρκειας, 2 τινά μπορούν να συμβούν: ή να κλείσουν οι τράπεζες πριν τις κάψει ο κόσμος που εμπιστεύθηκε τις αποταμιεύσεις του ή να κοπεί νέο χρήμα για να καλυφθεί η αναγκαία ρευστότητα. Ευρώ όμως δεν μπορούμε να τυπώσουμε και τα συμπεράσματα δικά σας.

Τρίτον. Τα 20 δισ. του ΕΣΠΑ για τα οποία  τόσος λόγος γίνεται για την ορθολογική χρήση τους, εννοείται ότι  μπαίνουν σε βαθιά κατάψυξη γιατί ποιος θα τα εκταμιεύσει προς μια χώρα που με το ένα πόδι βρίσκεται εκτός  ευρωζώνης;
Τέταρτον .Οι  επιδοτήσεις προς τους αγρότες που εφεξής θα αξιοποιούνται ορθολογικά, περιττό να πούμε ότι απλά δεν θα υπάρχουν. Απορίες μου έμειναν επίσης πως θα χαρισθούν τα χρέη των αγροτών κατά το μοντέλο  Γεωργίου Παπαδόπουλου, αλλά αυτό ίσως διευκρινισθεί εν ευθέτω.

Πέμπτον. Κατάργηση των φοροαπαλλαγών των εφοπλιστών. Δεν θέλει ειδικές γνώσεις για να κατανοήσει κανείς ότι η αλλαγή σημαίας σε ένα πλοίο και σε στόλο ολόκληρο γίνεται εν μια νυκτί. Αυτό θέλουμε; Αν ναι, μαζί σας.

Έκτον κατάργηση των χαρατσιών.  Με τι όμως θα αναπληρωθούν;

Έβδομον: Φορολόγηση των κεφαλαίων που φεύγουν από τη χώρα κατά την έξοδο.
Άραγε δεν βρέθηκε κανείς  να ρωτήσει να του πουν για την ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης;  Το ήξερε και γι αυτό προφανώς δανείστηκε το παράδειγμα  από άλλη ήπειρο
 Αυτά όμως είναι ψιλά γράμματα γιατί εκεί που φθάσαμε ελάχιστοι είναι αυτοί που ακούν και σκέφτονται με τη λογική. Οι περισσότεροι ζουν ξανά το όνειρο της λαϊκής κυριαρχίας και το σύνθημα του ‘80 «ο λαός στην εξουσία».

Και όσοι τολμούμε  διαφορετική άποψη γινόμαστε αντικείμενα λοιδορίας και υβριστικών συμπεριφορών. Τι να κάνουμε όμως, η ελευθερία της έκφρασης για την οποία τόσο αγωνίστηκε η αριστερά, στις μέρες μας  δυστυχώς έχει μεγάλο τίμημα.