του Γιώργου Καρελιά
Το 2009, πριν από τις εκλογές, ο Γιώργος Παπανδρέου είχε βρεί, ως γνωστόν, λεφτά και έταζε. Αν και γνώριζε ότι θα παραλάμβανε έλλειμμα τουλάχιστον 10%, πείστηκε από διάφορους κουφιοκεφαλάκηδες συνεργάτες του να εμφανιστεί «φιλολαϊκός». Όταν ανέλαβε τη διακυβέρνηση και είδε από μέσα ότι η κατάσταση ήταν πολύ χειρότερη, συνέχισε τα ίδια. Κάποιοι του εισηγήθηκαν να κηρύξει κατάσταση έκτακτης ανάγκης, αλλά εκείνος προτίμησε, ως πρώτη πράξη της κυβέρνησής του, να δώσει επίδομα κοινωνικής αλληλεγγύης. Τα υπόλοιπα τα ξέρουμε. Ήρθαν οι περικοπές μισθών και συντάξεων, αφού πρώτα ήρθε η τρόικα.
Όλο αυτό το διάστημα ο Αντώνης Σαμαράς μπαινόβγαινε στο «Ζάππειο» και έταζε πότε αποκατάσταση μισθών και συντάξεων, πότε μείωση φόρων και πότε περικοπή της δημόσιας σπατάλης. Τα ίδια, δηλαδή, που έχουν πει ο Κώστας Καραμανλής και ο Γιώργος Παπανδρέου, φυσικά πριν γίνουν πρωθυπουργοί. Χτες ο Σαμαράς δεν ξαναπήγε στο Ζάππειο, προτίμησε άλλη αίθουσα, αλλά είπε τα ίδια. Και μάλιστα επαυξημένα. Αυξήσεις μισθών, συντάξεων και επιδομάτων, μείωση φόρων και, γενικώς, πάρε κόσμε. Κατά τα άλλα, λέει «εμείς δεν δίνουμε υποσχέσεις, είμαστε υπεύθυνη δύναμη».
Tον ακολούθησε -και τον ξεπέρασε- ο Αλέξης Τσίπρας. Αυτός υπόσχεται ΑΜΕΣΗ αποκατάσταση μισθών και συντάξεων, κατάργηση χαρατσιών και τα συναφή και, ταυτόχρονα, σταθεροποίηση των δημόσιων δαπανών. Με ποια λεφτά; Με φορολόγηση των «εχόντων και κατεχόντων», όπως είπε ο Τσίπρας, μιμούμενος εκφράσεις και επαναλαμβάνοντας υποσχέσεις του Ανδρέα Παπανδρέου της δεκαετίας του ΄80. Βεβαίως, ο ΣΥΡΙΖΑ δικαιούται να υπόσχεται. Όχι μόνο διότι αυτό κάνουν παραδοσιακά τα κόμματα που φλερτάρουν με την εξουσία. Αλλά και διότι ο αρχηγός και τα στελέχη του δεν έχουν απολύτως καμιά εμπειρία από άσκηση εξουσίας.
Με μια διαφορά: σήμερα η χώρα βρίσκεται στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Το γνωρίζει πολύ καλά ο Βενιζέλος, που χειριζόταν ως πρόσφατα τα οικονομικά της. Και γι’ αυτό, φρονίμως ποιών, αποφεύγει τις μεγάλες υποσχέσεις (συν τοις άλλοις θα ήταν και αναξιόπιστος μετά από όσα έχουν μεσολαβήσει). Το γνωρίζει ο Σαμαράς και είναι απορίας άξιον γιατί υπόσχεται πράγματα που δεν θα μπορέσει να υλοποιήσει. Τα γνωρίζουν, έστω λιγότερο καλά, οι του ΣΥΡΙΖΑ. Τι θα κάνουν αν στις 17 Ιουνίου βρεθούν με την κυβέρνηση στο χέρι και τους σκάσει η χρεοκοπία;
Έχω την πεποίθηση ότι ο αρχηγός και το κόμμα που θα έλεγαν «δεν υποσχόμαστε τίποτα πριν δούμε τι θα παραλάβουμε» θα κέρδιζαν με άνεση την πρωτιά στις εκλογές. Φαίνεται, όμως, ότι όλοι υιοθετούν το παλαιοπολιτικό αξίωμα «από το τάξιμο δεν έπαθε κανείς τίποτα». Από αυτούς που έταζαν, εννοείται. Ολοι οι άλλοι ξέρουμε τι πάθαμε.
Το 2009, πριν από τις εκλογές, ο Γιώργος Παπανδρέου είχε βρεί, ως γνωστόν, λεφτά και έταζε. Αν και γνώριζε ότι θα παραλάμβανε έλλειμμα τουλάχιστον 10%, πείστηκε από διάφορους κουφιοκεφαλάκηδες συνεργάτες του να εμφανιστεί «φιλολαϊκός». Όταν ανέλαβε τη διακυβέρνηση και είδε από μέσα ότι η κατάσταση ήταν πολύ χειρότερη, συνέχισε τα ίδια. Κάποιοι του εισηγήθηκαν να κηρύξει κατάσταση έκτακτης ανάγκης, αλλά εκείνος προτίμησε, ως πρώτη πράξη της κυβέρνησής του, να δώσει επίδομα κοινωνικής αλληλεγγύης. Τα υπόλοιπα τα ξέρουμε. Ήρθαν οι περικοπές μισθών και συντάξεων, αφού πρώτα ήρθε η τρόικα.
Όλο αυτό το διάστημα ο Αντώνης Σαμαράς μπαινόβγαινε στο «Ζάππειο» και έταζε πότε αποκατάσταση μισθών και συντάξεων, πότε μείωση φόρων και πότε περικοπή της δημόσιας σπατάλης. Τα ίδια, δηλαδή, που έχουν πει ο Κώστας Καραμανλής και ο Γιώργος Παπανδρέου, φυσικά πριν γίνουν πρωθυπουργοί. Χτες ο Σαμαράς δεν ξαναπήγε στο Ζάππειο, προτίμησε άλλη αίθουσα, αλλά είπε τα ίδια. Και μάλιστα επαυξημένα. Αυξήσεις μισθών, συντάξεων και επιδομάτων, μείωση φόρων και, γενικώς, πάρε κόσμε. Κατά τα άλλα, λέει «εμείς δεν δίνουμε υποσχέσεις, είμαστε υπεύθυνη δύναμη».
Tον ακολούθησε -και τον ξεπέρασε- ο Αλέξης Τσίπρας. Αυτός υπόσχεται ΑΜΕΣΗ αποκατάσταση μισθών και συντάξεων, κατάργηση χαρατσιών και τα συναφή και, ταυτόχρονα, σταθεροποίηση των δημόσιων δαπανών. Με ποια λεφτά; Με φορολόγηση των «εχόντων και κατεχόντων», όπως είπε ο Τσίπρας, μιμούμενος εκφράσεις και επαναλαμβάνοντας υποσχέσεις του Ανδρέα Παπανδρέου της δεκαετίας του ΄80. Βεβαίως, ο ΣΥΡΙΖΑ δικαιούται να υπόσχεται. Όχι μόνο διότι αυτό κάνουν παραδοσιακά τα κόμματα που φλερτάρουν με την εξουσία. Αλλά και διότι ο αρχηγός και τα στελέχη του δεν έχουν απολύτως καμιά εμπειρία από άσκηση εξουσίας.
Με μια διαφορά: σήμερα η χώρα βρίσκεται στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Το γνωρίζει πολύ καλά ο Βενιζέλος, που χειριζόταν ως πρόσφατα τα οικονομικά της. Και γι’ αυτό, φρονίμως ποιών, αποφεύγει τις μεγάλες υποσχέσεις (συν τοις άλλοις θα ήταν και αναξιόπιστος μετά από όσα έχουν μεσολαβήσει). Το γνωρίζει ο Σαμαράς και είναι απορίας άξιον γιατί υπόσχεται πράγματα που δεν θα μπορέσει να υλοποιήσει. Τα γνωρίζουν, έστω λιγότερο καλά, οι του ΣΥΡΙΖΑ. Τι θα κάνουν αν στις 17 Ιουνίου βρεθούν με την κυβέρνηση στο χέρι και τους σκάσει η χρεοκοπία;
Έχω την πεποίθηση ότι ο αρχηγός και το κόμμα που θα έλεγαν «δεν υποσχόμαστε τίποτα πριν δούμε τι θα παραλάβουμε» θα κέρδιζαν με άνεση την πρωτιά στις εκλογές. Φαίνεται, όμως, ότι όλοι υιοθετούν το παλαιοπολιτικό αξίωμα «από το τάξιμο δεν έπαθε κανείς τίποτα». Από αυτούς που έταζαν, εννοείται. Ολοι οι άλλοι ξέρουμε τι πάθαμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου