του Θανάση Σκόκου
Βρίσκω λίγο υπερβολική την προεκλογική κινδυνολογία για πάλη ανάμεσα σε καταστροφή και λύτρωση.
Σύμφωνοι, πρόκειται για κρίσιμες εκλογές. Μια δύσκολη προσπάθεια αποφυγής του χειρότερου παρά επιλογής του καλύτερου. Ψηφίζουμε αυτόν που απορρίπτουμε λιγότερο, ώστε να αποφύγουμε όποιον θεωρούμε πιο επικίνδυνο.
Εξάλλου όποιος από τους, ορατούς, στενούς κυβερνητικούς συνασπισμούς και αν προκύψει θα είναι αμφίβολης σταθερότητας και αποτελεσματικότητας και θα βρει απέναντί του ελάχιστη ανοχή, μεγάλη δυσπιστία ή και εχθρότητα. Εκτός και αν το αποτέλεσμα και η όξυνση της κατάστασης οδηγήσει σε μια ευρύτατη συσπείρωση.
Ας πούμε ότι πρώτο κόμμα είναι η ΝΔ και σχηματίζεται κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Παρά την προσωρινή ανακούφιση που θα προσφέρει σε πολλούς, θα υποφέρει από το βαρύ στίγμα των προηγούμενων μηνών. Θα έχει πιθανότατα για πρωθυπουργό έναν τσαλακωμένο και αμφισβητούμενο αρχηγό, με πολιτικά χαρακτηριστικά ΕΡΕ του 1961. Θα στηρίζεται από μια συμμαχία απρόθυμων και ήδη πολιτικά ηττημένων, χωρίς καμιά μεταρρυθμιστική πνοή. Παράλληλα, απέναντί της θα έχει τον ενισχυμένο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ και τον Καμμένο μαινόμενους στα κάγκελα. Ε, δεν θα σημάνει και το ξημέρωμα ενός αισιόδοξου μέλλοντος για τη χώρα.
Τώρα θα με ρωτήσετε τι θα συμβεί αν ο ΣΥΡΙΖΑ αναδειχθεί πρώτο κόμμα. Εγώ δεν μπορώ να δω καμιά κυβέρνηση αριστερού συνασπισμού, εκτός κι αν φθάσει στον θρίαμβο μιας αυτοδυναμίας. Τότε θα προσπαθήσει να συγκροτήσει κυβέρνηση συνασπισμού μεταξύ των συνιστωσών του και δηλώνω ότι δεν ειρωνεύομαι.
Αν δεν έχει αυτοδυναμία, ακόμη και μια συμπόρευση με τη ΔΗΜΑΡ, που δεν είναι και τόσο αυτονόητη, προϋποθέτει σημαντικές εκπτώσεις στις προεκλογικές απειλές του. Τώρα αν απαιτηθεί άλλη ή και μία επιπλέον σύμπραξη ποιος θα είναι αυτός; Ο Καμμένος; Μύλος! Σε ποια βάση, ποια Αριστερά; Θα προσχωρούσε σε κάτι τέτοιο η ΔΗΜΑΡ;
Μήπως μια κυβέρνηση με ψήφο ανοχής από το ΠΑΣΟΚ; Μα αυτό σημαίνει ομηρεία από τον «υποτελή του μνημονίου» και θα έχει προϋπόθεση μια ριζική φιλευρωπαϊκή στροφή.
Τέλος, μια τελευταία υπόθεση, που την υπαινίχθηκε ο Γιάννης Μηλιός στους «Πρωταγωνιστές» , θα ήταν αυτή της πολλαπλής «αποστασίας» βουλευτών από διάφορα κόμματα που θα στήριζαν μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Μάλλον απίθανο, αρκετά τυχοδιωκτικό και εξαιρετικά ασταθές.
Κοντολογίς, για να βρει συνεταίρους διακυβέρνησης ο Αλέξης Τσίπρας θα πρέπει να «το πάρει αλλιώς», εγκαταλείποντας τους προεκλογικούς παλικαρισμούς. Δεν συγκυβερνάς χωρίς συμβιβασμούς και είναι τρέλα ακόμη και να σκέφτεται να προτείνεις νέες εκλογές.
Αν όμως ο ΣΥΡΙΖΑ αναδειχθεί πρώτο κόμμα κάθε απόφασή του για συμμετοχή σε κυβερνητικό συνασπισμό, με εκλογίκευση των θέσεών του, θα δοκιμάσει άμεσα τη συνοχή του. Το πέρασμα από την αντιμνημονιακή ρητορεία και την ασυναρτησία του οικονομικού προγράμματος κρατικού καπιταλισμού σε μια συγκυβέρνηση με στόχο τη σωτηρία της χώρας στο πλαίσιο των δεσμεύσεών μας –έστω και μετά από κάποια διαπραγμάτευση– δεν είναι διαχειρίσιμο από τον ιδιότυπο αυτόν συνασπισμό. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι απίθανο να αποφύγει τη διάσπαση σε μια τέτοια εξέλιξη.
Το ίδιο μπορεί να συμβεί και αν, όντας πρώτο κόμμα, θελήσει να παραμείνει στην αντιπολιτευτική θαλπωρή δημιουργώντας κρίση αδυναμίας σχηματισμού κυβέρνησης.
Ας μην ξεχνάμε ότι σε σημαντικό βαθμό πρόκειται για μια χαλαρή συσπείρωση ομάδων και προσώπων που ανακυκλώνονται από τη δεκαετία του ’70 μέσα από συνεχείς διαφωνίες, ομαδοποιήσεις, αποχωρήσεις και διασπάσεις. Αυτό είναι το πολιτικό τους DNA. Πάρτε παράδειγμα τη σχετικά πρόσφατη αποχώρηση του Φώτη Κουβέλη και τη δημιουργία της ΔΗΜΑΡ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αντέχει την πρωτιά και την ευθύνη διαχείρισης ή συνδιαχείρισης της κρίσης παραμένοντας ενιαίος σχηματισμός. Γιατί απλούστατα δεν είναι.
Βρίσκω λίγο υπερβολική την προεκλογική κινδυνολογία για πάλη ανάμεσα σε καταστροφή και λύτρωση.
Σύμφωνοι, πρόκειται για κρίσιμες εκλογές. Μια δύσκολη προσπάθεια αποφυγής του χειρότερου παρά επιλογής του καλύτερου. Ψηφίζουμε αυτόν που απορρίπτουμε λιγότερο, ώστε να αποφύγουμε όποιον θεωρούμε πιο επικίνδυνο.
Εξάλλου όποιος από τους, ορατούς, στενούς κυβερνητικούς συνασπισμούς και αν προκύψει θα είναι αμφίβολης σταθερότητας και αποτελεσματικότητας και θα βρει απέναντί του ελάχιστη ανοχή, μεγάλη δυσπιστία ή και εχθρότητα. Εκτός και αν το αποτέλεσμα και η όξυνση της κατάστασης οδηγήσει σε μια ευρύτατη συσπείρωση.
Ας πούμε ότι πρώτο κόμμα είναι η ΝΔ και σχηματίζεται κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Παρά την προσωρινή ανακούφιση που θα προσφέρει σε πολλούς, θα υποφέρει από το βαρύ στίγμα των προηγούμενων μηνών. Θα έχει πιθανότατα για πρωθυπουργό έναν τσαλακωμένο και αμφισβητούμενο αρχηγό, με πολιτικά χαρακτηριστικά ΕΡΕ του 1961. Θα στηρίζεται από μια συμμαχία απρόθυμων και ήδη πολιτικά ηττημένων, χωρίς καμιά μεταρρυθμιστική πνοή. Παράλληλα, απέναντί της θα έχει τον ενισχυμένο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ και τον Καμμένο μαινόμενους στα κάγκελα. Ε, δεν θα σημάνει και το ξημέρωμα ενός αισιόδοξου μέλλοντος για τη χώρα.
Τώρα θα με ρωτήσετε τι θα συμβεί αν ο ΣΥΡΙΖΑ αναδειχθεί πρώτο κόμμα. Εγώ δεν μπορώ να δω καμιά κυβέρνηση αριστερού συνασπισμού, εκτός κι αν φθάσει στον θρίαμβο μιας αυτοδυναμίας. Τότε θα προσπαθήσει να συγκροτήσει κυβέρνηση συνασπισμού μεταξύ των συνιστωσών του και δηλώνω ότι δεν ειρωνεύομαι.
Αν δεν έχει αυτοδυναμία, ακόμη και μια συμπόρευση με τη ΔΗΜΑΡ, που δεν είναι και τόσο αυτονόητη, προϋποθέτει σημαντικές εκπτώσεις στις προεκλογικές απειλές του. Τώρα αν απαιτηθεί άλλη ή και μία επιπλέον σύμπραξη ποιος θα είναι αυτός; Ο Καμμένος; Μύλος! Σε ποια βάση, ποια Αριστερά; Θα προσχωρούσε σε κάτι τέτοιο η ΔΗΜΑΡ;
Μήπως μια κυβέρνηση με ψήφο ανοχής από το ΠΑΣΟΚ; Μα αυτό σημαίνει ομηρεία από τον «υποτελή του μνημονίου» και θα έχει προϋπόθεση μια ριζική φιλευρωπαϊκή στροφή.
Τέλος, μια τελευταία υπόθεση, που την υπαινίχθηκε ο Γιάννης Μηλιός στους «Πρωταγωνιστές» , θα ήταν αυτή της πολλαπλής «αποστασίας» βουλευτών από διάφορα κόμματα που θα στήριζαν μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Μάλλον απίθανο, αρκετά τυχοδιωκτικό και εξαιρετικά ασταθές.
Κοντολογίς, για να βρει συνεταίρους διακυβέρνησης ο Αλέξης Τσίπρας θα πρέπει να «το πάρει αλλιώς», εγκαταλείποντας τους προεκλογικούς παλικαρισμούς. Δεν συγκυβερνάς χωρίς συμβιβασμούς και είναι τρέλα ακόμη και να σκέφτεται να προτείνεις νέες εκλογές.
Αν όμως ο ΣΥΡΙΖΑ αναδειχθεί πρώτο κόμμα κάθε απόφασή του για συμμετοχή σε κυβερνητικό συνασπισμό, με εκλογίκευση των θέσεών του, θα δοκιμάσει άμεσα τη συνοχή του. Το πέρασμα από την αντιμνημονιακή ρητορεία και την ασυναρτησία του οικονομικού προγράμματος κρατικού καπιταλισμού σε μια συγκυβέρνηση με στόχο τη σωτηρία της χώρας στο πλαίσιο των δεσμεύσεών μας –έστω και μετά από κάποια διαπραγμάτευση– δεν είναι διαχειρίσιμο από τον ιδιότυπο αυτόν συνασπισμό. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι απίθανο να αποφύγει τη διάσπαση σε μια τέτοια εξέλιξη.
Το ίδιο μπορεί να συμβεί και αν, όντας πρώτο κόμμα, θελήσει να παραμείνει στην αντιπολιτευτική θαλπωρή δημιουργώντας κρίση αδυναμίας σχηματισμού κυβέρνησης.
Ας μην ξεχνάμε ότι σε σημαντικό βαθμό πρόκειται για μια χαλαρή συσπείρωση ομάδων και προσώπων που ανακυκλώνονται από τη δεκαετία του ’70 μέσα από συνεχείς διαφωνίες, ομαδοποιήσεις, αποχωρήσεις και διασπάσεις. Αυτό είναι το πολιτικό τους DNA. Πάρτε παράδειγμα τη σχετικά πρόσφατη αποχώρηση του Φώτη Κουβέλη και τη δημιουργία της ΔΗΜΑΡ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αντέχει την πρωτιά και την ευθύνη διαχείρισης ή συνδιαχείρισης της κρίσης παραμένοντας ενιαίος σχηματισμός. Γιατί απλούστατα δεν είναι.
1 σχόλιο:
se tsouzei komatoskulo tou dikomatismou;
Δημοσίευση σχολίου