Παίζοντας σκάκι!

του Ιωάννη Βελέντζα, Yπoψήφιου Συμβούλου Βέροιας - "Δράση με Γνώση"

Καλή σας μέρα φίλοι μου,

Το γνωρίζω ότι σας έχω κουράσει, αλλά ο καιρός πλησιάζει. Σύντομα θα απαλλαγείτε από την κορμάρα μου (θα την κρύψω σε μαγιό με τιράντες!) και από το μούσι μου (θα το ξυρίσω!). Άλλωστε από \"τρίχες\" αυτή την περίοδο, αρκετές.  Πριν όμως συμβεί αυτό, θεωρώ σκόπιμο να αναλύσω σε λίγες γραμμούλες, την προεκλογική διαδικασία που ολοκληρώνεται σε λίγες ώρες.

Η απόφασή μας κύριοι, ήταν η διεκδίκηση του Δήμου παίζοντας σκάκι και όχι ζάρια. Με άλλα λόγια, πιστέψαμε, και μεταφέραμε και σε εσάς αυτήν την πίστη μας, ότι την δημοτική σκακιέρα θα την \"κατακτήσουμε\" με ομαδικό παιχνίδι και όχι με τον παράγοντα τύχη.

Βέβαια για να μην αδικούμε όλους τους υποψηφίους, πρέπει να πούμε ότι κάποιοι προσπάθησαν και αυτοί να παίξουν cheese (chess ήθελα να πω. Το μυαλό μου στο φαγητό πάλι!), αλλά δυστυχώς δεν γνώριζαν τους βασικούς κανόνες.

Το σκάκι απαιτεί ομαδικότητα, στρατηγική - πρόγραμμα, φαντασία, σχέδιο, οργάνωση, πρόβλεψη, τόλμη, και όχι λαϊκισμό. Στην αντίθετη περίπτωση ισχύει για τον αντίπαλο το \"που πας ρε Καραμήτρο\". Για αυτό φίλοι μου, ευτυχώς για την πόλη μας, χάσατε.

Σας κάναμε ματ, γιατί από την πρώτη στιγμή, κοιτάξαμε τους δημότες μας στα μάτια τους και τους μιλήσαμε ειλικρινά. Τους είπαμε ποια είναι η πραγματική κατάσταση και ποιος είναι ο \"οδικός χάρτης\" που θα μας οδηγήσει στη νέα πενταετία. Χωρίς τυμπανοκρουσίες, ψέματα, κούφια λόγια, επικοινωνιακές τακτικές. Σταράτες κουβέντες από την αρχή.

Ο βασιλιάς για μας ήταν ο προπονητής μας και όχι ο ηγεμόνας που ήταν για εσάς. Ήταν και είναι ο επικεφαλής μας που άκουγε και τους στρατιώτες του, για τη στρατηγική που θα ακολουθήσει. Που τους θεωρούσε ως συνεργάτες - εργάτες για την επίλυση των διαφόρων προβλημάτων.

Η βασίλισσα για εμάς είχε το ρόλο της μάνας και σε καμία περίπτωση δεν ήταν η Κρουέλα ντε Βίλ, που τους στρατιώτες τους θεωρούσε ως σκυλάκια ράτσας.

Οι πύργοι μας ήταν σε διαρκή κίνηση και περάσανε στην επίθεση μόλις διαπιστώσανε ότι τα αντίπαλα στρατεύματα ήταν σκορποχώρι. Οι δικοί σας πύργοι ήταν στατικοί και τους χρησιμοποιούσατε για να πυροβολείτε (πετάτε λάσπη!) από τις πολεμίστρες τους.

Προχωρώντας στην εξέλιξη της μάχης συναντάμε τους ίππους, που στη δική μας περίπτωση κάνανε άλματα για να ξεπερνάνε εμπόδια, ενώ εσείς νομίζατε ότι ήταν τα άλογα των αυτοκινήτων σας!

Οι αξιωματικοί μας αρκετοί, ήταν πάντα στο πεδίο της μάχης κατευθύνοντας τους ακούραστους - χαμογελαστούς στρατιώτες, ενώ οι δικοί σας, τους θεωρούσαν ως πιόνια. Άσε, που αποδείξατε ότι σας αρέσει και το παιχνίδι στρατιωτάκια, ακούνητα, αγέλαστα.

Με λίγα λόγια κύριοι σας κάναμε ματ, διότι αποτελέσαμε μία συμπαγής ομάδα από στρατιώτες χρήσιμους και όχι αναλώσιμους. Υπήρξαν οι λοχαγοί που τράβηξαν το κουπί, υπήρξαν και οι πύργοι που φυλούσανε δεξιά και αριστερά τον βασιλιά (εάν με θέλετε για φουσκωτό, ακούω τις προσφορές σας!). Τέλος, υπήρξαν και τα άλογα που  διαφυλάξανε την ηρεμία όλης της ομάδας από την εμπροσθοφυλακή του εχθρού.

Αγαπητοί μου φίλοι, τα πράγματα ήταν απλά:

εσείς που θελήσατε να παίξετε τάβλι, βρήκατε τις πόρτες κλειστές ή στην άλλη περίπτωση ο κόσμος σας είπε φεύγα.

εσείς που προσπαθήσατε να παίξετε σκάκι ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων, δυστυχώς διαλέξατε την κουρτίνα 18 Μαΐου, που έκρυβε το ΖΟΝΓΚ!

Σας εύχομαι να είστε πάντα καλά!